اشعار با موضوع ايران

[M3HRD@D]

در اينجا دوستان اشعاري رو كه از شعرا درباره وطن و اشعار حماسي مي شناسند معرفي كنند و بنويسند
اول هم با اجزه دوستان خودم شروع ميكنم
ترانه سرای ملی ایران، عارف قزوینی، ترانه " از خون جوانان وطن لاله دمیده " را به یاد جوانان آزادی خواهی که برای آزادی میهن جان سپردند، همزمان با گشایش دوره دوم مجلس شورای ملی در تهران ساخت. آواز این ترانه "دشتی" است و کلام این ترانه بر اساس روایت حاتم عسکری فراهانی ، در شش بند و سرشار از مفاهیم ملی و میهنی است که بندهای یک، دو و چهار آن به زیبایی اجرا شده است. متن این ترانه ساده ، تاثیر گذار و مردمی است و بر این پایه، مردم در دوره های مختلف این ترانه را زیر لب زمزمه می کردند و هنوز با گذشت سال ها، تازه و شور آفرین است.

بند یک

هنگام می و فصل گل و گشت چمن شد

دربار بهاری تهی از زاغ و زغن شد

از ابر کرم، خطه ی ری رشک ختن شد

دلتنگ چو من مرغ قفس بهر وطن شد

چه کج رفتاری ای چرخ

چه بد کرداری ای چرخ

سر کین داری ای چرخ

نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ

بند دو

از خون جوانان وطن لاله دمیده

از ماتم سرو قدشان، سرو خمیده

در سایه گل، بلبل از این غصه خزیده

گل نیز چو من در غمشان جامه دریده

چه کج رفتاری ای چرخ

چه بد کرداری ای چرخ

سر کین داری ای چرخ

نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ

بند سه

خوابند وکیلان و خرابند وزیران

بردند به سرقت همه سیم و زر ایران

ما را نگذارند به یک خانه ویران

یارب بستان داد فقیران ز امیران

چه بد کرداری ای چرخ

سر کین داری ای چرخ

نه دین داری ، نه آیین داری ای چرخ

بند چهار

از اشک همه روی زمین زیر و زبر کن

مشتی گرت از خاک وطن هست به سر کن

غیرت کن و اندیشه ایام بتر کن

اندر جلو تیر عدو، سینه سپر کن

چه کج رفتاری ای چرخ

چه بد کرداری ای چرخ

سر کین داری ای چرخ

نه دین داری ، نه آیین داری ای چرخ

بند پنج

از دست عدو ناله ی من از سر درد است

اندیشه هر آن کس کند از مرگ، نه مرد است

جان بازی عشاق، نه چون بازی نرد است

مردی اگرت هست، کنون وقت نبرد است

چه کج رفتاری ای چرخ

چه بد کرداری ای چرخ

سر کین داری ای چرخ

نه دین داری، نه آیین داری ای چرخ

بند شش

عارف ز ازل، تکیه بر ایام نداده است

جز جام، به کس دست، چو خیام نداده است

دل جز به سر زلف دلارام نداده است

صد زندگی ننگ به یک نام نداده است

چه کج رفتاری ای چرخ

چه بد کرداری ای چرخ

سر کین داری ای چرخ

نه دین داری ، نه آیین داری ای چرخ

[alireza fatemi]

ایران هنگام کار است، برخیز و ببین ایران

بختت در انتظار است، از پا منشین ایران

از جور فراوان هر گوشه شوری به پاست

خون ها شده پامال، آزادیش خون بهاست

خدا ز درد و غم رهاند ما را

خدا به کام دل رساند مارا

دور جهان نگر که چه با ما خواهد کرد

که چه با ما خواهد کرد

حب وطن نگر که چه غوغا خواهد کرد

که چه غوغا خواهد کرد

آه چه محنت ها کشیدی ایران

آه به کام دل نرسیدی ، جز غم ندیدی ایران

خدا ز درد و غم رهاند ما را

خدا به کام دل رساند مارا

تا به کی به دل جوانی نکنم، به عادت پیران

جامی بده به یاد وطنم، سلامت ایران، ایران

تا زدل برکشم نعره آزادی

آه چه محنت ها کشیدی ایران

آه به کام دل نرسیدی ، جز غم ندیدی ایران

این تصنیف از ملک الشعرای بهار هست که در سال 1297 در جریان جنگ جهانی اول و هنگامی که کشور، به وسیله ی لشکریان روس و عثمانی احاطه شده بود، سروده شده.

