ادبیات و فلسفه ی ملل

[bb]

دادائیسم جنگ خانمان سوز اول همه اخلاقیات و بیشتر افکار و عقاید منطقی و عقلی و هر نوع امید و آرزو را از مغز جوانان غربی ریشه کن ساخت درین بین سبکی که بوسیله تریستان تزار را در سال 1916 بنام دادا نامیده شد بوجود آمد. برای نامگذاری این سبک بطور تصادفی قسمتی از صفحات لاروس را برید آنگاه حروف بریده را کنار هم گذاشت و کلمه داد بوجود آمد.

سبک دادائیسم پابند هیچ اصلی نبود همه چیز حتی خود را هم نفسی می کرد بنابراین نوشته های آنان مفهوم نبود و هر چه مسلم و درست بود بوسیله آنان زیر پا گذاشته می شد.

1- داستان - داستان نقل وقایع است به ترتیب توالی زمان- در مثل، ناهار پس از چاشت و سه شنبه پس از دوشنبه و تباهی پس از مرگ می آید، و بر همین منوال. داستانی که واقعاً داستان باشد باید واجد یک خصیصه باشد: شنونده را بر آن دارد که بخواهد بداند بعد چه پیش خواهد آمد و بر عکس ناقص است وقتی کاری می کند که خواننده بداند که بعد چه خواهد شد. و داستانی را که واقعاً داستان باشد فقط با این دو معیار می توان نقد کرد. داستان در حقیقت حقیرترین و ساده ترین ارگانیزم ادبی است، مع هذا مهمترین عامل مشترکی است که در همه اگانیسم های پیچیده تری که برمان معروفند وجود دارد.»

2- داستان پلیسی- سابقه داستان پلیسی را بایستی در افسانه های ایزوپ و در آثار ویرژل، هرودت، سیسرون جستجو کرد اما باز می توان سابقه اش را کهن تر دانست زیرا در پاره ای داستانهای فولکلوریک، مایه ها یا طرح ها، حتی داستانهای پلیسی را می توان مشاهده کرد. یکی از داستانهای پلیسی مشرق زمین که در عین حال از قدیمیترین آنها نیز به شمار می رود داستان بل و اژدها می باشد.

رد پای داستانهای پلیسی را می توان میان نوشته ها و آثار بو کاچیو، چوسر یافت. علاوه بر این بسیاری از داستانهای هزار و یک شب را می توان یک نوع داستان پلیسی کامل عیار دانست، موضوع داستان صادق ولتر نویسنده بزرگ قرن هجدهم فرانسه را نیز می توان داستانی پلیسی به شمار آورد.

اما ظهور واقعی داستان پلیسی را می بایستی از سال 1841 دانست که ادگار آلن پو نویسنده برجسته آمریکائی (1849-1809) با نوشتن دانستان کوتاه جنایات کوچک مورگ سر آغاز جدید داستان پلیسی را نوید داد. دومین داستان پلیسی را پو در سال 1843 تحت عنوان ماجراهای اسرار آمیز روژه پدید آورد. و بالاخره سومین داستان پلیسی وی تحت عنوان نامه سرقت شده بود. و در سال 1845 داستانهای ذکر شده باضافه داستانی دیگر تحت عنوان نامه سرقت شده بود. و در سال 1845 داستانهای ذکر شده باضافه داستانی دیگر تحت عنوان قصه ها انتشار یافت.

دنباله کار داستان پلیسی را خود ادگار آلن پو گرفت اما به پیروی از سبک وی نویسندگان دیگری نیز پا به میدان نهادند و بنوشتن داستانهای پلیسی پرداختند از جمله می توان امیل گابوریو را ذکر کرد که در روزنامه های پاریس داستانهای پلیسی می نوشت و برخی از آثارش عبارتست از آقای لوکوگ، پرونده شماره 113 جنایات ارسیوال، جوزف شریدن با نوشتن داستان عموسیلاس (1864) و بالاخره پاره ای از آثار بالزاک و دیکنس را داستان پلیسی به شمار می رود.
در سال 1860 نوول پلیسی واقعی بنام the Woman White و در سال 1868 نوول ماه سنگی و سرانجام آثار جورج سبمنون (1903) مایه رونق داستان پلیسی گشت. و آثارش به بسیاری از زبانها بارها ترجمه و چاپ شد.

