ماهیگیری

[bidastar]

دریاچه تار و هویر

دریاچه های تار و هویر روی محور چین دار میان دو رشته کوه قره داغ (کوه دوبرار) در شمال، و کوه زرین در جنوب واقع شده است. این دریاچه ها در مدخل کوه و در ارتفاع 3230 متری قرار دارند و سطح آب آنها در فصل های گوناگون سال متغییر است. این منطقه دارای آب و هوایی کوهستانی است و برای تفریحات آبی از جمله شنا و قایقرانی و ماهیگیری مناسب است. موقعیت جغرافیایی منطقه ای که دریاچه تار در آن واقع است به گونه ای است که گرداگرد آنرا با فواصل متفاوت کوههایی در بر گرفته که از سطح دریاچه بین 50 تا 500 متر ارتفاع داردند. وجود این ارتفاعات در کنار یکدیگر بدون آنکه دره ای آنرا شکافته باشد موجب پیدایش گودالی شده است که دریاچه تار در آن تشکیل شده است. دریاچه تار در جهت شمالغرب به جنوب شرق امتداد یافته و طول آن حدود 250 متر، و عرض آن حدود 150 متر می باشد.

در اطراف درياچه هيچ گونه پوشش جنگلي و درخت وجود ندارد و بادهاي غربي سرد هميشه در تار مي‌وزند. در ايامي نه چندان دور آويشن‌هاي فراواني در منطقه وجود داشته كه به خاطر فرسايش شديد ديگر اثري از آنها باقي نمانده است.



منشأ به وجود آمدن دریاچه های تار و هویر:



زمین لغزش (LandSlide) و ریزشهای سنگی نمونه هایی از حرکات توده ای زمین میباشند و اصطلاحی عمومی برای حرکت رو به پایین واحدهای سنگی و رسوبی تحت تاثیر نیروی گرانشی است. این فرایند بر روی زمین های شیب دار عمل کرده و ممکن است باعث تخریب منازل و تاسیسات، مسدود گشتن مسیر جاده ها و رودها و غیره شود و در بعضی مواقع که حجم عملکرد آن عظیم باشد باعث ایجاد دریاچه هایی نیز میگردد. نمونه ای از آن را اینجانب در مسیر جاده هراز مشاهده می کنیم که نامش دریاچه تار می باشد.



راههای دسترسی به دریاچه:



1- شهر دماوند، آبادی چنار عربها، جاده معدن، آخر جاده خاکی، دریاچه تار.

2- از طریق جاده ای که از راه تهران – فیروزکوه و نقطه 98 کیلومتری آن یعنی دلیچای منشعب شده و از روستاهای یهر، لی پشت، مومج، دهنار و هویر عبور کرده و در 28 کیلومتری به دریاچه تار رسیده و از ضلع جنوبی آن عبور کرده به جاده ای که از طریق دماوند به دریاچه منتهی می شود متصل می گردد.

3- شهر دماوند، جاده فیروزکوه، جاده آسفالته آبادی آرو ادامه جاده خاکی، از آبادی آرو که رد شدید و پل دلیچای و دهنار را رد کردید به دریاچه هویر می رسید.



ماهی های دریاچه تار:



آب اين درياچه كه ماهي‌هاي قزل‌آلاي خال قرمز، قزل آلای رنگین کمان و ماهي زردك در آن زندگي مي‌كنند، حاصل جوشش چشمه‌هاي زير آن و آب شدن برف‌هاي كوه‌هاي اطراف و رودخانه كوچك فصلي است.

[bidastar]

رودخانه و سد زاینده رود

زاينده‌رود يكي از بزرگترين رودخانه‌هاي ايران است كه در مركز كشور، يعني استان اصفهان، از مغرب به مشرق جريان دارد. اين رودخانة مصّفا، رگ حياتي و عامل اصلي سرسبزي و حاصلخيزي اصفهان محسوب مي‌شود. اين رودخانه زيبا و مصفا همواره الهام‌بخش شاعران خوش ذوق ايران بوده است. شاعرانی چون حافظ تحت تأثير زيباييها و سواحل فرحبخش زاينده‌رود، آن را بهشت ثاني دانسته و اشعار نغز و دلكشي در توصيف اين رودخانه و لطافت و گوارايي آب آن سروده‌اند.



سرچشمه ها :



سرچشمه اين رودخانه، دامنه‌هاي زردكوه بختياري است كه در حد فاصل بين اصفهان و لرستان قرار دارد. سرچشمه زاينده‌رود به شكل حوضي مدور با مساحتي در حدود سيصد زرع مي‌باشد كه به «چشمه جانان» معروف است. چشمة مذكور در اين ناحيه مي‌جوشد و به طرف مشرق سرازير مي‌شود. پس از طي سه فرسنگ، به چشمه ديگري به نام «چهل چشمه» مي‌رسد. همچنين از سمت شمال اين منطقه، يعني ناحية فريدن، دو چشمة بزرگ ديگر به نام «خُرِسنگ» و «كودَنگ» به جانانه‌رود ملحق مي‌شود. انشعاب ديگري نيز به نام زرين‌رود از طرف جنوب يعني چهارمحال و بختیاری به اين رودخانه اضافه مي‌شود. منبع اصلي انشعاب‌ اخير، زير‌ِ كوهي قرار دارد كه زردكوه ناميده مي‌شود.

اكثر كوههاي اين منطقه برف‌گير است. دو چشمه ديگر نيز در اين حوالي وجود دارد، كه يكي از آنها نمكين و شور است و حتي از آن نمك سفيد و لطيفي استخراج مي‌كنند. اما چشمة ديگر داراي آب شيرين است و با آن زراعت مي‌نمايند.