[M3HRD@D]

سروده ای زیبا از قلب پاک بانوی شعر ایران خانم سیمین بهبهانی



دارا جهان ندارد،
سارا زبان ندارد

بابا ستاره ای در
هفت آسمان ندارد

کارون ز چشمه خشکید
البرز لب فرو بست

حتا دل دماوند،
آتش فشان ندارد

دیو سیاه دربند
آسان رهید و بگریخت

رستم در این هیاهو
گرز گران ندارد

روز وداع خورشید،
زاینده رود خشکید

زیرا دل سپاهان،
نقش جهان ندارد

بر نام پارس دریا
نامی دگر نهادند

گویی که آرش ما
تیر و کمان ندارد

دریای مازنی ها
بر کام دیگران شد

نادر ز خاک برخیز
میهن جوان ندارد

دارا ! کجای کاری
دزدان سرزمینت

بر بیستون نویسند
دارا جهان ندارد

آییم به دادخواهی
فریادمان بلند است

اما چه سود،
اینجا نوشیروان ندارد

سرخ و سپید و سبز است
این بیرق کیانی

اما صد آه و افسوس
شیر ژیان ندارد

کو آن حکیم توسی
شهنامه ای سراید

شاید که شاعر ما
دیگر بیان ندارد

هرگز نخواب کوروش
ای مهرآریایی

بی نام تو ، وطن نیز
نام و نشان ندارد

سیمین بهبهانی

[M3HRD@D]