آرتور کونان دویل خالق داستان شرلوک هولمز بود که در سال 1887 آن را انتشار داد و از به بعد این داستان ادامه یافت و داستان ماجراهای شرلوک هولمز و خاطرات شرلوک هولمز در سال 1891 را انتشار داد و بالاخره نویسنده تصمیم به قطع و پایان داستان گرفت و شرلوک هولمز را بکشتن داد اما با اعتراض خوانندگان مواجه شد و در نتیجه آرتور کونال دویل دنباله داستان را گرفت و شرلوک هولمز را زنده کرد و در سال 1902 سگ باسکرویل و در سال 1905 بازگشتن شرلوک هولمز را نوشت و پس از آن به انتشار سه کتاب دیگر پلیسی پرداخت و سرانجام در سال 1927 درگذشت. اما نام داستانهای وی مخصوصاً قهرمان آن شرلوک هولمز از خود نویسنده معروفتر و پرآوازه تر گشت.

گرانت آلن سه کتاب پلیسی در دهه آخر قرن نوزدهم در آمریکا پدید آورد. همچنین نام و آثار آرتور موریسون خالق بازپرس مارتین هویت و ربرت ایوستیس قابل ذکر است.

در قرن بیستم داستان نویسان بزرگی چون خانم آگاتا کریستی(1891) در انگلستان وارل استانلی گاردنر (1889) خالق داستانهای پری میس در ممالک متحده آمریکا والری کوئین پسیود دونیام، فردریک دانی (1905) و مانفردبلی (1905) ظهور و آثار بدیعی در زمینه داستان پلیسی از جمله: انگشت متحرک، گربه ای میان کبوتران، حمایت مرده، بطرف صفر، مرگ در رود نیل، سرودهای غم انگیز خلق کرد.

در این احوال پاره ای نویسندگان داستانهای پلیسی را دستمایه کار خویش قرار دادند از آن میان می توان دوروتی سایرس sayeres (1957-1893) ژوزفین تای tey (الیزابت ما کینوش 1952-1895) در انگلستان و نیایومارش (1899) در نیوزلند گاستون لرو (1927-1868) خالق آثاری از قبیل: اسرار اتاق زرد و موریس لبلان (خالق آثاری که برخی از آنها از زندگی آرسن لوپن مایه گرفته) از فرانسه را ذکر کرد.

[bb]

فوتوريسم
(Futurisme)


فوتوريسم از کلمه فوتور به معني آينده گرفته شده است، و آن هم همانند وريسم نخست در ايتاليا پيدا شد و بعد در کشورهاي ديگر کسترش يافت.

بنيانگذار فوتوريسم شاعر معروف ايتاليايي مارينتي بود. به نظر او در عصر ماشين، بايد سبک و زبان ادبيات نيز ماشين باشد.

فوتوريسم با هرگونه ابراز احساس ها و بيان هيجان هاي دروني شاعر و رعايت قانون هاي دستور زبان و معاني و بيان مخالف است و آزادي کلمه هاي غيرشاعرانه را خواستار است و براي بيان اين مقصود کلمه هاي مقطع و نامربوطي شبيه به اصطلاح هاي تلگرافي از خود مي سازد.

فوتوريسم پيش از جنگ جهانگير اول به کلي از بين رفت.

منبع: [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[bb]

كاسموپليتيسم
(Cosmopolitisme)


کاسموپوليتيسم يا مکتب جهان وطني به وسيله دو شاعر و نويسنده فرانسه والري لاربو و پل موران پايه گذاري شد.

مکتب جهان وطني مبتني بر اين اصل است که همه مردم جهان بايد همديگر را هموطن يکديگر بدانند.

در اشعار لاربو مي توان "حساسيت" ويتمن، "هزل" باتلر و عقايد "نيشدار" نيچه و ادراک عميق پروست را کنار هم ديد

[bb]

اگزيستانسياليسم
(existentialisme)


با وجود اینکه اگزیستانسیالیسم یک جهان بینی فلسفی است ، اما هیچگاه نمی توان این شیوه و مکتب را در نوشته های ادبی معاصر ناچیز شمرد .
این مکتب پیش از جنگ جهانی دوم در فرانسه به وجود آمد ، و شالوده خود را بر « اصالت وجود - آزادی انسان و پوچی زندگی » استوار ساخت .
همانطور که رومانتیسم مکتب اصالت احساس است ، اگزیستانسیالیسم نیز مکتب اصالت وجود است .

