شیدا

[sepideh_bisetare]

شیدا

روی تخت دراز کشیده بودم و مقاله ای رو مطالعه میکردم که صدای در بلند شد همون طور که به مقاله زندگی

یا کارنگاه میکردم گفتم:
-بفرمایید
شیما وارد اتاق شد و گفت:
-ای بابا باز که تو این مقاله مذخرفتو گرفتی دستت بسه بابا فهمیدیم که تو این مقاله رو نوشتی نابقه
مقاله رو جمع کردم و گفتم:
-تا چشت در بیاد حالا چی کار داری مزاحمم شدی
-اولاً که مزاحم خودتی نه من دوماً اومدم حالت رو بپرسم سوماً اومدم حافظ رو ازت به امانت بگیرم
در حالی که میخندیدم روی تخت نیم خیز شدم و گفتم:
-پس که اومدی حالمو بپرسی؟
خندید و کنارم لبه تخت نشست و گفت:
-آره بابا حافظ بهانه است
از روی تخت بلند شدم و به سمت کتابخونه رفتم و حافظ رو برداشتم و چشمام رو بستم و تو دلم نیتی کردم و

لای کتاب رو باز کردم که شیما پرید جلو و کتاب رو از دستم گرفت:
-ا نکن میخوام بخونم
- اول باید بگی چه نیتی کردی
- مگه تو فضولی
-بگو دیگه شیدا اذیت نکن هر چند که من خودم میدونم چی نیت کردی
-تو که میدونی پس چرا میپرسی
-آخه وقتی تو با احساس میگی خنده دار تره
-گمشو نکبت حالا بخون ببینم چی نوشته
شیما صندلی رو از جلوی میز کامپیوتر کشید کنار و نشست روش اول زیر لب چیزی زمزمه کرد و بعد با خنده

سینه اش رو صاف کرد و گفت:
-هرچند که پیر و خسته دل و ناتوان شدم هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم
شکر خدا که هر چه طلب کردم از خدا بر منتهای همت خود کامران شدم
ای گلبن جوان بر دولت بخور که من در سایه تو بلبل باغ جهان شدم
اول ز تحت و فوق وجودم خبر نبود در مکتب غم تو چین نکته دان شدم
قسمت حوالتم به خرابات میکند هر چند که اینچنین شدم و آنچنان شدم
........
لبخندی زدم و چشمهام رو بستم که شیما با صدای زیباش که چند لحظه قبل با کلام زیبای حافظ آرامشی در

وجودم تزریق کرد
-ببین شیدا خانوم ببین حافظ چی میگه میگه ای خره که خودتو اسیر و ابیر معشوقت کردی دل بکن از این

بیچاره و اینقدر این مامانتو حرص نده
چشمامو باز کردم و گفتم:
-پاشو گمشو بیرون تا قاطی نکردم پاشو شیما
در حالی که میخندید از اتاق بیرون رفت و موقعی که میخواست در رو ببنده از بین در سرشو اورد تو گفت:
-سعی کن که خوب بخوابی که فردا چشمات باد نکنه نگه این دختره دیگه کیه بعد هفت هنوز عاشقمه
بعد محکم در رو بست و بالشی که من پرت کرده بودم خورد به در و افتاد زمین
به ساعت نگاه کردم که عقربه هاش داشت 11 شب رو نشون میداد عینکم رو از چشمم در اوردم و چراغ

خواب رو خاموش کردم و دراز کشیدم تا بخوابم
اما چه خوابی سالها بود که من خواب درستی نداشتم سالها بود که دلم هوای آرامشی رو میکرد که از اون

فرسنگها دور بودم
باورم نمیشد که هفت سال انتظار من به سر رسیده باشه و فردا بتونم که کامران رو دوباره ببینم انگار این هفت

سال برای من چهل یال گذشت اگر میدونستم که کامران هفت سال بعد از رفتنش برمیگرده قطعاً انتظار کشیدن

آسونتر بود اما وقتی من هیچ چیز نمیدونستم چقدر این لحظه ها کشنده بود.
تو این یه هفته ای که فهمیدم کامران قراره بیاد احساس کردم که چقدر انتظار برایم طاقت فرسا بوده ای کاش

