گــرافـیـتـی

[karin]

سلام
گرافیتی یا نقاشی دیواری، موضوعی ست که در این تاپیک بهش می پردازیم

[karin]

گرافیتی یا نقاشی دیواری به آن دسته از دیوارنوشته ها یا نقاشی هایی گفته می شود که با انگیزه ای شخصی روی در و دیوار شهر ها و اماکن عمومی کشیده می شود.این کار تقریبا در همه جای دنیا با منع قانونی مواجه است. گرافیتی با نوشته های سر دستی و یادگاری های روی دیوار متفاوت بوده و نیز مختص سن یا طبقه فزهنگی و اقتصادی خاصی نیست .

امروزه گرافیتی بیش از هر هنر دیگری مورد بد فهمی و استفاده نا به جا واقع شده است و در بسیاری از کشور ها جنبه تاثبر گذار و بیان گرای خود را از دست داده و صورت دیوار نوشته هایی رنگارنگ و پرپیچ و تاب ( که آن هم خالی از ارزش نیست ) مبدل شده است.استفاده های نابجا و یک جانبه از گزاقیتی های نوشتاری در کلیپ های ویدتویی و تبلیغ بیش از حد این رسانه ها در منسوب کردن آن به فرهنگ معترض سیاهان نیز از دلایل اصلی این عدم توجه و دست کم گرفتن است


بنا بر آمرکن هریتیج دیکشنری لغت گرافیتی از واژه گرافیو در زبان ایتالیایی مشتق شده است که به معنی اثر گذاری سریع یا خط خطی است و ممکن است اصل این واژه به گرافایر ( نوشتن با قلم فلزی ) در لاتین عامیانه باز گردد.

گرافیتی بر اساس تفاوت دلایل وجودی و نیز امکانات ارتباطی که ایجاد می کند به دو نوع عمده تقسیم می شود : گرافیتی های نوشتاری – دست خط و گرافیتی های نمایشی – نقاشی دیواری


گرافیتی های نوشتاری

هنر مندان این شیوه گرافیتی خود را هنر مند نمی دانند بلکه مبل دارند تا گرافیتی نویس یا در اصطلاح گرافر معرفی شوند.
گرافیتی های نوشتاری به سبک های گوناگونی تقسیم شده اند که برخی از آنها به اختصار در زیر آمده است. اما با توجه به تاریخچه و دلایل بسط و توسعه آن در جوامع مختلف , در این بحث چندان به آن نمی پردازیم..


تگ/Tag : امضایی به سبک خاص , که معمولا در اماکن عمومی و روی انواع سطوح به شکلی سریع نقاشی می شود.

ترو آپ/Throw-Up : طرحی از یک نام یا چند حرف که خط محیطی آن با یک رنگ و داخل آن به شدت و شتاب با رنگی دیگر پر می شود.
این نوع گرافیتی معمولا بیشتر از 2- 3 دقیقه طول نمی کشد

اثر/Piece: : کاری تمام رنگی که طی دفعات متعدد و با بر نامه ریزی دقیق انجام گرفته باشد.

پنل/Panel : اثری که روی دیواره های بیرونی قطار نقاشی شده باشد. یا کنار اتوبان ها کشیده می شود.

مواد کار این هنر مندان ( که خود از این نام بیزارند ) معمولا عبارتند از قلمو های جمع وجور رنگ روغن، ماژیک ها و قلم های اثر گذاری که جوهر آن ها معمولا توسط خود آنان تهیه می شود.
قوطی ها ی اسپری رنگ و تعدادی کلاهک برای کنترل قطراثر گذاری خطی اسپری.

گرافیتی های نمایشی

این هنر در کشور ها و ملل گوناگون انواع , دلایل وجودی و استفاده های مختلفی یافته و راه های بسیاری پیموده است.یکی از مهمترین و به یاد ماندنی ترین ریشه های ارزشی این هنر در نقاشی های دیواری , انقلاب مکزیک و آثار سه یزرگ - دیگو ریورا، خوزه کلمنته اروسکو و دیوید آلفرو سیکوئروس (سی کییروس) به چشم می خورد.

کسانی که اثر گرافیتی (نوشتاری یا نمایشی ) از خود به جا می گذارند برای کار خود دلایل متفاوتی دارند و یکی از مهمترین این اهداف بیان تاثیری است که زندگی شهری در آنان به وجود اورده است . هنرمند گرافیتی از شهر چیز هایی می گیرد و به آن چیزی باز پس می دهد. نقاش گرافیتی , مثل بسیاری از پیشروان هنر, از زمینه واقعی شهری برای بیان و ایجاد تاثیر استفاده می کند

در حالی که تبلیغات شرکت ها و بانک های بزرگ و محصولات مصرفی به صورت وسیع به شکل بیل بورد و تابلوهای دیواری و روی بدنه وسایل نقلیه عمومی شهری همه جا را پر کرده است، گرافیتی ارتباطی است پیشرو از سوی هنر مند با قشر وسیعی از افراد اجتماع به عنوان مردم عادی و مستولان اجرایی شهری.

ناگفته نماند که در همه جا عده بسیاری از مردم کشیدن گرافیتی را عملی زشت و نا هنجار می دانند و آن را از مظاهر آنارشیسم و اوباشگری (وندالیسم) بر می شمارند. به نظر نویسنده این مطالب علت دشمنی افراد با گرافیتی نداشتن سواد و دست کم حوصله لازم برای مواجهه با وضعیتی جدید در محیط پیرامون است .این افراد و شاید اکثریت مردم نقاشی روی دیوار را سر زده از کار یک ولگرد یا( اگر خیلی ارزش بگذارند!!) بخشی از یک فعالیت سیاسی می بینند....