عظمت رودخانه زاينده‌رود پس از الحاق آب كوهرنگ به آن مشخص مي‌شود. در حقيقت سرچشمة اصلي زاينده‌رود، كوهرنگ است كه باعث مي‌شود در فصول مختلف رودخانه زاينده‌رود پر آب و با بركت باشد. اتصال آب كوهرنگ را به زاينده‌رود، به زمان صفوي و شاه طهماسب نسبت مي‌دهند. اسكندربيك در عالم آراي عباسي مي‌نويسد: شاه طهماسب به مير فضل الله شهرستاني حاكم آن نواحي دستور داد تا چشمة محمودي (چشمة كوهرنگ) را كه آب آن به طرف خوزستان هدر مي‌رفته، به زاينده‌رود متصل نمايد. اما به رغم انجام مقدمات كار و تلاش فراوان، وجود كوهي عظيم در حد فاصل بين اين دو رود، همچنين وجود معادن گوگرد در آن كوه كه باعث خفگي مي‌شد و عده‌اي از كارگران را به هلاكت رساند، اين كار پس از صرف هزينه‌هاي سنگين متوقف گرديد.

در سال 1027 شاه عباس، محبعلي بيگ را جهت انجام اين كار به كوهرنگ فرستاد، اما او هم كاري از پيش نبرد. سپس شاه عباس، امام قليخان بيگلربيگي فارس و حسين‌خان حاكم لرستان را مأموريت داد، آنها نيز ناموفق بودند. سرانجام شاه عباس شخصاً اقدام نمود و به طرف سرچشمة زاينده‌رود حركت كرد ولي اجل او را مهلت نداد. در زمان شاه عباس دوم نيز اقداماتي اساسي و جدي انجام گرديد. حتي از مهندسين فرانسوي دعوت به عمل آمد، اما آنها نيز توفيقي نيافتند، زيرا كار سنگين و مخارج آن زياد و بيشتر سال، هواي آنجا سرد و يخ‌بندان بود.



عاقبت در هفتم مهرماه سال 1327 شمسي مقدمات حفر تونل كوهرنگ آغاز و در 24 مهرماه سال 1332 شمسي تونل مزبور افتتاح و آب كوهرنگ به زاينده‌رود هدايت گرديد. تونل كوهرنگ در ارتفاع 2700 متري كوه تعبيه گرديده. طول آن 2835 متر و سطح مقطع آن 11 متر مربع مي‌باشد. اين تونل به وسيله دريچه‌هايي باز و بسته مي‌شود. عرض تونل 2.75 متر و ارتفاع آن 2.50 متر است. آب رودخانه زاينده‌رود پس از عبور از تونل مذكور هزاران هكتار زمين را مشروب كرده، پس از پيمودن 360 كيلومتر از راههاي پرپيچ و خم و سرسبز و حاصلخيز، در 140 كيلومتري جنوب شرقي اصفهان به باتلاق گاوخوني مي‌ريزد.

يكي ديگر از سرچشمه‌هاي معروف زاينده‌رود، «چشمة ديمه» است كه از نظر شرب و املاح، داراي سالم‌ترين و عاليترين نوع آب در جهان است. اين چشمه در روستاي ديمه نزديك فارسان و پايين كوه، در سطح زمين قرار گرفته است كه آب آن در طول سال به طور يكنواخت از زمين مي‌جوشد. در سالهاي اخير املاح معدني آب اين چشمه در آزمايشگاههاي معتبري مورد آزمايش قرار گرفته و به دنبال تأييد كيفيت عالي آن، كارخانه‌اي بزرگ با سرمايه‌اي سنگين در شرف احداث است تا آب اين چشمه به صورت بطریهاي سربسته و بهداشتي. به كشورهاي جهان صادر شود.



منشأ نام زاینده رود:



اين رودخانه در كتب تاريخ و جغرافيا به نام‌هاي زاينده‌رود، زنده‌رود، زندرود، زرين‌رود، زرينه‌رود، زن رود و زندك‌رود آمده است، زيرا آب آن در طول مسير زايش كرده، تزايد مي‌يابد و به همين مناسبت زاينده‌رود ناميده شده است. زاینده رود در قدیم به «زندک رود» به معنی رودخانه با برکت مشهور بوده است. بعضي نيز آن را عامل سلامتي و زنده‌بودن مي‌دانستند و نام زنده‌رود بر آن نهاده‌اند ماه فروخي در كتاب محاسن اصفهان مي‌نويسد: موقعي كه عضدالدوله براي ديدار پدر و برادرانش به اصفهان آمد، از آب رودخانه فرات براي نوشيدن با خود آورده بود، وقتي آب گواراي زاينده‌رود را چشيد، دستور داد آبهاي فرات را ريختند و گفت: «با وجود زنده‌رود، فرات، شرب را نشايد.»



اقدامات مفید :



خوشبختانه در دهة اخير به دنبال زيباسازي اصفهان و بنابر طرحهاي نوين شهرسازي، رودخانه لاي‌روبي و سواحل آن مرمت شده‌اند و با احداث فواره‌ها، ايستگاههاي قايقراني و خيابان‌كشي‌ها و جدول‌بندي و پله‌هاي سنگي، پاركهاي ساحلي پر گل و چمن و زمينهاي بازي و ورزش براي كودكان و بزرگسالان، سواحل زاينده‌رود به زيباترين گردشگاههاي جهان تبديل شده است و به هنگام جشن نوروز باستاني، ميهمانان نوروزي از سواحل زيباي زاينده‌رود ديدن مي‌كنند كه معمولاً به همين مناسبت، قسمتي از دريچه‌هاي سد كوهرنگ باز مي‌شود تا رودخانه زيباي زاينده‌رود پر آب‌تر و دلنشين‌تر جلوه نمايد.