این یک هفته رو هم در بیخبری سیر میکرم.
چشمام رو باز کردم و از روی تخت بلند شم دوباره بیخوابیهای من به سراغم اومد و من به سراغ مهتابی که

توی آسمون بود رفتم.انگار در تمام این هفت تنها یاور و مونسم همین مهتاب بود گاهی شبها که هوا ابری بود

ومن نمیتونستم مهتاب رو ببینم بیقرار میشدم و به حافظ پناه میبردم.
انگار همین دیروز بود اونقدر این لحظه ها رو تو ذهنم مرور کردم باورم نمیشه که هشت سال از اون روز داره

میگذره.
دوباره چشمام رو بستم و خودمو به دست خاطره ها سپردم.
خزون بهار تابستون و پاییز همه گذشتند و به هشت سال قبل برگشتم.
در حالی که رو ی صندلی نشسته بودم و مدارکم رو توی دستم بازی میدادم کاملاً اضطراب رو میتونستی از تو

چشمام بخونی ای کاش تا نوبتم نشده به شخصی که مورد نظرشون هست نرسند با عقربه های ساعت درگیر

بودم و با نگاهم التماسشون میکردم که زودتر بگذرند تا نوبت من برسه اما این عقربه ها تنبلتر از اونی بودن

که من حتی فکرش رو بکنم گاهی اونقدر عصبی میشدم که دلم میخواست با دستم عقربه های ساعت رو به جلو

هل بدم همون طور که به عقربه ها با غضب نگاه میکردم یهو خانوم منشی اسمم رو صدا زد انگار یه لحظه از

هوا تهی شدم وشحال شدم و با سرعت از جام بلند شدم و از منشی تشکر کردم و به سمت در رفتم قبل از اینکه

در رو بزنم چند بار نفس عمیق کشیدم تا به حالت عادی برگردم.وقتی صدای جوان مردی رو شنیدم که به داخل

دعوتم کرد
با لبخندی که به روی لب داشتم وارد شدم و سلام کردم و آقایی که لباس شیکی به تن داشت از پست قاب

عینکش بدون اینکه سرش رو بلند کنه جواب سلامم رو داد و گفت:
-بفرمایید
و با دستش مبل رو نشونم داد اما من که نمیتونستم از شدت اضطراب بنشینم گفتم:
-متشکرم اینطور راحتترم
کمی بعد دوباره آقای شیک پوش گفتند بفرمایید و من که اصلاً حالت عادی نداشتم و کنترل ذهنم از دستم خارج

شده بود گفتم:
-متشکرم آقا سرپا راحترم
این بار این آقای شیک پوش سر بلند کرد و نگاه نافذش نگاهم کرد در حالی که لبخندی به لب داشت و من از

این کارش ناراحت و متعجب شدم که آقا فرمودند
-منظورم این بود که خودتون رو معرفی کنید
و منی که تازه متوجه اشتباهم شدم تا بنا گوش سرخ و وحشت کردم و دوباره از دست خودم و این عادت

مذخرفم عصبی شدم و به اون که هنوز لبخندی گوشه لبانش داشت نگاه کردم و گفت:
- من .... من شیدا کلهر هستم و معرف من آقای کامران محبی هستش
این بار لبخند اون آقا پررنگتر شد و خودکاری که تا اون زمان دستش بود رو به روی ورق گذاشت و با نگاهی

سریع سر تا پای من رو برانداز کرد که نزدیک بود من از خجالت آب بشم و بعد هومن طور که میخندید گفت:
-اما بنده شما رو به جا نمیارم
در حالی که از حرفش متعجب شده بودم گفتم:
-بله گفتم که معرف من آقای کامران محبی هستند که ایشون گفتند از دوستان نزدیک شما هستند
این بار آشکارا لبخندی زد که باعث شد من سرم رو پایین بندازم و اون گفت:
-بنده هم فرمودم من شما رو به جا نمیارم چون من کامران محبی هستم
وای وا دادم این دیگه چه گندی بود که زدم این بار دیگه گریم گرفت و اون همچنان میخندید و باعث شده بود که