نویسندگان و محققینی که به موضوع گرافیتی پرداخته اند به این گفته" شری کاوان" که :« میل به اثر گذاری ( ثبت نشان ) در محیط های اجتماعی به دوران کهن زندگی انسان باز می گردد.» تاکید بسیار دارند. در هر حال میل آدمی به باقی گذاشتن نشانی از خود به گونه ای شخصی و بر اساس نیاز واقعی به بیان صورت می گیرد.

اما در سوی دیگر, که صاحب اثر به عنوان یک نفر از افراد جامعه حضور دارد و با توجه به ممنوعیت قانونی عملش آن را سرانجام بخشیده است , چه می گذرد. او به تنهایی تصمیم می گیرد تا چیزی که می خواهد در مکان عمومی مورد نظرش نفاشی کند و بعد از تمام شدن کار به خانه بازمی گرردد و تمامی فکرش این است که آیا کسی اصلا به نقاشی ام نگاه می کند؟ کسی به آن فکر می کند؟ بی شک این نوع برخورد را جز به عنوان یک انتظار و تلاش در برقراری ارتباط مستقیم با جامعه نمی توان دانست .


منبع: kolahstudio.com

[karin]

مهم نیست که هنر های متداول جامعه مثل گالری های نقاشی , و نمایشگاه های بین المللی با شیپور های بلندشان در وازه های شهرت را جلوی دید هنر مندان جوان قرار داده و تاریخ هنر را تبلیغ می کنند. چرا که این ها همه تنها در محدوده مجاز دولتی یا همان شاه راه حفظ قدرت و سرمایه درگذر اند .یعنی سیاستی که گرافیتی یا هر گونه انتشار تصاویر و اعلان های مفهومی مخالف یا دگر سو را در فضای رسمی جامعه نفی ومنع می کند.

وقتی در محیط شهری هستیم , در حقیقت این دیوار ها هستند که بیشترین نقش را در تعریف محیط ما دارند.چه در خانه مان و چه در خیابان , همین دیوار ها هستند که تعیین کننده محدوده ها و روابط بین آنها هستند. قبل از اینکه دیوار ها توسط شرکتی تبلیغاتی به کار گرفته شوند در حقیقت صفحه بزرگ , سفید و پاکی هستند که از این توان بالقوه برخوردارند که توسط ساکنین همان محل آرایش یابند.

هنگامی که تصویر یا مفهوم بصری مورد نظر بر ان ها نصب شود , دست کم توسط بعضی افرادی که از جلوی ان عبور می کنند, مورد توجه قرار می گیرد.این دقیقا همان کاری است که همه ما به راحتی در داخل خانه ها و فضا های شخصی مان انجام می دهیم .

طراحی دکوراسیون و رنگ امیزی دیوار ها ,آویزان کردن تابلو عکس , نقاشی و یا پوستری خاص به دیوار های خانه , مصداقی است از همین تمایل و حق ایجاد ارتباط به این شیوه بصری. در حقیقت اولین چیزی که یک نمایشگاه هنر های بصری به آن وابسته است گستردگی فضا و دیوار ها ست. ماسعی می کنیم که تصاویر را به بهترین ترکیب در کنار هم نمایش داده و مفهوم یا حس مورد نظرمان را به بینندگان دیگر منتقل کنیم.
اما در محیط اجتماعی از این کار منع شده ایم.با توجه به اینکه انسان امروزی بیشتر موجودی است که در جامعه معنی می یابد تا در داخل محیط شخصی.

چیست که ما را از شریک شدن در این ارتباط اجتماعی برحذر می دارد؟ فضا های اجتماعی ما , به شدت توسط نیرو های حافظ نظم کنترل می شوند.این جلوگیری از امکان دخالت تک تک اعضای جامعه در به اشتراک گذاشتن تصاویر و مفاهیم , یکی از نمونه های بارز تناقضات مدنی در جامعه امروزی آدمیان است که مستقیما از روابط و منافع سرمایه داری پیروی می کند.تازمانی که کسی سرمایه کافی برای اجاره یا تصاحب دیوار در محله مورد نظرش نداشته باشد, استفاده از آن دیوار یا محل برای نمایش و انتقال مفهومی به طور مستقیم و قابل قبول در اجتماع میسر نمی باشد و کسانی هم که این محل ها و دیوار ها را با پولشان تصاحب می کنند به فکر ان هستند که با تبلیغ کالا ها و تقویت سرمایه داری از این ارتباط اجتماعی ,نفعی گروهی برده و هرچه بیشتر در جهت بدست اوردن سرمایه پیش روند.و انها یی که به طور مستقل اقدام به ارائه تصاویر مفهومی بر این دیوار ها و در اماکن کنند مورد اخطار ,حبس و پی گرد قرار می گیرند .این افراد , در بهترین حالت , متهم به تجاوز به حریم عمومی و بینایی مردم جامعه شده اند.