اصفهان كه در منطقه مركزي ايران و نزديك كوير قرار گرفته از بركت رودخانه زاينده رود، يكي از سرسبزترين شهرهاي ايران است. بلوكات و قصبات حاشية زاينده‌رود، پيوسته از درختان سر به فلك كشيدة چنار و كبوده و تبريزي و غيره مستور بوده و بيشه‌ها و محيطهاي زيبايي جهت گردش و تفريح در كنار آبهاي خروشان زاينده‌رود وجود داشته و جمع كثيري از اهالي اين شهر و مسافران و سياحان در آنجا به تفريح و استراحت و شنا و ماهیگیری مي‌پرداختند. اما بر اثر مرور زمان و احداث خيابانها و ساختمانها و وسعت شهر، بسياري از اين درختان كهن به وسيلة طماعان كج‌انديش، به دست ارّه و تيشه و تبر سپرده شده است. اين بيشه‌هاي سرسبز كه پوشيده از درختان كهن و سر به فلك كشيده بود عبارتند از: بيشة جعفرآباد، بيشة سمرقند، بيشة ناژوان، بيشة صاحبان، بيشه حبيب، بيشة خليفه، بيشة صالح‌آباد و بيشة تاريكي. خوشبختانه در دو سه دهه اخير دولت و شهرداري، دورانديشي نموده و جهت جلوگيري از سموم ناشي از تمدن ماشيني با احداث پاركها و فضاي سبز در ده ناحية شهرداري اصفهان و ممانعت از ريختن فاضلاب كارخانه‌ها به زاينده‌رود، جلو آلودگي آب و هوا را گرفته‌اند، همچنين ميدانهاي ورزشي و چمن‌كاري و گلكاريهاي وسيعي در نقاط مختلف شهر، از جمله در ساحل زاينده‌رود احداث گرديده و گردشگاههاي سالمي براي خانواده‌ها و جوانان به وجود آمده است. از طرف ديگر سازمان بين‌المللي يونسكو كه حافظ بناها و آثار تاريخي مهمّ دنياست، اصفهان را در زمرة يكي از ده شهر زيباي جهان دانسته است و پيوسته سعي در حفظ آثار كهن و مرمت و زيباتر ساختن آن دارد.



پل های زاینده رود :



زاينده‌رود پس از پيمودن مسير 360 كيلومتري خود، از ميان كوهها، دره‌ها، دشتها، باغها، بيشه‌ها و كشتزاران مي‌گذرد و سرانجام با پيچ و خمهاي زيبا، اصفهان را به دو منطقة شمالي و جنوبي تقسيم مي‌نمايد. زاينده‌رود زماني خروشان و غرّان، گاهي آرام و خرامان در بستر خود مي‌لغزد، كشتزارها و درختهاي مسير خود را سيراب مي‌كند تا به آرامگاه خود – مرداب گاوخوني – برسد.

در اين مسافت طولاني، از ديرباز جهت ارتباط شمال با جنوب رودخانه، پل‌هايي زده شده كه قدمت بعضي از آنها، به اندازة قدمت اصفهان است. از جمله، پل شهرستان يكي از كهن‌ترين پل‌هاي زاينده‌رود است.

اكنون به طور اختصار به شرح بعضي از پل‌هايي مي‌پردازيم كه در طول مسير غربي – شرقي زاينده‌رود بر روي آن احداث شده‌اند و از ديرباز تا زمان حاضر پابرجا هستند.

1-پل دِه كرم سفلي: اين پل از پل‌هاي قديمي زاينده‌رود است كه در نزديكي سد كوهرنگ قرار دارد.

2-پل وَرگان: اين پل نيز در نزديكي دو روستاي بُن شور و نار سفلي قرار دارد و غير از پل فلاورجان مي‌باشد.

3-پل هوره يا سوادجان: نظر به اينكه اين پل مجاور دهكده هوره قرار گرفته پل هوره ناميده مي‌شود.

4- پل ايسي سو: اين پل كه نسبتاً‌ جديد مي‌باشد، در مجاورت سد شاه عباس ساخته شده و طول آن 80 متر است.

5-پل زمان خان: اين پل قديمي، داراي دو دهانه و 30 متر طول است كه به پل سامان نيز شهرت دارد.

6- پل باغ بهادران: در شهر كوچك اما بسيار زيبا و حاصلخيز و پر بركت باغ بهادران قرار دارد و طول آن 60 متر مي‌باشد.

7- پل كلّه: اين پل قديمي و معروف چندين بار بازسازي شده است. مردم اصفهان و نقاط ديگر براي گردش و تفريح كنار آن مي‌روند. اين پل بين روستاي مديسه و نوگوران واقع شده، 98متر طول دارد كه قبلاً راه عبور اصفهان به شهركرد بوده است.

8- پل سر: اين پل در سالهاي اخير در كنار پل كلّه ساخته شده كه جادة اصفهان به چهارمحال و بختياري و خوزستان از آن مي‌گذرد. پل سر نزديك سيصد متر طول و يكصد متر ارتفاع دارد و يكي از بزرگترين پل‌هاي استان محسوب مي‌شود.

9- پل ريز لنجان: يكي از پل‌هاي معمولي روي زاينده‌رود است كه در روستاي ريزِ زرين‌شهر قرار دارد.

10- پل ديزيچه: از پل‌هاي نسبتآً جديد كه در محل ديزيچه جهت كارخانه سيمان سپاهان ساخته شده است.

11- پل بابامحمود: اين پل قديمي است و قدمت آن به زمان مغول مي‌رسد. محل آن را فيروزان مي‌گفتند. طول اين پل 152 متر مي‌باشد.

12- پل راه‌آهن: از پل‌هاي نسبتاً جديد است كه به سال 1348 شمسي در مجاور كوه قلعه‌بزي ساخته شد.

13- پل باغشاه: اين پل در محل مزرعه باغشاه صفي آباد احداث گرديده است يا ورگون ساخته شده و 140 متر طول دارد.

14- پل فلاورجان: از پل‌هاي قديمي زاينده رود است كه در روستاي ورگان قرار دارد.

15- پل درچه: اين پل ابتدا مال رو بوده ولي اخيراً پل ديگري در كنار آن به صورت بتون مسلح ساخته شده كه ماشين‌رو مي‌باشد. طول اين پل 95 متر است.

16- پل وحيد: نخستين پلي كه زاينده‌رود پس از وارد شدن به اصفهان از زير آن مي‌گذرد پل وحيد است. اين پل معظم سابقة چنداني ندارد اما از پلهاي مستحكم و پر رفت و آمد غرب اصفهان است كه به عنوان پل كمربندي عمل مي‌كند و محل عبور خودروهاي سنگين و كاميونهايي است كه از شمال ايران به جنوب حركت مي‌كنند. اين پل حدود 130 متر طول و 22 متر عرض دارد.