من بیشتر هول بشم نفس عمیقی کشیدم و در ذهنم به دنبال نام معرفم گشتم که تلنری به ذهنم خورد و گفتم:
-معذرت میخوام من کمی هول شدم معرف من آقای بهادر میری هستند
در حالی که هنوز میخندید گفت:
-بهادر بله ایشون راجع به شما با من صحبت کردند شیدا درسته؟
من از اینکه اسم کوچکم رو صدا میکرد ناراحت شدم و گفتم:
-بله کلهر هستم
موشکافانه نگاهم کرد و گفت:
-خوب میتونم مدارکتون رو ببینم
-البته
-میتونید بنشینید
اینبار جوابش رو ندادم و به صندلی تکیه دادم و در مدت زمانی که محبی داشت برگه هام رو موشکافانه نگاه

میکردم به گندهایی که اول بسم الله زده بودم فکر میکردم که گفت:
-شما ٢٠سالتونه درسته؟
-بله و دانشجوی رشته ...
-بله بله اینجا ذکر شده
از اینکه زد تو پرم ناراحت شدم و دیگه چزی نگفتم تا اینکه پرونده ام رو بست و گفت:
-خانوم کلهر من پرونده شما رو مطالعه کردم و از اونجایی که معرف شما
به اینجای حرفش که رسید لحظه ای مکث کرد و خندید که من یاد اشتباهم افتادم که ادامه داد
-بله داشتم میگفتم از اونجایی که شما معرفتون یکی از هترین همکاران من هست از این جهت شما شرایط مناسبی برای شغلی که ما میخواهیم داریم فقط امیدوارم در شغلتون اسامی معرف ها رو با هم اشتباه نگیرید
این خودم هم لبخند زدم و در حالی که خیلی خوشحال بودم اما به روی خودم نیوردم و گفتم:
-امیدوارم که هر چه سریعتر متوجه بشید که تنها آشنا داشتن دلیلی برای انتخاب من نبوده
با تعجب نگاهم کرد و گفت:
-امیدوارم
-شما از شنبه میتونید بیاید سر کار منتها قبل از رفتن این فرم رو پر کنید و انتهاش رو امضا کنید البته اگر مفاد

قرارداد رو قبول دارید
به زور لبخندی زدم و فرم رو از روی میزش برداشتم و دستش رو که برای دادن قلم به من دراز کرده بود رو

پس زدم وگفتم:
-متشکرم خودم قلم دارم.

ادامه دارد....

[sepideh_bisetare]

قسمت دوم


-متشکرم خودم قلم دارم.
نیشخندی زد و شونه هاش رو بالا انداخت و من قرار داد رو مطالعه کردم و انتهاش اسمم رو یادداشت کردم و

امضا کردم و در تمام مدت که من داشتم این کار رو میکردم این آقای کامران زیر چشمی تمام حرکات من رو

میپایید و این باعث شده بود که من کمی در خوندن اون قرار داد عجله کنم.
شنبه صبح وقتی از ماشینم خارج میشدم دیدم که آقای مدیر عامل که همون کامران خان بود به سمت درب

شرکت میرفت از این که اینقدر سر وقت به شرکت اومده بود کمی جا خوردم و بعد پیش خودم گفتم که این

نشون دهنده حساس بودنش به کارهاش هست
-سلام من کلهر هستم کارمند جدید شرکت
منشی سرش رو بالا اورد ومن رو نگاه کرد و بعد گفت:
- بله بله خوش آمدید امیدوارم که از کار در این شرکت همانند بقیه لذت ببرید
لبخند زدم و اون از جاش بلند شد و گفت:
-من شما رو به اتاقتون راهنمایی میکنم.
درب اتاقی رو باز کرد و گفت:
-بفرمایید داخل اینجا محل کار شماست منتا تا شما با اتاق کارتون بیشتر آشنا میشید آقای محبی هم تشریف میارند

تا راجع به کار کمی با شما صبت کنند
تشکر کردم و منشی از اتاق خارج شد و در رو پشت سرش بست و من با نگاهم شروع به کنکاش در اتاق

کردم و چیزی که اول از همه توجه من رو به خودش جلب کرد وجود پنجره بزرگی در قسمت شمالی اتاق بود

کیفم رو روی صندلی گذاشتم و به سمت پنجره رفتم و اون رو باز کردم و به نمای شهر چشم دوختم. و از

اونجایی که اتاق من طبقه هفتم شرکت قرار داشت احساس زیبایی بهم دست داد و هوا رو با تمام وجود به دال