آیا نمی توانیم تبلیغات را نیز “تجاوزی به بینایی مردم ” در همه جای زندگی شهری قلمداد کنیم و آن را به همراه گرافیتی دو آفت مدنی بدانیم که هر دو سعی در جلب توجه ما دارند؟یعنی آفت تبلیغات به اندازه گرافیتی جدی نیست؟

تابلو هایی که هر روز بر سر راه ما قرار دارند و هر روز نیز بزرگ تر و پرتعدادتر می شوند . ما با این تابلو ها زندگی می کنیم و اسم آنها در ذهن ما می نشیند. ما مجبور می شویم 3 ماه متوالی صورت 40 برابر بزرگ تر شده مهران مدیری را هر روز ببینیم . ما مجبور می شویم با هزار تصویر و نشانه مزاحم دیگر در گیر شویم , تنها به علت اینکه چرخ های توسعه می گردد و از این گردش هیچ چیز جز هنر موزه ای عاید انسان ها نمی شود

پس واقعا آفت واقعی چهره شهر ها کدام یک هستند؟
آن مفاهیم تصویری که توسط جوانان و بدون هیچ انگیزه مادی بر دیوار ها نقش می بندند یا آن شرکت های تبلیغاتی که سعی دارند با تصویر چهل برابر شده صورت مهران مدیری به عوام الناس بقبولانند که این چهره درخشان ! همراه با سبیل , عاشق چای عرفان است و جز به چای و طعم آن به چیزی فکر نمی کند

امروز دیگر وقت ان است که باز تر بیاندیشیم و اگر قرار است کسانی که به انگیزه های مالی یا سیاسی خود می اندیشند از این دیوار ها استفاده کنند ,پس باید راهی برای تجربه ی هنر شهری نیز فراروی هنرمندان قرار گیرد .ومخارج و قوانین آن نیز به هر ترتیب فراهم گردد . ناگفته پیداست که هنر شهری در نگاهی کلی چندان هنری تابع قانون و مقررات نبوده و نخواهد بود و بهترین راه پذیرش آن در جامعه وضع قوانین عادلانه و هوشمندانه و نیز ایجاد امکانات و آزادی های معقول در واگذاری دیوار به هنرمندان خواهد بود


منبع: kolahstudio.com

[karin]

دیوارنویسی بخشی از هنرهای خیابانی بشمار می‌آید. منظور از هنر خیابانی آن بخش از گرافیک است که در کوچه و خیابان و سطح شهر با آن برخورد می‌کنیم. این هنر تاریخچه‌ای بسیار کهن دارد و ریشه در سنگ‌نبشته‌های تاریخی غارها و کتیبه‌های باستانی نقاشی‌های دیواری در ابعاد گوناگون دیده‌اید که از همین دسته‌اند.
در سده بیستم و کمابیش هم‌زمان با جنگ جهانی دوم، مشاهده درج نام و نشان گروه‌ها بر روی دیوارها تبدیل به امری عادی شد.

در برخی مواقع این دیوارنویسی‌ها بسیار با دقت و هنرمندانه اجرا می‌شوند و سبک‌های متعددی به خود می‌گیرند. برخی از این آثار بار معنایی بیش‌تری را به دوش می‌کشند که ممکن است حاوی یک پیام اجتماعی یا سیاسی باشد که حتی با استفاده از افشانه‌های رنگی بر روی دیوارها، ساختمانها و قطارها رسم می‌شوند.

شاید شما هم تصاویری از دیوار برلین را دیده باشید که لبریز از این آثار بود یا نگاره‌های دیگر اینترنتی را که دست به دست یا بهتر بگویم ایمیل به ایمیل می‌چرخند که حاوی تصاویر نقاشی‌شده سه بعدی بر کف خیابان‌ها هستند. این‌ها تماماً هنرهای خیابانی هستند. در ایران دیوارنویسی به دو دسته بخش می‌گردد: دیوارنویسی مردمی و دیوارنویسی حکومتی. دسته نخست بیشتر گویای مسائل سیاسی روز مخالفت با سامانه حاکم و یا تبلیغات مشاغل و آگهی‌هاست. دسته دوم در خدمت تبلیغات عقیدتی حاکم و نمایان ساختن برنامه‌های ایدئولوژیکی حکومت فعلی است.

دیوارنویسی هچنین یکی از رشته های وابسته به تزئینات شهری است که با کارکرد‌های متفاوتی، متناسب با نیاز فرهنگی صورت می پذیرد. از جمله خطوط نوشتاری برای شعار و تصویر سازی برای زیباسازی شهری یا تبلیغات فرهنگی و بطور کلی رسم هر گونه اثر هنری شامل بر متن، تصویر و برجسته نگاری که توسط طراح صورت پذیرفته باشد.

منبع: ویکی پدیا

[karin]