17- پل مارنان: اين پل در كنار شهر، در مغرب اصفهان و پس از پل وحيد قرار دارد كه چون به قرية مارنان وصل مي شود به اين نام شهرت يافته است. مارنان متصل به جلفا – محله ارمني‌هاي اصفهان – مي‌باشد. نام اين پل در قديم پل سرافراز بوده كه به دست يكي از ثروتمندان ارامنة جلفا در زمان صفويه ساخته شده و داراي هفده چشمه است. مدتي پيش (پس از انقلاب) چند چشمه آن بر اثر سيل و طغيان رود خراب شد كه به دنبال دستور مخصوص نخست‌وزير وقت و به وسيلة شهرداري به نحو مطلوبي مرمت گرديد. طول اين پل 160 متر است و گردشگاههاي زيبايي در كنار آن قرار دارد.

18- پل فلزي: اين پل بسيار محكم است و از خروارها آهن ساخته شده است. پل فلزي تقريباً در وسط اصفهان كنوني است و خيابان دكتر بهشتي را به خيابان حكيم نظامي متصل مي‌نمايد و راه عبور اكثر كاميونها و اتوبوسهاي بين شهري مي‌‌باشد. اين پل در سال 1338شمسي ساخته شده و در اطراف آن پاركهاي بسيار زيبايي احداث گرديده است. طول اين پل 136 متر است.

19- پل آذر: اين پل بزرگ چند سال بعد از پل فلزي ساخته شده كه از نظر استحكام نيز قابل توجه است. اما ارتفاع آن از سطح آب نسبت به پل‌هاي مشابه بسيار كم است. اين پل خيابان آذر را به خيابان نظر و جلفا متصل مي‌سازد.

20- پل سي و سه پل: اين پل از بناهاي تاريخي و معروف اصفهان و درست در مركز شهر قرار گرفته است كه خيابان چهارباغ عباسي را به چهارباغ بالا متصل مي‌كند. اين پل به نامهاي پل چهارباغ، سي و سه پل و پل الهورديخان نيز شهرت دارد سي و سه پل طولاني‌ترين پل زاينده‌رود است و داراي 300 متر طول و سي و سه چشمه است. اين پل در قديم، چهل چشمه داشته است.

جشن سنتي آب ريزان ايرانيان در كنار اين پل باستاني انجام مي‌گرفت كه طي جشن پل را آذين‌بندي و چراغاني مي‌نمودند و اهالي اصفهان، شاه و شخصيتهاي لشكري و كشوري در آن حضور مي‌يافتند. اين پل به دستور شاه عباس اول و به دست الهورديخان ، سپهسالار ارتش در سال 1011 هجري ساخته شده است.

21- پل فردوسي: اين پل در بلوار آينه خانه و بين پل چهارباغ و پل جويي (پل سعادت آباد) واقع شده است. اين پل مستحكم، شمال و جنوب اصفهان را در يك منطقه زيبا به هم متّصل مي‌نمايد. نظر به اينكه عبور وسايط نقليه از پلهاي چهارباغ و جويي و خواجو ممنوع است، اين پل مهمترين وسيلة ارتباط دو جانب رود و شلوغترين محل آمد و رفت خودروهاست. اين پل عريض و طويل چندان قديمي نيست و حدود 25 سال قبل با اصول فني ساخته شده است.

22- پل جويي: اين پل محاذي عمارت هفت دست و در حد غربي باغ سعادت‌آباد قرار داشته است كه چون جوي آبي بر روي آن ساخته بودند به اين نام معروف شده است. اين پل، اختصاصي‌ بوده و عمارت هفت دست را به باغ سعادت‌آباد وصل مي‌نموده است. پل جويي به رغم عرض كم و طول زياد، بسيار محكم ساخته شده و با وجود قدمت چند صد ساله، از حوادث مصون مانده است. تاريخ دقيق بنا و نام سازنده اين پل مشخص نيست، شايد مربوط به زمان شاه عباس دوم باشد. نام پل جويي در تلفظ اهالي به پل چوبي تبديل شده است.

23- پل خواجو: اين پل يكي از زيباترين بناهاي تاريخي و ارزشمندترين آثار هنري و معماري عهد صفويه در اصفهان و ايران است. پل خواجو در انتهاي شرقي خيابان، محل تلاقي خيابانهاي كمال اسماعيل، مشتاق و چهارباغ خواجو قرار دارد و به نام‌هاي پل خواجو، پل حسن بيك، پل باباركن و پل گبرها معروف بوده است. تاورنيه سياح معروف در مورد آن نوشته است: «رودخانه زاينده رود در هيچ كجا، بستري به اين زيبايي ندارد». اين پل شامل چهار طبقه و از حيث معماري و استحكام بي‌نظير است. نقاشيها و طلاكاريهاي زيباي اين پل از زمان صفويه تاكنون هنوز چشمگير است. پل خواجو در سال 1060 هجري به دستور شاه عباس دوم بنا شده و در سال 1068، سدي براي آن پل ساخته شد تا با تجمع آب روي رودخانه كشتيراني كنند. براي اين منظور تخته‌هايي جلو چشمه‌هاي پل قرار مي‌دادند تا آب پشت پل بالا بيايد، و كشتيهاي تفريحي روي آن حركت نموده و مردم به تفريح و تماشا بپردازند.

شاه عباس كه به چراغاني و جشن و پايكوبي علاقه خاصي داشت، اين محل را براي جشنها و چراغاني انتخاب مي‌كرده و پل را آذين‌بندي نموده، هر غرفة آن را جهت زينت و چراغاني بين علاقمندان صاحب سليقه تقسيم مي‌كرد. آنها نيز با رقابت و چشم و هم چشمي در تزئين و چراغاني از هم سبقت مي‌گرفتند. گفتني است كه قبل از احداث اين پل، در محل آن پل كوچكي وجود داشته است.

24- پل بزرگمهر: اين پل عريض و طويل و پر رفت و آمد در شرق اصفهان قرار دارد و از پل‌هاي مهم زاينده‌رود به شمار مي‌رود. طول پل حدود 130 متر و عرض آن 16 متر است. اين پل مانند پل‌هاي وحيد، فلزي، آذر و فردوسي در دوران پهلوي ساخته شده است.