ریه هام فرستادم و این موضوع باعث شد به سرفه بیفتم.
-فکر نمیکنم هوای این شهر اونقدر پاک باشه که شما چنین با اشتیاق اون رو به داخل ریه هاتون میفرستید.
سرم رو به سمت صدا چرخوندم و دیدم که آقای محبی جلوی در ایستاده و در نیمه باز هست از این که ایقدر بی

مقدمه وارد اتاق شد کاملاً از حرکتش بیزار شدم و اخم کردم
-همچین محو شهر شده بودید که صدای در رو نشنیدید و من مجبور شدم که در رو باز کنم
انگار این پسر قدرت فکر خونی هم داشت سرم رو تکون دادم انگار تازه از شک در اومده بودم
-سلام من حواسم به بیرون بود و متوجه نشدم
-اوه ببخشید سلام اشکال نداره امیدوارم از اتاقتون راضی باشید
-البته
-وبه بدون مقدمه میریم سر کار
و بعد اومد و روبروی من نشست و شروع کرد از شغلش و کارهایی که من باید انجام بدم حرف زد اونقدر دی

حرف میزد که ناخودآگاه من هم ابروانم به هم گره خورد شروع کردم به سوالهای جدی پرسیدن و وقتی سرم رو

بلند کردم دیدم که داره با رضایت به من نگاه میکنه و لبخند میزنه با تعجب گفتم:
-مشکلی پیش اومده؟
-خیر فقط فکر کنم که شما کارتون رو خوب بلد باشید
و با گفتن این جمله از جاش بلند شد و کیف دستی چرم و خوش رنگش رو از روی میز برداشت و گفت:
-به شرکت من خوش آمدید
-ممنونم
-ناهارتون رو میتونید یک ساعت دیگه سروکنید
به ساعت مچیم نگاه کردم و گفتم:
-البته و بابت همه چیز ممنونم
نزدیک به سه ماه از کار کردن من در شرکت محبی میگذشت و روز به روز من در کارم پیشرفت میکردم و این

رضایت محبی رو نشون میداد
یک روز که آخر هفته بود و من در اتاقم مشغول درست کردن پروژه ای بودم در زدند و کامران وارد اتاق شد

از جام بلند شدم و سلام کردم و اون هم با لبخند زیبایی که بر لب داشت جواب سلامم رو داد و روی مبل نشست

و من هم پرونده روبروم رو بستم و منتظر شدم که حرفش رو بزنه اما انگار اون قصد نداشت حرفی بزنه تا

اینکه خودم به حرفم اومدم و گفتم:
-آقای محبی با من کاری داشتید
-نه کارتو انجام بده
-اما...
-به من کاری نداشته باش و کارت رو انجام بده
این اولین بار بود که من روتو خطاب میکرد و این کاملاً باعث تعجب من شده بود دوست داشتم هر چه زودتر

علت اومدنش رو به دفترم اون آخر وقت اداری بدونم اما نمیشد برای همین پرونده رو باز کردم و دوباره شروع

به انجام دادن کارم کردم هر وقت کارم رو شروع به کار میکردم از زمان و مکان غافل میشدم لحظه ای به

خودم اومدم که صداش رو شنیدم که گفت:
-شیدا ساعت اداری تموم شده قصد نداری بری خونه
انگار که منو برق سه فاز گرفت از اینکه ایقدر با من خودمونی شده بود نزدیک بود دو تا شاخ پس کله ام سبز

بشه برای همین اخمهام رفت تو هم و گفتم:
-البته الان آقای محبی
لبخندی زد و از جاش بلند و به سمت پنجره رفت و من سیستمم رو خاموش کردم و پرونده ها رو جمع و جور

کردم انگار این پسره قصد نداشت از اتاق من بیرون بره کیفم رو از روی میز برداشتم و به سمت آینه ای که

توی اتاق بود رفتم و شالم رو مرتب کردم و برگشتم که دیدم با لبخند داره منو نگاه میکنه
وا این پسره چشه اخم کردم و گفتم:
-من دارم میرم با من کاری ندارید؟
-چرا
-بفرمایید میشنوم
اومد سمتو نزدیکم شد و گفت
-ساعت نه و نیم شده دیر وقته من میرسونمت
از کنارش رد شدم و گفتم:
- متشکرم خودم وسیله دارم مزاحم شما نمیشم
-مزاحم نه اما من دوست دارم من برسونمت
-آقای محبی شما حالتون خوبه
-البته
و دوباره نزدیکم شد ترس مثل مار زم خورده ای تمام وجودم رو محاصره کرده بود یک قدم به عقب رفتم که به