سروده ای ماندگار درباره وطن

شبی دل بود و دلدار خردمند / دل از دیدار دلبر شاد و خرسند

که با بانگ بنان و نام ایران / دو چشمم شد ز شور عشق گریان

چو دلبر شور اشک شوق را دید / به شیرینی ز من مستانه پرسید

بگو جانا که مفهوم وطن چیست / که بی مهرش دلی گر هست دل نیست

به زیر پرچم ایران نشستیم / و در را جز به روی عشق بستیم

به یمن عشق در ناب سفتیم / و در وصف وطن اینگونه گفتیم

وطن یعنی درختی ریشه در خاک / اصیل و سالم و پر بهره و پاک

وطن خاکی سراسر افتخار است /که از جمشید و از کی یادگار است

وطن یعنی سرود پاک بودن / نگهبان تمام خاک بودن

وطن یعنی نژاد آریایی / نجابت مهرورزی باصفایی

وطن یعنی سرود رقص آتش / به استقبال نوروز فره وش

وطن خاک اشو زرتشت جاوید / که دل را می برد تا اوج خورشید

وطن یعنی اوستا خواندن دل / به آیین اهورا ماندن دل

وطن شوش و چغازنبیل و کارون / ارس زاینده رود و موج جیهون

وطن تیر و کمان آرش ماست / سیاوش های غرق آتش ماست

وطن فردوسی و شهنامه اوست / که ایران زنده از هنگامه ی اوست

وطن آوای رخش و بانگ شبدیز / خروش رستم و گلبانگ پرویز

وطن شیرین خسرو پرور ماست / صدای تیشه افسونگر ماست

وطن چنگ است بر چنگ نکیسا / سرود باربدها خسرو آسا

وطن نقش و نگار تخت جمشید / شکوه روزگار تخت جمشید

وطن را لاله های سرنگون است / ز یاد آریو برزن غرق خون است

وطن منشور آزادی کوروش / شکوه جوشش خون سیاوش

وطن خرم ز دین بابک پاک / که رنگین شد ز خونش چهره خاک

وطن یعقوب لیث آرد پدیدار / ویا نادر شه پیروز افشار

به یک روزش طلوع مازیار است / دگر روزش ابومسلم بکار است

وطن یعنی دو دست پینه بسته / به پای دار قالی ها نشسته

وطن یعنی هنر یعنی ظرافت / نقوش فرش در اوج لطافت

وطن در هی هی چوپان کرد است / که دل را تا بهشت عشق برده است

وطن یعنی تفنگ بختیاری /غرور ملی و دشمن شکاری

وطن یعنی بلوچ با صلابت / دلی عاشق نگاهی با مهابت

وطن یعنی خروش شروه خوانی / زخاک پاک میهن دیده بانی

وطن یعنی بلندای دماوند / ز قهر ملتش ضحاک در بند

وطن یعنی سهند سر فرازی / چنان ستار خانش پاک بازی

وطن یعنی سخن یعنی خراسان / سرای جاودان عشق و عرفان

وطن گلواژه های شعر خیام / پیام پر فروغ پیر بسطام

وطن یعنی کمال و الملک و عطار / یکی نقاش و آن یک محو دیدار

در این میهن دو سیمرغ است در سیر/ یکی شهنامه دیگر منطق الطیر

یکی من را ز دشمن می رهاند / یکی دل را به دلبر می رساند

خراسان است و نسل سربداران / زجان بگذشتگان در راه ایران

وطن خون دل عین القضات است / نیایش نامه پیر هرات است

وطن یعنی شفا قانون اشارات / خرد بنشسته در قلب عبارات

نظامی خوش سرود آن پیر کامل / زمین باشد تن و ایران ما دل

وطن آوای جان شاعر ماست / صدای تار بابا طاهر ماست

اگر چه قلب طاهر را شکستند / و دستش را به مکر و حیله بستند

ولی ماییم و شعر سبز دلدار / دو بیت طاهر و هیهات بسیار

وطن یعنی تو و گنجینه راز / تفعل از لسان الغیب شیراز

وطن آوای جان می پرستان / سخن از بوستان و از گلستان

وطن دارد سرود مثنوی را / زلال عشق پاک معنوی را

تو دانی مولوی از عشق لبریز / نشد جز با نگاه شمس تبریز

مرا نقش وطن در جان جان است / همان نقشی که در نقش جهان است

وطن یعنی سرود مهربانی / وطن یعنی شکوه همزبانی

وطن یعنی درفش کاویانی / سپید و سرخ و سبزی جاودانی

به پشت شیر خورشیدی درخشان / نشان قدرت و فرهنگ ایران

زعطر خاک میهن گر شوی مست / کویر لوت ایران هم عزیز است

وطن دارالفنون میرزا تقی خان / شهید سرفراز فین کاشان

وطن یعنی بهارستان مصدق / حضوری بی ریا چون صبح صادق

زخاک پاک ما پروین بخیزد / بهار آن یار مهر آیین بخیزد

که از جان ناله با مرغ سحر کرد / دل شوریده را زیر و زبر کرد

وطن یعنی صدای شعر نیما / طنین جان فضای موج دریا

وطـن، يعني خزر صياد جنگل/ « خليج فارس رقص نور مشعل

وطن یعنی دیار عشق و امید / دیار ماندگار نسل خورشید

کنون ای هم وطن ای جان جانان / بیا با ما بگو پاینده ایران

[M3HRD@D]

اولین شعر درباره ی ایران که در دوره ی مظفر الدین شاه سروده شده
________________________________________
نام جاوید وطن

صبح امید وطن

جلوه کن در آسمان

همچو مهر جاودان

وطن ای هستی من

شور و سرمستی من

جلوه کن در آسمان

همچو مهر جاودان

بشنو سوز سخنم

که هم آواز تو منم

همه جان و تنم

وطنم وطنم وطنم

بشنو سوز سخنم

که نواگر این چمنم

همه جان و تنم

وطنم وطنم وطنم

همه با یک نام و نشان

به تفاوت هر رنگ و زبان

همه شاد و خوش و نغمه زنان

ز صلابت ایران جوان

ز صلابت ایران جوان

ز صلابت ایران جوان

[alireza fatemi]

اولین شعر درباره ی ایران که در دوره ی مظفر الدین شاه سروده شده

این شعر سروده ی "ّبیژن ترقی" شاعر و ترانه سرای معاصره که فقط یکسال از مرگشون میگذره هست

[M3HRD@D]

این شعر سروده ی "ّبیژن ترقی" شاعر و ترانه سرای معاصره که فقط یکسال از مرگشون میگذره هست

با اطلاعاتي كه من داشتم شعر مال دوران قاجار بود ولي ممنون از راهنمايتون...

