جمعه 28 شهریور 1393 آغاز مسابقات بازی های آسیایی اینچئون بود.
کشور کُره جنوبی بر خلاف همتای شمالی خود که به دنبال مبارزه با استکبار جهانی است، با ورزشگاه هایی زیبا، مرد و زن، پسر و دختر، خانواده و دوست روی سکوها میزبان تمامی عقاید با هر پوشش و رفتار و باوری از همه کشورهای آسیایی بود.
اما ایران نیز در همین ایام شهریور ماه و در سال 1353 میزبان بازی های آسیایی بود.
و ورزشگاه 100 هزار نفری واقعا 100 هزار نفری بود و هر نفری فارغ از جنسیت و عقایدش روی سکوها بود.
ایرانی و غیر ایرانی، مرد و زن و...
اما از آن زمان دقیقا 40 سال گذشته است.
و ما امروز در شرایطی هستیم که نه تنها ورزشگاه 100 هزار نفری را به ورزشگاه چند هزار مردی اونم از جنس مردهای بی تربیت تبدیل کرده ایم بلکه به دلیل شرایط خاص حاکم بر جامعه ایرانی به نظر میاد برای همیشه باید آرزوی میزبانی بازی های آسیایی، المپیک، جام جهانی و... را به گور ببریم.
چرا که نمیتوانیم اجازه بدهیم مرد و زن روی سکوها به تشویق تیم ها بپردازند؛ نمیتوانیم اجازه بدهیم زنان با هر پوششی که دوست دارند حتی اگر ایرانی نباشند در ورزشگاه ها حاضر شوند و هزاران نمیتوانیم دیگر.
شما مهم ترین چالش های پیش روی ایران برای میزبانی بازی های آسیایی، المپیک و ... رو در چه میبینید؟
و چه راهکارهایی برای برطرف کردن این چالش ها دارید؟