دستگیره در اتاق خوردم و نفس راحتی کشیدم
-خانواده ام نگران میشن
و بعد از اتاق خارج شدم اون هم پشت سر من از اتاق خارج شد و به دنبال من اومد
وقتی روبروی ماشینم ایستادم هنوز پشت سرم بود برگشتم و نگاهش کردم و گفتم:
-شب خوبی داشته باشید آقای محبی
-فکر نمیکنم
-بله
-منظورم اینکه شما نمیتونی بره منزلتون
-چرا
-چونکه تایر ماشینتون پنچر شده
چی نه ترو خدا سریع برگشتم و دیدم که دو تا تایر جلوی ماشینم پنچر شده بخشکه این شانس حالا من چی کار

کنم خونسردیم و حفظ کردم و گفتم:
-اشکال نداره با آژانس میرم
لبخندی زد و گفت:
-البته خدانگهدار خانوم کلهر
داشتم شاخ در میوردم رفتم و یر خیابون ایستادم و دو سه تا ماشین از این بچه پرو ها جلوم وایسادن و من

مجبور شدم برم عقب لعنتی الان وقت بارون باریدن بود بارون داشت شدید میشد و این ارازل هم ول نمیکردند

نگاهی به ساعتم انداختم که ده رو نشون میداد و من عصبی شده بودم همون لحظه موبایلم زنگ خورد و مامان

بود
-سلام مامانی
-منم شیما
-ا تویی چی شده شیما
-کجایی پس تو دختر
-پنچر کردم منتظرم ماشین بیاد بیام خونه
-باشه مواظب خودت باش
-ok
-بای
همون لحظه پرادم نوک مدادی رنگی جلوم ترمز کرد و من سرم رو بلند کردم و کامران رو دیم در حالی که

موش آب کشیده شده بودم به اون خیره شدم هنوز اون لبخند مزحکش رو گوشه لبانش داشت درب ماشین رو

باز کرد و من بی اختیار سوار شدم و نگاهش کردم انگار شرمنده بودم
-سلام خانوم خوش آمدید کجا تشریف میبرید؟
سرم رو اوردم بالا و گفتم:
-میدان فاطمی
-البته لطفاً کمربندتون رو ببنید
پخش ماشینش موسیقی زیبایی رو پخش میکرد و من که از گرمای ماشین و از خستگی که از صبح در وجودم

بود چشمام رو بستم
دستی رو روی شونم حس کردم و با لبخند چشمام رو باز کردم و از دیدن کامران شاخ در اوردم و ازش فاصله

گرفتم و اون با لبخندش گفت:
-نگفتی کجای میدون فاطمی منم مجبور شدم اینجا نگه دارم اما دلم نیومد بیدارت کنم هرچند دیدم اگه بخوابی نتا

فردا صبح هم ما اینجا باید بمونیم
وای خدا داشتم از خجالت آب میشدم برای همین سرم رو انداختم پایین و آدرس رو دادم و اون من رو جلو

درمون رسوند وقتی میخواستم از ماشین پیاده شم همون طور که سرم پایین بود گفتم:
-من واقعاً شرمنده ام آقای محبی
بلند خندید و باعث شد من بترسم و به اون نگاه کنم با احتیاط اومد نزدیکتر طوری که به راحتی میتونستم صدای

نفسهاش رو بشنوم و دستم رو گرفت و گفت:
-تو خیلی نازی شیدا
و بعد ازم دور شد و گفت:
-ای کاش فردا جمعه نبود میتونی بری فکر کنم خانواده ات خیلی نگرانتن
و بعد با دستش جایی رو که شیما و مامان ایستاده بودند رو نشونم داد و من با خداحافظی سریع از ماشین خارج

