فروغ فرخزاد

[F l o w e r]

.

من به مردي وفا نمودم و او
پشت پا زد به عشق و اميدم
هر چه دادم به او حلالش باد
غير از آن دل كه مفت بخشيدم


دل من كودكي سبكسر بود
خود ندانم چگونه رامش كرد
او كه مي گفت دوستت دارم
پس چرا زهر غم بجامش كرد

اگر از شهد آتشين لب من
جرعه اي نوش كرد و شد سرمست
حسرتم نيست زآنكه اين لب را
بوسه هاي نداده بسيار است

باز هم در نگاه خاموشم
قصه هاي نگفته اي دارم
باز هم چون به تن كنم جامه
فتنه هاي نهفته اي دارم

باز هم مي توان به گيسويم
چنگي از روي عشق ومستي زد
باز هم مي توان در آغوشم
پشت پا بر جهان هستي زد

باز هم مي دود به دنبالم
ديدگاني پر از اميد و نياز
باز هم با هزار خواهش گنگ
مي دهندم بسوي خويش آواز

باز هم دارم آنچه را كه شبي
ريختم چون شراب در كامش
دارم آن سينه را كه او مي گفت
تكيه گاهيست بهر آلامش

زانچه دادم به او مرا غم نيست
حسرت و اضطراب و ماتم نيست
غير از آن دل كه پر نشد جايش
بخدا چيز ديگرم كم نيست

كو دلم كو دلي كه برد و نداد
غارتم كرده، داد مي خواهم
دل خونين مرا چكار آيد
دلي آزاد و شاد مي خواهم

دگرم آرزوي عشقي نيست
بي دلان را چه آرزو باشد
دل اگر بود باز مي ناليد
كه هنوزم نظر باو باشد

او كه از من بريد و تركم كرد
پس چرا پس نداد آن دل را
واي بر من كه مفت بخشيدم
دل آشفته حال غافل را

[Puneh.A]

او ز من رنجیده است
آن دو چشم نکته بین و نکته گیر
در من آخر نکته ای بد دیده است !


من چه می دانم که او
با چه مقیاسی مرا سنجیده است !
من همان هستم که بودم ، شاید او
چون مرا دیوانه ی خود دیده است
بیوفایی می کند بلکه من
دور از دیدار او عاقل شوم !


او نمی داند که من ، دوست می دارم جنون عشق را
من نمی خواهم که حتی لحظه ای
لحظه ای از یاد او غافل شوم !

[V E S T A]

بعد از آن ديوانگي ها اي دريغ

باورم نايد كه عاقل گشته ام

گوييا "او" مرده در من كاینچنين

خسته و خاموش و باطل گشته ام

هر دم از آيينه مي پرسم ملول

چيستم ديگر،به چشمت چيستم؟

ليك در آيينه مي بينم كه واي

سايه ايي هم زانچه بودم نيستم

همچو آن رقاصه هندو به ناز

پاي مي كوبم ولي بر گور خويش

وه كه با صد حسرت اين ويرانه را

روشني بخشيده ام از نور خويش

ره نمي جويم به سوي شهر روز

بي گمان در قعر گوري خفته ام

گوهري دارم ولي آن را ز بيم

در دل مردابها بنهفته ام

مي روم...اما نمي پرسم ز خويش

ره كجا؟...منزل كجا؟...مقصود چيست؟

بوسه مي بخشم ولي خود غافلم

كاين دل ديوانه را معبود كيست

"او" چو در من مرد،ناگه هر چه بود

در نگاهم حالتي ديگر گرفت

گوييا شب با دو دست سرد خويش

روح بي تاب مرا در بر گرفت

آه...آري...اين منم...اما چه سود

"او" كه در من بود،ديگر نيست،نيست

مي خروشم زير لب ديوانه وار

"او" كه در من بود،آخر كيست،كيست؟

[geojo]

يك شب ز ماوراي سياهي ها
چون اختري بسوي تو مي آيم
بر بال بادهاي جهان پيما
شادان به جستجوي تو مي آيم

سرتا بپا حرارت و سرمستي
چون روزهاي دلكش تابستان
پرميكنم براي تو دامان را
از لاله هاي وحشي كوهستان



يك شب ز حلقه كه به در كوبم
در كنج سينه قلب تو مي لرزد
چون در گشوده شد تن من بي تاب
در بازوان گرم تو مي لغزد

ديگر در آن دقايق مستي بخش
در چشم من گريز نخواهي ديد
چون كودكان نگاه خموشم را
با شرم در ستيز نخواهي ديد

يكشب چو نام من به زبان آري
مي خوانمت به عالم رويايي
بر موجهاي ياد تو مي رقصم
چون دختران وحشي دريايي

يكشب لبان تشنه من با شوق
در آتش لبان تو ميسوزد
چشمان من اميد نگاهش را
بر گردش نگاه تو ميدوزد

از زهره آن الهه افسونگر
رسم و طريق عشق مي آموزم
يكشب چو نوري از دل تاريكي
در كلبه ات شراره ميافروزم