صبح که از خواب بیدار می شوی دیوارهای شهر پر است از این نقاشی ها. گویی در دل تاریکی شب ، توسط ارواح ، به شکلی مرموز با ابزارهایی مانند اسپری و کلیشه آفریده می شوند. نقاشی گرافیتی نوعی از نقاشی دیواری است که نه به سفارش کسی بلکه با خواست و انگیزه های فردی و شخصی آفریده می شود ، در نتیجه نه فروشنده ای دارد و نه خریداری. نام این نوع نقاشی از واژه گرافیو در زبان ایتالیایی گرفته شده است که به معنی اثر گذاری سریع یا خط خطی است ، اغلب با نوشتار نیز همراه است و بیان کننده ایده هایی اعتراضی یا سوژه هایی با تاثیر از زندگی در اجتماعات پیچیده و شهرهای بزرگ هستند. نقاشی گرافیتی در بسیاری از کشورها قانون شکنی به حساب آمده و این نقاشان و آثارشان به یکی از مشکلات شهرداری ها بدل گشته اند. از دیدگاه بسیاری ، این هنر نقض آشکار قوانین اجتماعی و نوعی هنر ستیزی است و نقاشی مانند مارک لانکستر آن را نوعی دزدی آشکار می خواند. البته نورمان میلر در کتابش با عنوان ایمان گرافیتی این رویداد هنری را چیزی نظیر شورش خودجوش قبیله ای بر ضد تمدن های صنعتی و شیطانی و آغاز نگرشی تازه در هنر می داند. مبارزه با این نقاشی تا بدان جا رسید که در نیمه دهه ۷۰ ، شهردار نیویورک برنامه ای با هزینه شش و نیم میلیون دلار به هنر زدائی اختصاص داد و با تعلیم دادن صدها نگهبان و سگ های تربیت شده بر ضد هنرمندان گرافیتی در ایستگاه های مترو پرداخت.

نقاش گرافیتی از شهر چیزهایی می گیرد و به آن چیزی باز پس می دهد. نقاش گرافیتی , مثل بسیاری از پیشروان هنر, از زمینه واقعی شهری برای بیان و ایجاد تاثیر استفاده می کند در حالی که تبلیغات شرکت ها و بانک های بزرگ و محصولات مصرفی به صورت وسیع به شکل بیل بورد و تابلوهای دیواری و روی بدنه وسایل نقلیه عمومی شهری همه جا را پر کرده است , گرافیتی ارتباطی است پیشرو از سوی هنرمند با قشر وسیعی از اجتماع یعنی مردم عادی و مستولان اجرایی شهر . در شهر تهران نیز نمونه های بی شماری از نقاشی گرافیتی بر روی دیوارهای شهر وجود دارد که مردم بی تفاوت از کنار آن ها می گذرند. بر سطح دیوارهای خیابان ولی عصر ، انقلاب و ... نمونه های گوناگون و خوبی از نقاشی گرافیتی دیده می شوند که کسی درباره نقاشان آن ها چیزی نمی داند و در بسیاری از موارد حتی به دیده هنری به آن ها نگاه نمی کنند.

نقاشی های گرافیتی در بسیاری از موارد آثاری هستند در ستیز یا به شوخی گرفتن قوانین شهری و عرف اجتماعی. این تصویر نشان می دهد تابلویی برای ممنوعیت بازی با توپ در این منطقه نصب شده و یک نقاشی گرافیتی با موضوع موشی در حال توپ بازی در زیر آن کشیده شده است.

بسیاری از ما با بی توجهی نسبت به دیوارهای پیرامون خودمان لذت دیدن نقاشی های گرافیتی با مضمون هایی بکر را از دست می دهیم.

این تصویر می تواند تعبیرهای گوناگونی داشته باشد

گاهی این هنر با دیدی سطحی از سوی هنرمندان آن نگاه می شود و نتیجه آن به آفرینش آثاری ختم می شود که بیا قدرتمند و اعتراضی خود را از دست داده و به نوعی تکرار می افتند.

استفاده از طنز یکی از شیوه های رایج در نقاشی گرافیتی به شمار می رود



منبع: drawingandpainting.blogfa.com

[karin]

گرافیتی همان کشیدن تصویر یا نگارش روی دیوار است. هنری که از دیرباز در تاریخ موجود بوده است. دو دوران اولیه آن در یونان باستان با حک و کنده کاری روی سنگ و دیوارهای گلی بوده است. بعد از آن بر روی موزائیک و کاشی نقش بسته اند. کم کم کنده کاری، جای خود را به استفاده از ذغال و بعدتر به گچ و پس از آن به اسپری داد. در اواخر دهه 60 و 70 میلادی، دیوار نویسی و نقاشی دیواری به شکل یک جنبش سر برون زد.این جنبش هنری همزمان با جنبش هیپ هاپ در موسیقی و بریک دنس بود .

گرافیتی مضمونی اعتراضی دارد . هنر مند معترض در اعتراض به صفحات روزنامه های رسمی که در انحصار قدرت ها و دولت هاست، دیوار خیابان ها را به تصرف عقاید و نظرات خود در می آورد و پیام اش را آنجا ثبت می کند. گاه شهرداری ها برای پاک کردن پیام های ی که باب میل مقامات نیست، بودجه های کلان هزینه می کنند. شکوفائی گرافیتی در دهه های 70 و 80 و اوایل دهه 90 بود. گرافیتی کم کم از نوشتار به تصویر بدل شد. هنوز اقشار کم درآمد و حاشیه ای جوامع صنعتی از گرافیتی برای بیان نظرات، اعتراضات و آرا خود بهره می گیرند. تونل های مترو و جاهایی که راه یافتن به آنجا سخت باشد، هنوز برای گرافیتی کارها پرمخاطره اما جالب است. شهرداری های نیز در برخی شهرها از هنرمندان دعوت به عمل می آورند تا در مناسبت های مختلف، دیوارهای شهر را با "گرافیتی" دکور کنند.