شدم و به سمت اونها رفتم و در یک لحظه صدای رفتن ماشینش رو شنیدم
-سلام ببخشید ماشین خیلی سخت گیر میومد
- بریم تو دخترم سرما میخوری ها
بابا داخل پذیرایی نشسته بود و با دیدن من از جاش بلند شد و من سلامی کرد که بابا گفت:
-بیا خانوم هی گفتم نگران نباش این دختر دختر منه هیچ اتفاقی براش نمیوفته اما گوش نکردی
و بعد به من نگاه کرد و گفت:
-تو که موش آب کشیده شدی بدو لباستو عوض کن ببینم بعد بیا شام بخوریم که مردیم از گشنگی این مامانت به

ما به خاطر تو شام نداد بدو دخترم
رفتم نزدیکش و از گونه اش بوسیدم و سریع از پله ها بالا رفتم و رفتم توی اتاقم و کیفم رو انداختم روی تخت

و لباسم رو عوض کردم.
شب وقتی روی تخت دراز کشیده بودم شیما دوباره بدون اینکه در بزنه وارد اتاق شد و گفت:
-با اجازه صابخونه
روی تخت نیم خیز شدم و گفتم:
-چند بار بگم در نزده وارد جایی نشو شاید من الان لخت بودم
در حالی که میخندید گفت:
-ما که این آرزو رو به گور میبریم شیدا جونم
-گمشو دیونه بیا اینجا بینم
اومد کنارم نشست و من به صورتش نگاه کردم انگار سالها بود که ندیده بودمش شیما از من دو سال کوچکتر

بود و 18 سالش بود ما دو تا جدا از اینکه خواهر بودیم دوستای صمیمی هم بودیم چنان محو صورت سفید و

چشمای بادومی مشکیش شدم که خودم خنده ام گرفت
-چیه نکنه جایی از لباسم پاره است اینقدر هیز شدس
-با دستم بازوشو نیشگون گرفتم و گفتم:
-نه یه لحظه دلم خیلی برات تنگ شد
-ببینم بحث عوض نکن بگو ببینم اون آقا خوشتیپه کی بود
-کی
-همونی که اوردتت دیگه
-آهان آقای محبی مدیر عامل شرکتمون بود
-واو چه مدیر خوش تیپی
-گمشو تو چه جوری اونو دیدی
-من چیزهای دیگه ام دیدم تو حواست نبود
یه لحظه صورتم قرمز شد نکنه شیما وقتی که کامران نزدیکم شد رو دید نکنه یه موقع فکر بد کنه راجع به من
-دیدم که چه ماشین خشگلی داشت مسلماً خودشم خوشگله دیگه
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
-حالا کجاشو دیدی اینقدر خشگله که نگو
-خوب چه شکلی
-خوب اون قد بلنده صورت سفید و چشمای عسلی داری با لبخندی که هر وقت میزنه گونه اش چال میوفته
و بعد انگار که چیزی یادم افتاده باشه گفتم:
-چشماش چشماش برق قشنگ و خاصی داره برقی که آدمو محصور میکنه
وبعد ساکت شدم و به یاد برق چشماش افتادم
-ببینم نکنه عاشقش شدی
-نه بابا من و عاشقی
وقتی شیما از اتاق بیرون رفت سرم رو روی بالش گذاشتم و به یاد حرفی که شیما زد افتادم:
-نکنه عاشقش شدم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

ادامه دارد....

[sepideh_bisetare]

قسمت سوم

با انرژی کامل وارد دفتر کارم شدم و در حالی که به تصمیمی که گرفته بودم فکر میکردم یهو صدای در اومد و بدون اینکه من اجازه ورود بدم در باز شد و پرهام منشی شرکت با لبخند مستانه ای که به لب داشت وارد شد و سریع روی مبل نشست و به من خیره شد در حالی که از کاری کرده بود خنده ام گرفته بود رفتم و روی صندلیم نشستم و سیستمم رو روشن کردم که پرهام گفت:

-خوب؟

با تعجب نگاهش کردم و گفتم:

-خوب؟

-میدونی چیه یه خبرهایی شنیدم گفتم بیام راست و دروغش رو از خودت بشنوم

-در رابطه با؟

-با تو دیگه

در حالی که ترس در قلبم مشت میزد نگاهش کردم و گفتم:

-چی شنیدی؟

خندید و گفت :

-شنیدم از بچه های شرکت برات خواستگار اومده

نفس راحتی کشیدم و از یاد آوری مراسم روز جمعه لبخند زدم و در حالی که قصد داشتم کمی سر به سرش بزارم گفتم:

