اشک
تنها انانی که زندگی شان کاملا معطوف به خودشان است هرگز گریه نکرده اند . اشک ها شکلی از خود گذشتگی شفقت بار است. شاید که نشانه ای مرعی باشد که تمرکز را از خودمان به ان ببریم گرچه که کوتاه باشد اما شخص دیگری را احساس کنیم . هر بار که گریه می کنیم با چشمان و دیدگاهی شفاف تر بیرون می اییم توانایی شناسایی و همدلی با سایرین و نیز وضعیت انسانی را می یابیم .یه گریه ی سالم خوب می تواند نشانه ی پختگی باشد . اشتباه میکنیم اگر هنوز باور داریم گریه نشانه ای از ضعف است . ضعف واقعی در امکان ندادن به خود برای دستیابی به عواطف بیان شده از طریق اشک ریختن است . اشک زیباترین موهبت الهی است که خدا به ما داده است عملی که باعث میشود احساس سبکی کنی و خودت رو خالی کنی و ناراحتی هاتو تسکین بدی .اگر اشک نبود قلب ها از غصه منفجر می شد بیچاره قلب که باید همه چیز رو تحمل کنه اما خدا رو شکر که اشک واسه ی تسکین دادن بهش افریده شده باید خدا رو به خاطر این خیلی شکر کنیم چون وقتی قلب به درد می اید تنها اشک میتونه ارومش کنه .درسته که اشک دوست قلبه و به اون ارامش میده اما اون قاتل چشم است ، حیاتی ترین قسمت بدن که باهاش می تونیم دنیا وزیبایی هاشو ببینیم پس حواسمون باشه که زیاد گریه نکنیم تا چشمامون به خطر نیفته و گریه کنیم تا قلبمون از غصه ها داغون نشه سعی کنیم که تعادل رو رعایت کنیم .
جواب بصورت نقل قول