آن چه روزی برای اطلاع شهروندان بر روی دیوارهای نقش می بست، امروز از سوی عده ای برای پر کردن دیوارهای گالر ی ها سفارشی تهیه می شود .شرکت آی- بی – ام در سال 2000 برای تبلیغ محصولات خود از گرافیتی کارها خواست که دیوارهای نیویورک را نقاشی کنند. کاری کم خرج، نو، جالب توجه و جنجالی.

وسائل کار:

گچ، ذغال، ماژیک، رنگ اسپری، فرچه نقاشی و جوهر یا رنگ


منبع: شهرزاد نیوز

[karin]

رابرت بنکسی (Robert Banksy) شاید محبوب ترین و مرموزترین هنرمند گرافیتی دنیا باشد. محبوب از آن رو که برخی از ستارگان سینمای جهان، صدها هزار دلار برای خرید آثار هنری اش هزینه می کنند؛ مرموز از آن رو که هیچ کس تا به حال او را ندیده.
او نیمه شب ها دور از انظار، روی دیواره های شهر نقاشی می کند و مکان های غیرمتعارفی را برای نمایش آنها بر مى گزيند: گاه تونل مخروبه ای در لندن و گاه دیوار حائل بین اسرائیل و فلسطین! در یک کلام، بنکسی، علامت سؤالی است که پاسخ اش را باید تنها در سبک خاص نقاشی اش جست.

با این که این هنرمند گرافیتی بریتانیایی، بیش از ده سال است که فعالیت می کند، اما در سه چهار سال اخیر نامش به رسانه ها کشیده شده و محبوبیت عجیبی در بین مردم پیدا کرده است. او کارش را از دیوارنگاری روی دیوارهای مناطق محروم شهر بریستول –زادگاهش- آغاز کرد.

در آن زمان بسیاری از نقاشی های بنکسی چند روزی بیشتر روی دیوار دوام نمی آورد و توسط شهرداری پاک می شد. اما اکنون نام های آشنای دنیای هنر مانند برد پیت، آنجلینا جولی، شارن اسبورن، کریستینا اگولیرا و دیگران صدها هزار دلار برای خرید آثار او می پردازند. تصور کنید که یک روز صبح از خواب بیدار می شوید و می بینید که روی دیوار خانه تان، یک نقاشی چندين هزار دلاری کشیده شده!

با وجود منع قانونی کشیدن گرافیتی روی دیوار، رئیس شورای شهر بریستول، دستور داده که نقاشی های بنکسی - به عنوان فرزند پرافتخار این شهر- باید روی دیوارها حفظ شود. اما این که خالق کدام یک از این همه گرافیتی روی در و دیوار شهر، واقعا بنکسی است، خود سؤالی است مهم.

مشخصه بارز گرافیتی های بنکسی نگاه طنزآلود و گاهی طعنه آمیز او به سیاست است. او در استفاده مناسب از پرسپکتیو و بُعد دادن به اشیا متبحر است و تعریف خاص خودش را از هنر خیابانی دارد؛ آمیخته ای از این تعریف و تکنیک استفاده از شابلون، فضای خاصی به کارهایش می بخشد. گاهی هم امضای بنکسی زیر برخی آثارش نمایان می شود.

جرقه اشتهار بنکسی چهار سال قبل زمانی زده شد که او یکی از گرافیتی هایش را روی دیوار گالری "تیت مدرن" لندن کشید. او در سال ۲۰۰۵ همین کار را در موزه هنرهای مدرن نیویورک، موزه هنر متروپلیتن، موزه بروکلین و موزه تاریخ طبیعی آمریکا نیز اجرا کرد.

در ماه مه همان سال یکی دیگر از گرافیتی های او روی دیوار موزه بریتانیا دیده شد و در ماه اوت گزارش داده شد که دیوار حایل میان اسرائیل و فلسطین هم نمایشگاه گرافیتی های بنکسی شده است.
بنکسی همچنین مجموعه آثار گرافیتی اش را در سال های مختلف در کتاب هایی منتشر کرده است. اخیرا یکی از گالری های لندن نیز تصاویری از آثار گرافیتی او را به نمایش گذاشت.

گرافیتی های بنکسی در بیت اللحم

بنکسی در سال ٢٠٠٥ تصمیم گرفت دیوار بتنی ٧٠٠ کیلومتری حائل بین اسراییل و فلسطین را به نمایشگاهی از آثار گرافیتی مبدل کند. این نمایشگاه با استقبال زیادی هم از سوی اسراییلیان و هم از سوی فلسطینیان رو به رو شد. معروف ترین گرافیتی در این نمایشگاه دو کودک فلسطینی را به تصویر کشیده بود که در جستجوی یافتن بهشت، مشغول حفر سوراخی در دیوار حائل هستند.

بنکسی آن زمان توسط مدیربرنامه اش اعلام کرده بود که "وجود این دیوار حائل بسیار شرم آور است. چیزی که برای من جذاب است، تبدیل کردن پرهجوم ترین ساختار دنیا به طولانی ترین گالری جهان است."
به غیر از شش گرافیتی بنکسی، دیگر نقاشی های استنسیلی این نمایشگاه را بقیه هنرمندان گرافیتی دنیا ترسیم کرده بودند.

نمایشگاه گرافیتی در تونل لندن

آخرین نمایشگاه بنکسی، اوایل ماه مه در تونل مخروبه ای در جنوب لندن برپا شد. این تونل ٨٠٠ متری که سال ها قبل به عنوان ایستگاه تاکسی استفاده می شد، اکنون به گالری نقاشی های دیواری مبدل شده است. تنها در سه روز اول این نمایشگاه بیش از سی هزار نفر از آن دیدن کردند.