-خوب این که عادیه برای هر دختری خواستگار میاد

-بله بر منکرش لعنت اما مهندس وهابی خواستگاری هر کسی که نمیره

پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

-ایش

خندید و بعد در حالی که از جاش پا میشد گفت:

-شیدا حالا بگو بیینم جواب بله است. بلههههههههههههههه؟

خندیدم و همون طور که چشمم به مانیتور بود گفتم:

- پرهام پاشو برو که الان سر و کله رییس پیدا میشه و میگه((خانوم پرهام چند بار باید بهتون بگم از سر میزتون بلند نشید امکان داره کسی تماس بگیره که کار ضروری داشته باشه))

در حالی که هر دو میخندیدیم پرهام گفت:

-نه. جان من شیدا بگو دیگه آخه میخوام برم حال نوشین رو بگیرم

-نوشین؟چرا؟

-مگه نمیدونی؟

-چیو؟

-آخه نوشین عاشق مهندس وهابیه اما این مهندس یه دفعه هم محلش نذاشته

سرم رو تکون دادم و گفتم:

-نه اذیتش نکن

-ای بابا بگو دیگه.

-ببین پرهام من الان قصد ازدواج ندارم نه با مهندس وهابی که آدم خوبیه و نه با هر کس دیگه ای

-اما خودمونیما مهندس وهابی پسر خوبیه اگه نظر منو بخوای بهش جواب مثبت بده و زنش ....

-خانوم پرهام این تلفن خودش رو کشت من چند بار باید به شما بگم که ...

-ببخشید آقای رییس دارم میرم شرمنده

در حالی که به رفتن پرهام نگاه میکردم یهو دوباره متوجه شدم که محبی در نزده وارد اتاق شده دوباره از اینکه اینقدر راحت وارد شده بود خونم به جوش اومد پسره پرو انگار داره وارد اتاق خوابش میشه که اینجوری سرش رو میندازه پایین و میاد تو

-سلام

-سلام و صبح بخیر

و به سمت مبل اومد و کیفش رو به همراه پرونده ای که در دستش بود رو روی میز گذاشت و من هم سر جام نشستم و در حالی که کاملاً از رفتارش عصبی بودم گفتم:

-آقای محبی میتونم ازتون یه خواهشی بکنم البته اگه ناراحتتون نمیکنه.

در حالی که به من ذل زده بود گفت:

-حتماً

-از اون جایی که کسی توی این اتاق جز من نیست امکان داره گاهی مواقع من روسریم رو از سرم در بیارم برای همین اگه میشه موقع ورودتون به این اتاق در بزنید البته اگه زحمتی نیست

با نیشخند بهم نگاه کرد طوری که مو به تنم سیخ شد و بعد با حرص گفت:

-البته

از نوع نگاهش بدم اومد و سرم رو انداختم پایین

-خوب میتونم کارتون رو ببینم

-البته

پروژه ای رو که درست کرده بودم رو باز کردم و مانیتور رو به سمتش چرخوندم و خودم رفتم مبل روبرویش نشستم تا در مورد کارم توضیح بدم

با دقت و جدیت به پروژه نگاه میکرد و هر از گاهی سوالی میپرسید شدیداض هر دو مشغول کار بودیم که گفت:

-خوب مثل همیشه کارتون عالی و بدون نقص بود اما باید بگم که این پروژه جدید برای من خیلی اهمیت داره و برای همین از شما که در کارتون هیچ شکی ندارم خواهش میکنم که تمام تلاشتون رو روی این کار انجام بدید

از تعریفی که در رتباط با کارم کرده بود احساس غرور کردم و لبخند زدم

-حتماً آقای محبی

پرونده رو جلوی روم باز کرد و شروع کرد به توضیح دادن راجع به مسئله جدید و من با دقت گوش میدادم

- هر دو همزمان با هم دستمون رو برای اجرا کردن پروژه جلو بردیم که ناخودآگاه دستم به دستش برخورد کرد و کامران از قصد دستش رو روی دستم کشید که من دستم رو کشیدم و اون برنامه رو اجرا کرد در تمام مدتی که اون داشت برنامه رو نگاه میکرد من سرم پایین بود تا اینکه