آه اي دو چشم خيره به ره مانده
آري منم كه سوي تو مي آيم
بر بال بادهاي جهان پيما
شادان به جستجوي تو مي آيم

[geojo]

در آنجا ، بر فراز قلهء کوه
دو پایم خسته از رنج دویدن
به خود گفتم که در این اوج دیگر
صدایم را خدا خواهد شنیدن

بسوی ابرهای تیره پرزد
نگاه روشن امیدوارم
ز دل فریاد کردم کای خداوند
من او را دوست دارم ، دوست دارم

صدایم رفت تا اعماق ظلمت
بهم زد خواب شوم اختران را
غبارآلوده و بیتاب کوبید
در زرین قصر آسمان را

ملائک با هزاران دست کوچک
کلون سخت سنگین را کشیدند
زطوفان صدای بی شکیبم
بخود لرزیده، در ابری خزیدند

ستونها همچو ماران پیچ در پیچ
درختان در مه سبزی شناور
صدایم پیکرش را شستشو داد
ز خاک ره،درون حوض کوثر

خدا در خواب رؤیا بار خود بود
بزیر پلکها پنهان نگاهش
صدایم رفت و با اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش

ولی آن پلکهای نقره آلود
دریغا،تا سحر گه بسته بودند
سبک چون گوش ماهی های ساحل
به روی دیده اش بنشسته بودند

صدا صد بار نومیدانه برخاست
که عاصی گردد و بر وی بتازد
صدا میخواست تا با پنجه خشم
حریر خواب او را پاره سازد


صدا فریاد میزد از سر درد
بهم کی ریزد این خواب طلائی ؟
من اینجا تشنهء یک جرعه مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدائی

مگر چندان تواند اوج گیرد
صدائی دردمند و محنت آلود؟
چو صبح تازه از ره باز آمد
صدایم از "صدا" دیگر تهی بود

ولی اینجا بسوی آسمانهاست
هنوز این دیده امیدوارم
خدایا این صدا را می شناسی؟
من او را دوست دارم ، دوست دارم

[raha bash]

[Mehran]

مادرم نماز می خواند و من آواز !


عقایدمان چقدر فرق دارد !


او خدای خودش را دارد منم خدای خودم را !


خدای او بر روی قانون و قاعده است و از قدیم همین بوده !


خدای من بر اساس نیازم و تجربیاتم است و هر روز کامل تر از دیروز است!!


او خدا را در کنج خانه و معجزه می بیند!!


من خدا را در آسمان ها و درون خودم!


در شادی از ته دل !


در ثانیه به ثانیه زندگیم!!


او جلوی خدایش سجده میکند !


ولی من در آغوش خدایم آرام میگیرم !


نمی دانم خدای من واقعی تر است یا او !


دین من بهتر است یا او...


با تشکر مهرن...

[Atghia]

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

تو در چشم من همچو موجی

خروشنده و سرکش و ناشکیبا
که هر لحظه ات می کشاند بسوئی
نسیم هزار آرزوی فریبا

تو موجی

تو موجی و دریای حسرت مکانت
پریشان رنگین افق های فردا

نگاه مه آلود دیدگانت

تو دائم بخود در ستیزی
تو هرگز نداری سکونی
تو دائم ز خود می گریزی
تو آن ابر آشفته نیلگونی

چه می شد خدایا...
چه می شد اگر ساحلی دور بودم؟
شبی با دو بازوی بگشوده خود
تورا می ربودم....تو را می ربودم

[raha bash]

گذشتم از تن تو زانکه در جهان/
تنی نبود مقصد نیاز من/اگر بسویت این چنین دویده ام/
به عشق عاشقم نه بر وصال تو/به ظلمت شبان بی فروغ من/
خیال عشق خوشتر از خیال تو/کنون که در کنار او نشسته ای/
تو و شراب و دولت وصال او/گذشته رفت و آن فسانه کهنه شد/
تن تو ماند و عشق بی زوال او!

[raha bash]

ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و میدانم/
چرا بیهوده میگوئی، دل چون آهنی دارم/
نمیدانی، نمیدانی، که من جز چشم افسونگر/
در این جام لبانم، بادهٔ مردافکنی دارم./
چرا بیهوده میکوشی که بگریزی ز آغوشم/
از این سوزنده تر هرگز نخواهی یافت آغوشی/
نمیترسی، نمیترسی، که بنویسند نامت را/
به سنگ تیرهٔ گوری، شب غمناک خاموشی/
بیا دنیا نمی ارزد به این پرهیز و این دوری/
فدای لحظه ای شادی کن این رؤیای هستی را/
لبت را بر لبم بگذار کز این ساغر پرمی/
چنان مستت کنم تا خود بدانی قدر مستی را/
ترا افسون چشمانم ز ره برده است و میدانم/
که سر تا پا به سوز خواهشی بیمار میسوزی/
دروغ است این اگر، پس آن دو چشم راز گویت را/
چرا هر لحظه بر چشم من دیوانه میدوزی