25- پل شهرستان: اين پل كه جزء بناهاي تاريخي و مشهور اصفهان است در سه كيلومتري شرق اصفهان و در ناحية جي، از نواحي اصفهان قديم، قرار دارد. بعضي از مورخين و باستان‌شناسان اساس و بنياد اين پل را به زمان ساسانيان نسبت داده‌اند. پل شهرستان در دوران ديلميان و سلجوقيان تنها پل مهم زاينده‌رود در داخل اصفهان بوده است. در دو دورة مذكور و دوران‌هاي بعد تعميراتي در آن به عمل آمده است. اين پل در كمال استحكام ساخته شده است و نظر به نزديكي به قرية شهرستان به اين نام شهرت دارد. پل‌هاي مشابه و همزمان آن، پل دزفول و پل شوشتر مي‌باشد كه از عهد ساساني بر جاي مانده‌اند.

26- پل چوم: اين پل در فاصلة شش كيلومتري شرق پل خواجو و مقابل قرية چوم قرار دارد. طول آن 116 متر است.

27- پل سروش فادران: اين پل نيز بعد از پل چوم و در شرق اصفهان در جوار قصبه‌اي به همين نام قرار گرفته است.

28- پل ورزنه: در منتهي اليه شرقي رودخانه و در جوار قصبة ورزنه، از بلوك رودشت اصفهان، قرار دارد.

از پل‌هاي ديگر زاينده‌رود: پل اژيه، پل فارفان، پل پلان، پل ورغان و پل دشتي را ميتوان نام برد. بعضي از پلهايي كه نام برده شده، به علت تغيير مسير رودخانه و يا احداث پل جديدي در حوالي آن، ويران شده يا از اعتبار افتاده است.



شهرستان چادگان :



این شهرستان در محدوده ای به مختصات 50 درجه و 13 دقیقه تا 50 درجه و 51 دقیقه طول شرقی و 32 درجه و 32 دقیقه تا 32 درجه و 58 دقیقه عرض شمالی واقع شده است. بنابراین از طولی معادل 8/38 دقیقه یا 9/58 کیلومتر وعرضی معادل 6/25 دقیقه یا 1/47 کیلومتر برخوردار می باشد.

شهر چادگان به عنوان مرکز شهرستان در فاصله تقریبی 115 کیلومتری غرب شهر اصفهان (مرکز استان) قرار گرفته و شهرستان با مساحت حدود 1200 کیلومتر مربع از سمت شمال و شرق با شهرستان تیران و کرون ، از سمت شمال غرب با شهرستان فریدن ، از سمت غرب با شهرستان فریدونشهر و از جنوب با استان چهارمحال و بختیاری همجوار می باشد .

بلند ترین نقطه ارتفاعی شهرستان در ارتفاعات دالان کوه و به ارتفاع 3915 متر و پست ترین نقطه ارتفاعی آن در پائین دست سد زاینده رود در بستر رودخانه و به ارتفاع 1950 می باشد. ارتفاع متوسط شهر چادگان 2130 متر برآورد شده است. میانگین دمای سالیانه 9.8 درجه سانتی گراد، میانگین بارش سالیانه 3/324 میلی متر و میانگین رطوبت نسبی سالیانه آن 3/48 درصد محاسبه گردیده و شاخص های اقلیمی منطقه از اقلیم معتدل تا سرد و خشک در نوسان می باشد.

جمعیت شهرستان بر اساس سرشماری عمومی نفوس سال 1375 برابر 40278 نفر برآورد گردیده که در دو شهر چادگان و رزوه و 60 نقطه روستائی سکونت یافته اند. علاوه بر آن حدود 5000 نفر از عشایر نیز به طور موقت و یا بعضاً ثابت در 20 نقطه عشایری منطقه بسر می برند.

مجموع شرایط طبیعی و انسانی منطقه مانند ناهمواری، اقلیم، پوشش گیاهی، منابع آب، تنوع فرهنگی و قومیت ها ( ترک ، لر و فارس )، اعتقادات و میراث مذهبی و سابقه تمدن و آثار فرهنگی چند هزار ساله و غیره باعث شده تا این شهرستان از مناطق بکر، منحصر به فرد و جاذب گردشگری و فرهنگی استان و حتی کشور قلمداد گردد و استقرار کانونهای فرهنگی تفرجی متعدد از جمله دهکده گردشگری زاینده رود به عنوان بزرگترین مکان استراحتگاهی و تفریحی در ناحیه ایران مرکزی، همچنین وجود مقبره امامزاده عبداله بن زید حسنی(ع) پدر بزرگوار حضرت شاه عبدالعظیم حسنی (ع)، آرامگاه کاوه آهنگر اسطوره عدالت خواهی ایرانیان و دیگر بقاع متبرکه و مجتمع های فرهنگی تفریحی در ساحل رودخانه و دریاچه سد زاینده رود که روزانه پذیرای هزاران نفر از میهمانان و هم وطنان عزیز می باشد موید این ادعاست.



مشخصات سد زاینده رود :



حجم کل آب رودخانه یک میلیارد و دویست میلیون متر مکعب می باشد. سد زاینده رود که در سال 1349 مورد بهره برداری قرار گرفته است از نوع بتنی دو قوسی با طول تاج 452 متر ، عرض در تاج 6 متر ، ارتفاع از پی 100 متر ، حداکثر حجم مخزن 1450 میلیون متر مکعب و حجم مخزن مفید 1250 میلیون متر مکعب بوده و به منظور تولید سالیانه 250 میلیون کیلووات ساعت انرژی برق آبی ، کنترل سیلاب های فصلی ، تنظیم آب کشاورزی مورد نیاز 100 هزار هکتار اراضی دشت اصفهان و تأمین آب مورد نیاز صنایع مستقر در اصفهان احداث گردیده است .



باتلاق گاوخونی :



در فاصله 140 كيلومتري شرق اصفهان باتلاق بزرگ و مشهوري به نام مرداب گاوخوني وجود دارد. رودخانه زاينده رود پس از پيمودن فرسنگها راه و مشروب كردن به مرداب وارد شده و فرو مي‌رود. مرداب گاوخوني در 23 كيلومتري پل ورزنه و در شمال شرقي دهستان جرقويه و جنوب غربي شهرستان نائين و غرب منطقه ندوشن از استان يزد و شمال اراضي متعدد به اين غربي كوير ابرقو و شرق دهستان رودشين واقع شده است. مرداب شبيه گلابي است كه به سمت جنوب كشيده شده است.