آثار این نمایشگاه را علاوه بر نقاشی های دیواری بنکسی با سبک شابلونی معروفش، دیوارنگاره های ٢٩ هنرمند دیگرنیز که به دعوت او در این نمایشگاه حضور یافته بودند، تشکیل می دهند.
بنکسی محل برگزاری آن را تا روز قبل از افتتاحیه، مخفی نگاه داشته بود. بنکسی در سامانه اینترنتی اش هدف از برگزاری این نمایشگاه را که "جشنواره قوطی حلبی" نامیده، مبدل کردن یک "سیاه چال فراموش شدۀ کثیف" به "مرغزاری از هنرهای زیبا" عنوان کرد.

"همیشه فکر می کردم یک هنرمند نقاش، در مورد نمای شهر، همانقدر حرف برای گفتن دارد که یک آرشیتکت."
جدا از دیوارنگاره ها، دکوراسیون تونل را ماشین های تصادف کرده، درخت، مبلمان و چیزهای دیگر تشکیل می داد که فضایی سورئالیستی به این نمایشگاه می بخشید. مثلا ماشینی که با درختی تصادف کرده، زیر نقاشی اى بود که دختری در دیوارنوشته اى می گفت: "هی بنکسی، چرا جواب ایمیل هایم را نمی دهی؟" .
این ماکت ها بعد از گذشت سه روز، برداشته شد اما بنکسی اظهار امیدواری کرد که نقاشی ها برای همیشه جزیی از تونل "واترلو" باقی بمانند.

دو لینک ویدیو:

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

وبسایت رابرت بنکسی: banksy.co.uk
منبع: jadidonline.com

[karin]

گرافيتى به سبكى از نقاشى يا ديوار نوشته گفته مى شود كه توسط هنرمندان اغلب گمنام در فضاهاى عمومى شهرى بر در و ديوار كوچه ها و خيابان ها، بر بدنۀ قطار ها و اتوبوس ها يا كف خيابان ها كشيده و نوشته مى شود.
لغت گرافيتى از واژۀ گرافيو در زبان ايتاليايى گرفته شده كه به معنى اثر گذارى سريع يا خط خطى ( خرچنگ قورباغه نويسى ) است. داريوش آشورى بهترين معادل آن را در زبان فارسى ديواره نگاره خوانده است.
ميل آدمى به باقى گذاشتن نشان و اثرى از خود به گونه اى شخصى و بر اساس نياز واقعى به بيان از ديرباز سابقه داشته و به صور گوناگون از جمله به شكل يادگار نويسى بر در و ديوار و سنگ و كوه و دار و درخت صورت مى گرفته است.

عرصۀ عمل گرافيتى كار( ديواره نگار)، كوچه و خيابان و ديوار است و اين امر – نوشتن و نقاشى كردن بى برنامه بر در و ديوار - در هيچ جاى دنيا پسنديده نيست و ممنوع است.
با وجود اين هنرمند ديواره نگار چاره اى ندارد كه در اين محدودۀ ممنوعه كار خود را به سامان برساند زيرا هيچ صفحه و كاغذى بجز آن، ارتباط او را با مردم كوچه و خيابان بطور بى واسطه برقرار نمى كند.

كسانى كه اثر گرافيتى ( نوشتارى يا نمايشى ) از خود به جا مى گذارند براى كار خود دلايل متفاوتى دارند. يكى از مهم ترين آنها بيان تأثيرى است كه زندگى شهرى در آنان به وجود آورده است.
در واقع گرافيتى هنر شهرى است و گرافيتى كار، محصول شهر و شهر نشينى و تأثيراتى را كه از شهر مى پذيرد، به نوعى باز پس مى دهد.

بسيارى محققان قدمت اين هنر را به ديواره نگارى هاى انسان هاى ابتدايى در غارها نسبت مى دهند كه با كنده كارى آغاز شد و بعدها بر روى موزاييك و كاشى ادامه يافت و به تدريج جاى خود رابه طرح هاى با زغال و گچ و سرانجام به رنگپاش ها داد.



اما آنچه امروزه به آن گرافيتى گفته مى شود همان است كه در اواخر دهۀ ٦٠ و ابتداى دهۀ ٧٠ در غرب رايج شد. سال هايى كه به علت حضور گستردۀ جريان هاى چپ، اعتراض شكل رايج زمانه بود و از گرافيتى نيز به صورت اعتراضى بهره بردارى مى شد.

به همين جهت گاه از گرافيتى به عنوان هنر اعتراضى نيز ياد مى كنند و برداشت هاى سياسى از آن به دست مى دهند. طبيعى است كه در كشورهاى ديكتاتورى، اين هنر نيز مانند ديگر هنرها با آثار و عواقب ديكتاتورى سر شاخ و درگير باشد اما اصل آن به انگيزه هاى سياسى ارتباطى ندارد.

در مورد زمان شكل گيرى اولين گرافيتى ها در ايران ديدگاه هاى گوناگونى وجود دارد. مسعود بهنود، روزنامه نگار، اولين نشانه هاى اين هنر را مربوط به دورۀ قاجار مى داند و مى گويد:
"در دوران قاجار مردم اعتراض خود را از شيوۀ برخورد حاكمان با كشيدن يا نوشتن مطالبى در مورد آنان بر در و ديوار شهر بيان مى كردند كه اين اولين نشانه هاى شكل گيرى گرافيتى در ايران است."