[M3HRD@D]

این شعر زیبا که اسمش"ای وطن"هست رو شادروان "استاد محمد نوری"خوندن ولي نميدونم كي سروده
روح استاد محمد نوری شاد و یادشان گرامی
[B]ای وطن

در روح و جان من،می مانی ای وطن*

به زیر پا فتد ان دلی که بهر تو نلرزد*

شرح این عاشقی،ننشیند در سخن*

که بهر عشق والای تو،همه جهان نیرزد*

ای ایران ایران،دور از دامان پاکت دست دگران،بد گهران*

ای عشق سوزان،ای شیرین ترین رویای من تو بمان،در دل و جان*

ای ایران ایران،گلزار سبزت دور از تاراج خزان،جور زمان*

ای مهر رخشان،ای روشنگر دنیای من به جهان،تو بمان....*

سبزی صدچمن،سرخی خون من،سپیدی طلوع سحر،به پرچمت نشسته*

شرح این عاشقی ننشیند در سخن*

بمان که تا ابد هستی ام به هستی تو بسته..B]"]

[Mahdi/s]

ای ایران

ای ایران، ای مرز پر گهر
ای خاكت سرچشمه هنر
دور از تو اندیشه بدان
پاینده مانی تو جاودان
ای دشمن ارتو سنگ خاره ای من آهنم
جان من فدای خاك پاك میهنم
مهر تو چون شد پیشه ام
دور از تو نیست اندیشه ام
در راه تو ، كی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاك ایران ما

سنگ كوهت دُر و گوهر است
خاك دشتت بهتر از زر است
مهرت از دل كی برون كنم
برگو بی مهر تو چون كنم
تا گردش جهان و دور آسمان بپاست
نور ایزدی همیشه رهنمای ماست
مهر تو چون شد پیشه ام
دور از تو نیست، اندیشه ام
در راه تو، كی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاك ایران ما

ایران، ای خرم بهشت من
روشن از تو سرنوشت من
گر آتش بارد به پیكرم
جز مهرت در دل نپرورم
از آب و خاك و مهر تو سرشته شد گلم
مهرت گر برون رود تهی شود دلم
مهر تو چون، شد پیشه ام
دور از تو نیست، اندیشه ام
در راه تو، كی ارزشی دارد این جان ما
پاینده باد خاك ایران ما

[M3HRD@D]

شعر کامل دوباره میسازمت وطن از بانوی شعر ایران (سیمین بهبهانی) :
توضیحاتی پیرامون این شعر :
این شعر در سال ۱۳۶۰ توسط بانوی شعر ایران خانم سیمین بهبهانی سروده شده و به همراه شعر
کوچه ، مجله چراغ خانم سیما کوبان را خاموش کرد . سپس سالها در بایگانی وزارت ارشاد خاک
خورد و منتشر نشد تا این که عاقبت به مدد کشف هموطنان خارج از کشور در روزنامه ها چاپ شد و
به مجلات ایران هم رسید و بر سر زبانها افتاد .
داریوش خواننده نامدار ایرانی در سال ۲۰۰۳ این شعر را با صدای گرم و گیرای خود و با آهنگسازی
خودش در آلبومی به همان نام یعنی (دوباره میسازمت وطن) اجرا کرد که نماهنگهای مختلفی در
ماهواره و اینترنت از آن پخش شد و موجود است .

دوباره میسازمت وطن اگرچه با خشت جان خویش

ستون به سقف تو میزنم اگرچه با استخوان خویش



دوباره یک روز روشنا سیاهی از خانه میرود

به شعر خود رنگ میزنم ز آبی آسمان خویش



کسی که عظم رمیم را دوباره انشا کند به لطف

چو کوه می بخشدم شکوه به عرصه امتحان خویش



اگر چه پیرم ولی هنوز مجال تعلیم اگر بود

جوانی آغاز میکنم کناره نو باوگان خویش



حدیث حب الوطن ز شوق بدان روشن ساز میکنم

که جان شود در کلام دل چو برگشایم دهان خویش



هنوز در سینه آتشی به جاست کز تاب شعله اش

گمان ندارم به کاهشی ز گرمی دودمان خویش



دوباره می بخشمت توان اگر چه شعرم به خون نشست

دوباره میسازمت به جان اگر چه بیش از توان خویش