در وسيع‌ترين نقطه، عرض آن حدود 45 كيلومتر و طول آن 25 كيلومتر است. اطراف مرداب گاوخوني خشك و تا دهها كيلومتر عاري از سكنه است. اين مرداب نمكزار، در وسط، گودالي دارد كه تاكنون خشك نشده و هنگام وزش باد و طوفان امواجي به ارتفاع بيش از يك متر از آن بر مي‌خيزد و در پهنة وسيعي از نمكزار پخش مي‌شود.

اطراف اين مرداب شنزار است و در آن گياهاني مناسب آن اراضي، مانند: كز شور، طاق، غان، چوبك و غيره مي‌رويد. اين باتلاق به علت شوري زمين و استخراج نمك شكار دريايي ندارد ولي در اطراف آن گورخر، آهو، گرگ و شغال و بعضي از پرندگان يافت مي‌شود. مرداب گاوخوني در كتابهاي قديم به نام‌هاي: گاوخوني، گاوخاني و گاوخانه نيز آمده كه از دو جزء «گاو» به معناي بزرگ و «خاني»‌ به معناي چاه و چشمه، تشكيل شده است. مقدار آبي كه در زمستان به اين مرداب مي‌رسد چند برابر تابستان است. بعضي اعتقاد دارند كه آبهاي فرو رفته در اين باتلاق، در حوالي رفسنجان و كرمان از زمين بالا آمده و جاري مي‌گردد. ولي دانشمندان علم جغرافيا از نظر پستي و بلندي زمين، منكر آن بوده و معتقدند آبي كه در مرداب فرو رفته، يا در نقاط بسيار دور از زمين بالا مي‌آيد و يا در كوير ابرقو ظاهر مي‌شود زيرا با حفر چاههاي عميق در اطراف آن، از آبهاي تحت‌الارضي خبري نبوده است. بعضي معتقدند بهرام گور كه علاقة خاصي به شكار، بخصوص شكار گورخر داشته در اين مكان گرفتار گور شده است.



ماهی های رودخانه و سد زاینده رود :



در سرتاسر رودخانه تراکم برخی از گونه ها متفاوت می باشد. از تونل کوهرنگ با قزل آلاهای معروفش تا مرداب یا تالاب گاوخونی که تقریبأ فاقد ماهی است. ولی به طور معمول در دریاچه سد زاینده رود، ماهی گیران می توانند ماهیانی چون قزل آلای رنگین کمان، کپور و زردک را صید نمایند.

[bidastar]

سد طالقان


منطقه کوهستانی طالقان یکی از بی نظیرترین دره ها و مناطق کوهستانی ایران واقع در منطقه البرز غربی است که سراسر آنرا از شرق به غرب رودخانه خروشان طالقان رود یا به عبارتی شاهرود طی می کند و با عبور از دریاچه سد طالقان به رودخانه الموت و سپس به دریاچه سد سپیدرود می پیوندد. طالقان منطقه اي است كوهستاني به مساحت تقريبي 1300 كيلومتر مربع كه مركز آن «شهرك» از طريق جاده كنوني حدود 150 كيلومتر از تهران فاصله دارد اما با تكميل شدن جاده اي كه از هشتگرد در حال ساخت است، اين فاصله كاهش بسيار خواهد يافت.

سد طالقان , سدی خاکی با هسته رسی است که یکهزار و 789 متراز سطح دریا و 103 متر از بستر رودخانه ارتفاع دارد. این سد در 120 کیلومتری شمال غربی تهران و در جنوب رشته کوههای البرز در دره طالقان قرار گرفته است. نیروگاه غرقآبی طالقان نیز که در زیر دریاچه سد طالقان ساخته شده است 18, مگاوات ظرفیت تولید برق دارد. این طرح به ارزش حدود 143 میلیون دلا‌ر با همکاری شرکت "مهندسی آب و منابع نیروگاهی آبی " چین اجرا شده است.



چشمه ها وغارهای طالقان:



كوه‌هاي بلند رشته كوه البرز مملو از چشمه‌هاي آب گرم است و طبيعتأ منطقه طالقان هم كه در كنار اين رشته كوه‌ها واقع شده، از اين قاعده مستثني نيست. مشهورترين اين چشمه‌ها عبارتند از: چشمه آب گرم در شمال روستاي گراب در بالاطالقان، چشمه آب گرم «گنداب» در شمال روستاي دهدر در بالاطالقان و چشمه آب گرم در شمال روستاي هرنج. همچنين در اين منطقه غارها و دخمه‌هاي طبيعي فراواني وجود دارد كه برخي از آنها را معرفي مي‌كنيم.

غار بزج: اين غار در روستاي بزج طالقان واقع شده و در گذشته، از آن به عنوان پناهگاه استفاده مي‌شده است. آثاري از كارهاي دستي و محل دروازه و ديده‌باني و همچنين نشيمن‌گاه در آن مشاهده مي‌شود. طول اين غار 25متر است.

غار كله‌سنگ: در كوهي به همين نام در نزديكي قريه سوهان و قريه آرتون واقع شده. دهانه غار بسيار تنگ است. پس از پيشروي در غار، دهانه چاهي به عمق 4 متر نمودار مي‌شود كه بايستي به كمك طناب از آن پايين رفت و در آنجا محوطه بزرگي ديده مي‌شود كه تعداد زيادي اسكلت انسان روي هم انباشته شده است. درون اين غار، منابع آب‌هاي زيرزميني ديده مي‌شود و از سنگ‌چيني‌هاي دستي درون غار استنباط مي‌شود كه سابقا عده زيادي درون اين غار مي‌زيسته‌اند.

غار مرغ‌بند: در شمال روستاي «ناريان» قرار دارد و كمتر بدان توجه شده است.

دخمه باستاني خلي‌زر: در مزرعه‌اي به همين نام در روستاي «وركش» واقع شده و داراي اتاق‌ها و محل نشيمن است.

دخمه باستاني بادامستان: در جوار امامزاده يوسف، روبه‌روي روستاي «وشته» قرار گرفته و حدود ده اتاق دارد.



آبشارهای طالقان:



ميزان بارندگي نسبتا زياد اين منطقه كوهستاني و چشمه‌ساران فراوان و رودخانه‌هاي فصلي و دائمي آن، منشاء وجود و پيدايش آبشارهاي زيادي است و اين از ديگر جلوه‌ها و زيبايي‌هاي طبيعي طالقان به شمار مي‌رود.