برخى از محققان زمان شكل گيرى اين هنر در ايران را به دوران انقلاب نسبت مى دهند و معتقدند شعرنوشته هاى انقلابى با آنچه هنر گرافيتى خوانده مى شود نقاط مشترک زيادى دارد اما گرافيتى با سبك و سياق جديدش در ايران عمر چندانى ندارد و به نظر مى رسد در حال آزمون و خطا و جستجوى هويت باشد.

[karin]

یک گزارشی هست از مدیا مصور در مورد گرافیتی در ایران که با تعدادی گرافر توش صحبت کرده
بسیار جالب انگیزه

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[karin]

گزارشی از فعالیت ها و نمایش آثار کیوان حیدری در نگارخانه گل زاده

خیلی از روزهای سال را هدفون در گوش، سوار بر اسکیت در شهرک های تهران می چرخد،‌ کیف اسپری و شابلون هایش را به همراه دارد و آی پاد او ترانه های «CKY» را فریاد می زند.

حالا دیگر، نقاشی های «کیوان حیدری»، با امضای «Ck1» روی خیلی از دیوار های شهر نقش بسته و تصویر بسیاری از پرتره های او، روی وب سايت ها و وبلاگ ها منتشر شده است.

دانشجوی 22 ساله ای است که سال آخر لیسانس نقاشی را در دانشگاه آزاد تبریز می گذراند. می گوید بیشتر کار هایش در شهرک های تهران، یعنی آپادانا و اکباتان روی دیوار ها رفته و البته باشگاه انقلاب را هم بی نصیب نگذاشته است. در تبریز هم کار های زیادی کشیده است:‌
«یک ساختمان مخروبه بود، خارج از شهر، که می خواستند ترمیمش کنند. رفتیم و آن جا کار کشیدیم. عکس هایش را هم در نمایشگاه مهروا، در کنار عکس های دیگران نمایش دادم.»

من را برای مصاحبه، به اتاق اش در خانه پدری دعوت می کند. این خانه در شهرک آپادانا قرار دارد که روی دیوارهایش رد کارهای بسیاری از گرافیتی کارهای تهرانی را می توان دید و شاید بتوان آن را «پایتخت گرافیتی تهران» نامید.

اتاق کیوان، پیش از برگزاری نمایشگاه مملو از کارهای نقاشی است که می خواهد تعدادی را از ميان آن ها، برای نمایشگاه «گل زاده» گزینش کند. اگر فرش اتاقش را کنار بزنید، می بینید که آن جا هم انبار شابلون های اوست.

می گوید : «تا ترم سوم دانشگاه که کار می کردم، استاد هایم جدی نمی گرفتند. اما ترم های آخر نظر استاد ها به تدریج نسبت به من تغییر کرد و دیگر آن را سرگرمی نمی دیدند. استیل خاص کار هایم را درک می کردند. بجز دو تا از استاد های ما نمی دانستند این کار گرافیتی است. فکر می کردند این نوع نقاشی تحت تاثیر موسیقی است که به نظر آنها "کار بیهوده ای" بود.»

وی‍ژگی اصلی کار های کیوان در نمایشگاهی که این روز ها برگزار شده، استفاده از خطوط فارسی و طرح های سنتی در آن ها است.

کیوان، «گرافیتی» را لزوما هنر اعتراض نمی داند. گرافیتی ای که بدون هماهنگی بر روی دیوار مردم کشیده شود را دارای خصوصیات «آنارشیستی» می داند و می گوید که خودش هم شاید جزو این دسته افراد به حساب آید، البته می گوید که آن ها «سعی بر تخریب اموال عمومی ندارند.»
«سعی می کنم حتا از ترک دیوار هم برای زیبا کردن دیوار استفاده کنم. نه این که اموال کسی را تخریب کنم. روی دیوار ها هم که کار می کنم یا مخروبه ها هستند یا اکثرا دیوار دوست ها و آشنا ها. اما خب پیش آمده که روی دیوار های دیگران هم کار کشیده ام و این را زیاد ایراد نمی دانم.»

تلویزیون شابلون زده شده، کاری از کیوان حیدری

ترجیح می دهد، طرح های ذهنی اش را بیشتر روی دیوار بکشد تا روی زمین و کف پیاده رو اما به این گزاره، تبصره ای اضافه می کند: «من حتا روی برف هم با اسپری رنگ کار کرده ام. گرافیتی یک هنر بسیار گذراست، هم زمان کشیدن آن کوتاه است و هم ماندگاری اش.»

می پرسم آیا گرافیتی را یک کار ممنوع می داند‌؟ می گوید که این کار، اکثرا یک هنر «غیر رسمی» هست. «اگر هم می بینی که در خارج از ایران، روی دیوار عمومی بزرگ کشیده شده است، بدان که این ها را شهرداری هماهنگ کرده.»

گرافیتی کارها در تهران بیشتر از دیگر شهر ها حضور دارند. اما در اصفهان، شیراز و دیگر شهرها هم تعداد آن ها رو به گسترش است. کیوان می گوید: «در جاهای دیگر، هنوز کارها تقلیدی هستند.»

