داستان های ذن

[malakeyetanhaye]

اجازه هست بپرسم ؟
رهروی به استاد سپو ( Seppo ) گفت : نگرش سرشت واقعی يك رهرو مثل خيره شدن به ماه در شب است و ديدن يك فرد روشنی يافته مانند نگريستن به خورشيد در روز . اكنون اجازه هست بپرسم كه ديد شما در مورد طبيعت خودتان چگونه است ؟
سپو او را سه بار با عصايش زد .
سپس رهرو نزد استاد گانتو ( Ganto ) رفت و همين سوال را پرسيد . گانتو او را سه بار سيلی زد .

[malakeyetanhaye]

مگس كش
رهروی از استاد گنشا ( Gensha ) پرسيد : آيا وقتی استادان قديمی مگس كش خود را بلند می كردند می خواستند به اين طريق اصل ذن را نشان دهند ؟
گنشا گفت : نه اين طور نيست ؟
سپس رهرو پرسيد : مفهوم اين عمل آنها چه بود ؟
گنشا مگس كش خود را بلند كرد .
رهرو پرسيد : اصل و ريشه ی ذن چيست ؟
گنشا گفت : هر وقت به اشراق رسيدی خواهی فهميد .

[malakeyetanhaye]

عدم قضاوت
رهرویی به استاد سپو (Seppo ) گفت : سرم را تراشيده ام ، جامه ی سياه رهروی بر تن كرده و تمام شرايط و پيمان ها را پذيرفته ام ، پس چرا يك بودا نيستم ؟
سپو گفت : هيچ چيز بهتر از عدم قضاوت وجود ندارد .

[malakeyetanhaye]

با سلام دوست عزیز تاپیک زیبائیه موفق باشید

[zooey]

رهروی از استاد جوشو ( Joshu ) پرسيد : يك سر مو اختلاف ؛ چه اتفاقی می افتد ؟
جوشو پاسخ داد : آسمان و زمين خيلی از هم دور هستند .
رهرو گفت : و هنگامی كه يك سر مو اختلاف نباشد ؟
جوشو گفت : آسمان و زمين خيلی از هم دور هستند .

[zooey]

طرز مردن استاد ياكوسان ( Yakusan ) هم قسمتی از زندگيش بود . هنگامی كه در شرف مرگ بود فرياد كشيد : معبد در حال فرو ريختن است ، معبد در حال فرو ريختن است !
رهروان وسايل مختلفی برای نگهداشتن معبد آوردند . ياكوسان دستهايش را بالا برد و گفت : هيچكدام از شما مرا نفهمديد . و مرد .

[zooey]

كسی به ديدار استاد نان اين ( Nan – in ) آمده بود تا از ذن بپرسد ، ولی به جای شنيدن ، مدام از عقايد خود می گفت . پس از مدتی نان اين برای مهمانش چای ريخت و آنقدر به چای ريختن ادامه داد تا فنجان مهمان پر شد و چای از آن سرازير گشت . سرانجام مهمان طاقت نياورد و گفت : مگر نمی بينيد كه فنجان پر شده و ديگر جا برای چای ندارد .
نان اين پاسخ داد : كاملاً درست است ، شما هم مانند اين فنجان از افكار خودتان لبريز هستيد ، چطور از من ذن را می خواهيد ، حال آنكه يك فنجان خالی به من نمی دهيد .

[zooey]

شيونو ( Chiyono ) كه به سلك پيروان ذن پيوسته بود ، پس از سالها مطالعه هنوز به بيداری نرسيده بود . يك شب مهتابی سطلی كهنه و پر آب را با خود می برد و به عكس قرص ماه در آب سطل می نگريست .
ناگهان نی های سطل حصيری از هم گسيخت ، آب پراكنده شد و تصوير ماه نيز ناپديد گرديد.
شيونو به بيداری رسيد و اين شعر را سرود :
از اين راه و آن راه
می كوشم تا دلو را نگهدارم
با اين اميد كه
نی های فرسوده هرگز نخواهد شكست
ناگهان ته سطل باز می شود
ديگر نه آبی
نه ماهی در آب
خالی ای در دست من .

[zooey]

بازرگان ثروتمندی از استاد سنگای ( Sengai ) خواست سخنی گويد كه به حفظ سعادت و شادكامی خانواده اش كمك كند . استاد قلم و كاغذ برداشت و نوشت :

پدر بزرگ می ميرد
پدر می ميرد
پسر می ميرد

بازرگان بر آشفت و گفت : چه طلسم شومی عليه خانواده من نوشته ايد ؟
سنگای گفت : اين طلسم شوم نيست ، بلكه آرزوی بزرگترين نيك بختی برای خانواده ی شماست . من آرزو می كنم كه مردان خانواده شما همگی آنقدر زندگی كنند كه پدربزرگ شوند و آرزو می كنم كه هيچ پسری قبل از پدر نميرد ، آيا زندگی و مرگ در اين روال و ترتيب، حقيقی ترين سعادتی نيست كه هر خانواده ای آرزوی آن را دارد ؟

[zooey]

سالكی از پيری كه در كوهستان زندگی می كرد پرسيد :
راه چيست ؟
پير در پاسخ گفت : اين كوهستان چه زيباست .
سالك گفت : من از كوه نپرسيدم ، از راه پرسيدم .
پير گفت : پسرم ، تا ماورای كوه را در نيابی نمی توانی راه را بيابی .