آبشارهاي متعدد فصلي و دائمي در انحناء و سينه كوه‌ها و دامنه ارتفاعات، چشم‌ها را مي‌نوازد. مشهورترين اين آبشارها عبارتند از: آبشار «شلبن» در جنوب روستاي بزج، آبشار «ترنو» در جزينان دربند و آبشار «آسكان» در روستايي به همين نام، آبشار «سفيدآب» در جوار مزرعه و كوهي به همين نام كه در غرب قله شاه‌البرز واقع است.

اين آبشارها در فصل زمستان، جلوه خاصي از زيبايي به خود مي‌گيرند و به ‌حدي قنديل‌هاي يخ تشكيل مي‌دهند كه اعجاب بيننده را برمي‌انگيزند.



قلل منطقه طالقان:



راه رفتن بر البرز بارزترين ويژگي طبيعت طالقان، وجود ارتفاعات و قلل متعدد و زيباست. رشته‌كوه فرعي طالقان، بخشي از رشته‌كوه اصلي البرز است كه طول آن حدود 90كيلومتر و عرض آن از 5 تا 25كيلومتر است.

معروف‌ترين قله رشته طالقان، شاه‌البرز (البرز بزرگ) با بلنداي 4200متر از سطح درياست كه در شمال آن، هشت يخچال كوچك، ديدني و زيبا وجود دارد كه جمع مساحت آنها حدود 260000 مترمربع است. پوشش گياهي غني و چشمه‌ساران زلال و آبشاران متعدد آن، زيبايي كم‌نظيري به اين قله داده است؛ قله‌اي كه در عين حال سفره پرباري براي دامداران منطقه و مامني گشاده‌دست براي حيات وحش منطقه است. چهره زيبا و نعمات فراوان شاه‌البرز، اين قله را در ديده دلبستگان آن، به هيات زيباترين چكاد جهان‌شان جلوه‌گر ساخته است. شاه‌البرز 5 قله فرعي دارد كه بين گردنه مالخاني و تنوركان واقع شده است.شاه البرز، نمونه‌اي است از ده‌ها قله ديگر طالقان كه از جمله مهم‌ترين آنها عبارتند از:

قله «صاد» با ارتفاع حدود 4000 متر از سطح دريا در شرق دره جزينان، قلل «كلوان1» و «كلوان2»، «ميش‌چال2،1و3» با ارتفاع 4150 تا 4200 متر، قلل «لشكرك كوچك» و «لشكرك بزرگ»، «زرين كوه» يا «ماسه‌چال»، «كاهار بزرگ و كوچك».

دكتر هانس بوبك - استاد دانشگاه و زمين‌شناس اتريشي - در سال 1934، نقشه صحيحي از علم‌كوه را با مقياس يك/صدهزارم و با استفاده از برخي عكس‌هاي هوايي تهيه كرده است كه اين نخستين گام بسيار مهم و ارزنده در راه شناسايي منطقه طالقان و تخت‌سليمان به حساب مي‌آيد. وي از طريق دره «پراچان» كه مسير جنوبي دستيابي به قلل رشته تخت سليمان است، با استفاده از راهنمايان محلي از گردنه هزارچم عبور و كليه قلل مشخص سمت شرقي و غربي گردنه را نامگذاري كرده كه با استفاده از گويش محلي روستاي پراچان انجام پذيرفته است.



تاريخچه منطقه طالقان:


تاريخ طالقان به 4500 سال قبل بازمي‌گردد و آثاري از سلسله‌هاي مختلف پادشاهي در اين منطقه وجود دارد. زبان مردم طالقان، فارسي و لهجه آنها تاتي است و تنها در دهكده ميناوند، مردم به زبان تركي سخن مي‌گويند. آيين مردم طالقان تا حدود قرن سوم هجري، دين زرتشت بوده است. با ظهور اسلام و گرويدن مردم قزوين و ساير مناطق نزديك طالقان به مذهب شافعي و مالكي، مذاهب جديد در ميان آنان رونق پيدا كرد اما چون ساداتي كه به طالقان روي آوردند پيرو زيدبن‌علي‌بن‌حسين‌ابن‌� �لي بودند، مردم طالقان، آيين زيديه را كه حسينيه نيز ناميده مي‌شود قبول كرده و به آن علاقه‌مند شدند. ظاهرا مذهب اسماعيليه در طالقان نفوذ و دوام قابل ملاحظه‌اي نداشته است زيرا مردم طالقان، بيشتر در قلمرو نفوذ حكمرانان زيدي‌مذهب قرار داشته‌اند. به هر حال با روي‌كارآمدن صفويه و نفوذ حكمرانان سلسله كيانيه - خصوصا خان‌احمد اول كه به آيين شيعه اثني عشري معتقد و علاقه‌مند بود - از گسترش و نفوذ آيين زيديه كاسته شد و مردم به مذهب اثني‌‌عشري گرويدند. اكنون عموم طالقاني‌ها شيعه دوازده امامي هستند.



راههای دسترسی:



موقعيت جغرافيايي طالقان، منطقه‌اي است متشكل از 80 آبادي كه در ميان دره بزرگي در كوه‌هاي البرز قرار دارد. اين منطقه با مساحتي حدود 1300 كيلومترمربع مساحت، در فاصله حدود 140كيلومتري تهران واقع شده و ارتفاع آن از سطح دريا از 1400 تا 2600متر، متغير است. طالقان، يكي از شهرستان‌هاي حومه تهران است كه از شمال به كلاردشت و الموت و منجيل، از غرب به اوشان، از جنوب به قزوين و آبيك و هشتگرد و كرج و از شرق به كندوان و كرج متصل مي‌شود.

اگر از تهران به سمت اين منطقه برويد، با طی کردن مسیر اتوبان کرج به سوی قزوین و وارد شدن به جاده سمت راست آن (از شهرهاي كرج، هشتگرد و آبيك گذشته و 4 كيلومتر بعد از آبيك، به جاده انحرافي و اختصاصي طالقان مي‌رسيد) به منطقه زیاران پس از طی 28 کیلومتر از کناره اتوبان بر فراز گردنه ابراهیم آباد با دیداری از سراسر دره طالقان به داخل آن سرازیر می شویم. پس از رسیدن به پست نیروی انتظامی مستقر در مسیر لار و جاده آسفالته فرعی شده رو به سوی غرب کم کم ارتفاع کم کرده با عبور از آبادیهای سنگ بن و کمپ سر به کماکان و سپس به کناره نیلگون دریاچه سد طالقان میرسیم.