این شیوه انسان را پدیده ای کاملا آزاد و فرمانروا بر سرنوشت خویش می داند و از بستگی های انسان با اجتماع و آیین و سنن آن سر باز می زند و در هیچ کاری ارزش گذشته تاریخی و همکاری دسته جمعی سرنوشت را نمی پذیرد. چون زندگی کنونی را در چهارچوب اجتماع می نگرد و انگیزه ها را با آزادی انسان دشمن می بیند ، آنرا تلخ و پوچ می نامد و راه خوشبختی را در گریختن از این جهان ناسازگار و رهایی از تار و پود های اجتماع می داند .

پیش آهنگ های این مکتب را می بایست « ژان پل سارتر » و « آلبر کامو » و « آندره مالرو » و « سیمون دو بوار » دانست .

از آثار مهم اگزیستانسیالیسمی می توان به « تهوع »اثر سارتر و « بیگانه » اثر آلبرکامو اشاره کرد

[bb]

كوبيسم
(Cubisme)


نخستين شاعري که کوبيسم را با پير وزي و موفقيت وارد ادبيات کرد گيوم آپولينر شاعر فرانسوي است.

اصولا آپولينر را بايد پيشواي مسلم تمام سبک هاي جديد و تندرو افراطي شمرد. او در سال 1910 به اين فکر افتاد که شاعر نيز مانند نقاش کوبيست، به جاي نشان دادن يک جنبه از هر چيز، بهتر است تمام جهت هاي آن را نشان دهد.

در اين گونه شعر ابتکار عمل به دست الفاظ مي افتد و در آن نقطه گذاري از ميان مي رود و نحوه چاپ اشعار عوض مي شود، چنانچه بعضي از اشعار آن به شکل دل، قطره هاي باران و سيگار برگ و ساعت و غيره است.

همچنين شاعر در ساختمان جمله و قانون هاي دستور زبان و برگزيدن وزن هاي نادر و نامرسوم آزادي تام دارد.
پس از مرگ آپولينر سوررئاليسم که درواقع دنباله و ادامه کوبيسم است پديدار شد.

آندره سالمون، ماکس ژاکوب، پير روردي و ژان کوکتو به اين مکتب منسوب هستند.

[bb]

پارناس
(Parnasse)


ويکتور هوگو با اثر معروف خود "Les Orientales " پايه گذار مکتب هنر براي هنر شد. و هوگو بود که عبارت هنر براي هنر را در محافل ادبي ضمن بحث هاي ادبي به ميان کشيد.

جوانان بسياري دور هوگو جمع شدند و گفتند هنر خدايي است که بايد آن را تنها به خاطر خودش پرستيد و هيچ گونه جنبه مفيد و يا اخلاقي به آن نداد و نبايد چنين تصورهايي از آن داشت.

تئوفيل گوتيه ازجمله اين جوانان بود که پس از چند سال در رأس عده اي که هنر براي هنر را شعار خود کرده بودند قرار گرفت. شاعر ديگر اين مکتب تئودور دو بانويل است.

مکتب پارناس:

در حوالي سال 1860 عده اي از شاعران جوان فرانسه بر ضد رومانتيسم قيام کردند و تحت تأثير مکتب هنر براي هنر محافل ادبي تشکيل دادند. در رأس اين شاعران لوکنت دو ليل قرار داشت. در سال 1866 مجموعه شعري از آثار اين شاعران تحت عنوان (پارناس معاصر) انتشار يافت که سخت مورد توجه قرار گرفت.

و رفته رفته اين شاعران به نام( پارناسين) معروف شدند.
به عقيده پارناسين ها شعر نشانه اي است از روح کسي که احساس هاي خود را خاموش ساخته است. اين گونه شاعر به هيچ وجه نمي خواهد شعرش محتوي اميد و آرزو و خواهشي باشد و فقط براي هنر محض احترام قائل است و به زيبايي شکل و طرز بيان اهميت مي دهد.