یکی از انواع کار های گرافیتی، «تگ» زدن است. به معنی نوشتن کلمه ای، یا امضای خاصی،‌ به عنوان موضوع اصلی طرح. فارسی نویسی در گرافیتی هم هنوز رواج زیادی پیدا نکرده و البته به تازگی رو به گسترش است.
کیوان، می گوید که در باشگاه انقلاب، طرحی فارسی را کار کرده است و در آپادانا در استخر پشت مسجد هم چند کار فارسی کشیده است.

گلایه دارد که چرا گرافیتی را به عنوان تخریب یا خط خطی نگاه می کنند: «گرافیتی کارها می توانند بیایند با سازمان زیباسازی صحبت کنند و کاری که یواشکی اجرا می کنیم در اتوبان را ، وقت بگذاریم و به صورت بزرگ تر و با رنگ های بهتر و ماندگار تر در شهر اجرا کنیم تا همه لذت ببرند.»

او، ‌به اين خاطر كارهايش را از خيابان به نمايشگاه برده كه تعداد بیشتری از افراد کارهای او را ببینند.

از کیوان می پرسم که به نظرش کارهای او تا چه اندازه قابلیت تبدیل شدن به یک برند تجاری را دارد؟ پاسخ می دهد:‌ «بستگی به محصول دارد. مثلا دوست دارم تی شرت های چاپ دستی کار کنم و برای آن ها بازار پیدا کنم. دید من فقط به دیوار محدود نیست.» به عنوان نمونه موفق این کار از نيما بهنود طراح لباس هاي چاپ دستی در نيويورك مثال مي آورد.

يك گرافیتی کار قدیمی و معروف که با امضای A1one طرح می کشد، پس از دیدن کار های کیوان، می گوید : «به عنوان نمایشگاه هنری مرا تکان نداد. حتا اگر کاری تقلیدی هم باشد، شاید دفعه اول آدم را تکان بدهد ولی بار دوم این اتفاق نمی افتد. چون Ck1 برایم مهم است و دوستش دارم، منتظرم همیشه کار های جدید او را ببینم.»

او از این که این کارها گرافیتی نام گرفته گله می کند، چون به گفته او کار کسی که طی یک سال گذشته، روی دیوارهای شهر چندان «خطی نکشیده باشد و فقط یک استنسیل کوچک زده باشد» دیگر گرافیتی به معنای واقعی نیست هرچند که روی پوسترهایش بنویسد «گرافیتی». اما در عین حال می گوید که این، حق هنرمند است تا از رسانه ای که به آن علاقه دارد استفاده کند.

A1one درباره تبلیغات برای این آثار هم، دیدگاه سفت و سختی دارد و حتی با چاپ و نشر آن در مجلات هم مخالف است: «گرافیتی کار، تبلیغ نمی خواهد.»

سری که به همراه دوست خود، امیر در خیابان ها ماژیک می کشد و «يزيد» امضا می کند می گوید :‌ «پاتوق ما بر خلاف کیوان که در آپادانا می کشد، بیشتر شهر زیباست» و به کنایه، اضافه می کند : «در محل ما راه که می روی روی اتوبوس و مینی بوس هم بعضی وقت ها نقاشی شده است.»

شمسی گل زاده، مدیر نگارخانه «گلزاده» می گوید که هدف او از پذیرش چنین آثاری، «پشتیبانی از فعالیت های جوانان» بوده است. این نمایشگاه هشتمین مجموعه آثاری است که در این جا روی دیوار رفته.

خانم گل زاده می گوید : «دوست دارم هرکاری را تجربه کنم و دوست دارم که جوانان، ارزش و بهای خود را بدانند و هر چه بیشتر به آن ها بها دهیم، بیشتر خودشان را پیدا می کنند.»

او که می گوید هدفش از راه اندازی این نگارخانه، «تشویق جوانان» بوده و نه فروش آثار و کسب سود مالی، تاکید دارد که باز هم چنین نمایشگاه هایی را برگزار خواهد کرد، حتی با وجود آنکه میهمانان جوان این نمایشگاه، چنان سروصدا و هیاهویی را بر فضای نگارخانه حاکم کرده اند که حتی گفتگویی کوتاه هم بدون پناه بردن به اتاقی دیگر و بستن در ممکن نمی شود.

«فرهنگ نیا»، خبرنگار جوانی که برای مجله همشهری جوان گزارش تهیه می کند می گوید که با دیدن این نمایشگاه، ‌نظر او نسبت به کار های این چنینی تغییر کرده است. امیدوار است که عامه مردم با این رشته آشنا شوند چون این یک «هنر رسمی» نیست و به عموم مردم مربوط است.

او این رشته از هنر را به طور خاص، «رسانه» می داند. آن را «زیر زمینی» بر می شمرد و پرداختن به آن را در رسانه های رسمی چندان ممکن نمی داند. خروج از زیر زمین را هم برای آن، مضر دانسته و می گوید که در آن صورت این هنر، « آلت دست» خواهد بود. اما نشریات هنری، می توانند نقش مثبتی برای معرفی و بررسی آن ها داشته باشد.

وقتی از نمایشگاه بیرون می آییم، تازه نخستین روز برگزاری به پایان رسیده است. اما در راهرو، طرح ماژیک هایی را می بینیم که امضای میهمانان ناخوانده نمایشگاه را بر خود دارد. صاحب نمایشگاه، احتمالا باید پس از اتمام این دوره، هزینه زیادی برای رنگ و پاکسازی «واکنش» های نوجوانانه بپردازد.


منبع: zigzagmag.net