مشخصات سد:



اولين طرح هاي مربوط به احداث سد طالقان به دهه 30 بازميگردد. كه متاسفانه به دليل پاره از مسائل زمين ساختي و نيز مسائل نامعلوم احداث اين سد به تعويق افتاد تا در سال ۱۳۶۶ ساخت اين سد بارديگر موردتوجه قرارگرفت و مطالعات آن دوباره آغازشد كه گزارش نهايى اين مطالعات همراه با اسناد مناقصه در سال ۱۳۷۱ به سازمان آب منطقه اى تهران تسليم شد.

باتوجه به وضعيت خاص زمين شناسى محل سد و حساسيت و اهميت پروژه از سه كارشناس بين المللى سدسازى دعوت شد تا طراحى پى و بدنه سد را موردبررسى قرارداده و نظر خود را اعلام كنند كه اين بررسى در سال ۱۳۷۲ انجام و گزارش آن در ارديبهشت همان سال تحويل مسؤولين شد كه بنابر نظر اين كارشناسان، لازم بود كه كليه اسناد و مدارك فنى طراحى توسط يك مؤسسه معتبر بررسى و بازنگرى شود. درپى اين پيشنهاد، بررسى طرح به انستيتو هيدروپروجكت مسكو واگذارشد. اين مؤسسه نيز محل سد و طراحى را مناسب تشخيص نداد و محور ديگرى را براى ساخت سد پيشنهاد داد.

اين سد بر روي رودخانه طالقان در منطقه دره طالقان در 120 کیلومتری شمال غربی تهران واقع شده است. سد از نوع سنگریزه ای با هسته رسي ميباشد. تاريخ شروع ساختمان آن در سال 1380 و تاريخ خاتمه سال 1385 مي باشد. طول تاج 1111 متر و ارتفاع از پي 109 متر است. همچنين ارتفاع از كف 103 متر است. گنجايش كل مخزن 420 ميليون متر مكعب و گنجايش مفيد مخزن 329 ميليون متر مكعب است.



ماهیان سد طالقان:



در کناره سد مکان بسیار مناسبی برای ایجاد کمپ و ماهیگیری است. از ماهیهای این دریاچه میتوان به زردپر، قزل آلای رنگین کمان و کپور اشاره نمود. همچنین پل بزرگی بر روی رودخانه طالقان قرار دارد که با استفاده از آن می توان به سوی دیگر رهسپار شد و امکان دست یابی به روستاهای سوهان و کش فراهم می گردد.

[adrss]

بچه ها یه سوال برای صید ماهی با قلاب آیا وجود شناور لازمه یا نه ؟

[MOHAMMAD_ASEMOONI]

بچه ها یه سوال برای صید ماهی با قلاب آیا وجود شناور لازمه یا نه ؟

سلام
بستگی داره به مکان ماهیگیری و نوع ماهی
وقتی لبِ اسکله ماهی میگیرین یا توی قایق در جای عمیق و یا در قایقی که در حال حرکت هست , نیازی به شناور نیست و خیط ماهیگیری و قلاب به چوب ماهیگیری یا دستتون وصل هست و میتونین تا عمقِ مناسب قلاب رو بفرستین پائین ( جائی که ماهیهای مورد نظرتون هستند )
وقتی که ماهی بیاد سر قلاب , با دستتون میتونین حس کنین کشیده شدنِ خیط رو و خیط رو بکشین بالا .
اما وقتی در رودخانه یا دریاچه ماهی میگیرین و خودتون در ساحل هستین باید شناور بزنین و فاصله ی قلاب تا شناور هم باید مناسب باشه تا قلاب بره زیر آب تا جائی که ماهیها هستند .
اگر شناور نزنین ممکنه قلاب گیر کنه به سنگهای کفِ درباچه و مجبور بشین خیط رو قطع کنین .
اگر کنار ساحل دریا یا درباچه یا رودخانه باشین و کفِ اون شنی باشه , نیازی به شناور نیست خصوصاً اگر که ماهیها بیشتر در کف شنا میکنند .
اگر زمین زیر آب ( کف ) شنی یا گلی باشه میتونین از وزنه و شناور به صورت زیر استفاده کنین :اول شناور بزنین به سر خیط , بعدش قلاب یا چند قلاب بزنین به فاصله ی یک متری از شناور و یک وزنه ی سربیِ گِرد هم بزنین به فاصله ی 50 سانتی از قلاب .
حالا وقتی که قلاب رو میچرخونین و پرتاب میکنین به وسط آب , وزنه همه چیز رو میبره زیر آب . شناور چون سبکه حدود یک متر از کف دریاچه فاصله میگیره و خیط مثل یک آنتن در کف دریاچه در میاد . قلاب یا قلابها هم که بسته شده بین وزنه و شناور , در بالایِ کفِ دریاچه معلق میمونه .
در این روش وقتی ماهیها میان سراغ طعمه ها ضربه هاشون به قلاب خوب منتقل نمیشه به دستتون و فقط وقتی ماهی به قلاب گیر کنه و اون رو خیلی بکشه شما متوجه میشین .

وزنه هم نباید از 50 گرم یا 100 گرم سنگین تر باشه و شناور هم نباید اونقدر بزرگ باشه که وزنه و قلابها رو بیاره روی سطح آب
اگر کف دریاچه سنگلاخ یا گیاه باشه , میشه با یک شناور بزرگ ( اندازه ی یک توپ پینگ پنگ ) و وزنه ی سبک , کاری کرد که وزنه در وسط آب معلق بمونه و شناور روی آب باشه و قلاب به سر خیط وصل باشه .
این روش برای موقعی هست که میخواین قلاب رو پرت کنین به فاصله ی دور از ساحل .
پس همه چیز به وضعیت شما ( قایق یا ساحل ) و کف دریا یا دریاچه یا رودخانه و عمقی که ماهیها در اون شنا میکنند بستگی داره