اصول مهم اين مکتب به شرح زير است.

1_ کمال شکل، چه از لحاظ بيان و چه از لحاظ برگزيدن کلمه ها.

2_ عدم دخالت احساس ها و عدم توجه به آرمان و هدف.

3_ زيبايي قافيه.

4_ وابستگي به آئين "هنر براي هنر".

[bb]

پوپوليسم
(Populisme)


مکتبی ادبی و هنری ، که در سال 1929 به وجود آمد و هدف آن بیان احساس و رفتار مردم عامی بود .

این مکتب می خواست که در برابر روانشناسی بورژایی و نیز در برابر روشنفکر مآبی گروهی بیکاره ، هنری به وجود آورد که توجه نویسنده تنها به مردمان طبقات پایین جامعه باشد .( بی آنکه تا حد ابتذال مکتب ناتورایسم سقوط کند ) . طرفداران این مکتب برعکس اگزیستانسیالیست ها ، مخالف هرگونه التزام و درگیری اخلاقی و اجتماعی و سیاسی بودند.

[bb]

ناتوريسم
(Naturisme)


از بزرگان اين مکتب مي توان سن ژرژ بوئليه و اوژن مونفور را نام برد.

شاعران ناتوريست: هم سردي و خشونت سبک پارناس و هم ريزه کاري ها و موشکافي هاي بي مايه سمبوليسم را رد مي کردند و در آثار خود، زندگي و طبيعت و عشق و کار و شجاعت را بزرگ مي داشتند.

هرچند آنان در راه گسترش مکتب خود پيروزي نيافتند اما در خارج از مکتب روي اشعار و نوشته هاي ديگران آثار آن به خوبي پيدا شد.

اشعار ( آنا دونوآي ) و ( فرانسيس ژامز ) شاهد گوياي آن است.

[bb]

اونانيسم
(Unanimisme)


شاعر و نويسنده معروف فرانسوي « ژول رومن » بنيانگذار اين مکتب به ياري « ژرژ شنوير» پايه و اساس آن را گذاشت.

اونانيميست ها عقيده دارند که :

در وجود هريک از ما دو نوع افکار و احساس ها است نخست افکار و احساس هايي است که ويژه خود ما است و ديگري افکار و احساس هايي است که اجتماع ما و گروه هاي بشري گرداگرد ما (مانند خانواده و همکاران و همکيشان و مردم کشور) به ما تلقين کرده اند.

مکاتب گذشته مي گفتند که فرد براي نيل به آخرين درجه تکامل بايد شخصيت انفرادي خود را پرورش دهد و از دخالت ها و تأثيرهاي دنياي خارج پرهيز کند، اما اونانيميسم با الهام از آراء فلسفي اگوست کنت برعکس آن را بيان مي کند و اجتماع را منشاء تکامل و نبوغ و شگفتگي نيروهاي فردي مي داند.

مي توان گفت که آئين اين مکتب از عقايد تولستوي و منظومه هاي ويتمن و نظريه هاي جامعه شناساني چون دورکيم و از فلسفه ايده آليسم متأثر شده است.

[bb]

'''وریسم''' یا حقیقت‌گرایی، نام [[مکتب ادبی]] اروپایی و تقلید و تلفیقی از مکتب [[رئالیسم]] و [[ناتورالیسم]] [[فرانسه]] است.

این مکتب نخست در [[ایتالیا]] به وجود آمد و در همان جا نیز از بین رفت، پایه گذار آن [[جیوانی ورکا]] بود. او با لحن سوزان و تند و خشن و بی پرده‌ای شیوه بیان نویسندگان قدیم ایتالیا را با فلسفه اخلاقی [[توماس هاردی]] انگلیسی درهم آمیخت و مجموعه داستان قصه‌های روستایی و دو رمان بزرگ دیگر را خلق کرد.

این مکتب امروز به عنوان نمونه بی مانند هنر داستان سرایی ایتالیا تلقی می‌‌شود.
[[لوئیجی کاپوآنا]]، [[ماریو پراتزی]]، خانم [[گراتسیا دلدا]] ازجمله پیروان این مکتب هستند.

منبع: ویکی پدیا ( معتبر نیست )