-شیدا

با تعجب از اینکه اسمم رو صدا کرد سرم رو بلند کردم که از جاش بلند شد و اومد روبروم زانو زد و به چشمام ذل زد داخل چشمای عسلیش برق خاصی وجود داشت برقی که من رو سخت متغیر کرد در حالی که داشتم از نگاه نافذش ذوب میشدم گفت:

-چرا اینقدر از من دوری میکنی؟

انگار زبونم قفل شده بود و من نمیتونستم حرف بزنم و فقط به چشماش نگاه میکردم

-میدونی چیه دلم میخواد تو رو به یه شام دعوتت کنم البته اگه بیای که اونم مطمئنم که میای مگه نه؟

دلم میخواست با یه نه محکم بزنم تو دهنش تا اینقدر از خودش مطمئن نباشه اما زبونم قفل شده بود و نمیتونستم چشم ازش بردارم در حالی که لبخند میزد آهسته چشماشو بست و من تونستم در یک لحظه کوتاه چشم ازش بردارم انگار دیگه زبونم باز شده بود دیگه سعی میکردم نگاهش نکنم

-شیدا میای

-آقای محبی لطفاً این کارو نکنید

در حالی که میخندید گفت:

-کدوم کار؟

-ما باید به کارمون برسیم

از جلوم پاشد و بعد رو به من گفت:

-حتماً

و بعد کیفش رو به همراه پروندهاش برداشت و به سمت در رفت و گفت:

-فردا بعد از شرکت جلوی در منتظرتم

و بعد لبخند مرموزی زد و از در بیرون رفت

با حرص از جام بلند شدم و هر چی فحش بلد بودم به خودم نثار کردم از اینکه اینقدر راحت گذاشتم اسمم رو صدا کنه و پرو پرو منو به شام دعوت کنه رفتم جلوی پنجره و به بیرون خیره شدم و از اینکه اینقدر این بشر پرو بود حرص خوردم و بعد پیش خودم گفتم:

-من نشونت میدم بچه پرو تو پیش خودت چی فکر کردی فکر کردی که منم مثل همه اوناییم که دور و برت ریختن

تا آخر وقت نتونستم کار کنم و تمام مدت ذهنم درگیر بود

سر میز شام نشسته بودیم و به همراه بقیه شام میخوردیم که بابا گفت:

-از کارت چه خبر شیدا جان

در حالی که با بی میلی با غذام ور میرفتم گفتم:

-خوبه

-مشکلی که نداری تونستی با محیط کارت کنار بیای

با عشق به قیافه با نگاه کردم و چشمم به موهای جوگندمیش افتاد و تو دلم بهش افتخار کردم وگفتم:

-مگه میشه کنار نیام بابا جون هر چی باشه بزرگ شده شما هستم و اخلاق شما رو دارم درسته؟

در حالی که بابا میخندید رو به مامان گفت:

-میبینی شمیم مثل خودت میمونه زبونش زرنگیش

همه خندیدم و من از جام بلند شدم و در حالی که از مامان تشکر میکردم گفتم:

-منو ببخشید میرم بخوابم امروز خیلی خسته ام

-برو دختر گلم

روی تخت دراز کشیده بودم و به تلوزیون ذل زده بودم اما تمام فکرم مشغول رفتار اخیر کامران بود

شیما در نزده و با شیطنت خاص خودش دوباره وارد اتاق شد و من از کاری که کرد و به خاطر عصبانیتی که از کار کامران در وجودم بود با حرص گفتم:

-باز تو در نزده اومدی تو

-خوبه خوبه انگار وارد اتاق خواب زن و شوهرها شدم حالا مگه چی کار میکردی؟

از روی تخت متکا رو به سمتش پرت کردم و گفتم:

-گمشو بی ادب

اومد و مثل همیشه روی تخت کنارم نشست و گفت

-ببینم تو چت شده؟

من ؟هیچی

-نه تو جدیداً خیلی بهم ریخته شدی

-نه بابا

یرش رو گذاشت روی پام و گفت:

-میدونی امروز چی شد تو دانشگاه

-چی شد

-امروز من و لیلی نشسته بودیم توی کلاس که یهو امیر و آرمان وارد اتاق شدند و رو به ما گفتند که دیگه..

دوباره غرق در اتفاقات اون روز شدم شیما همون طوری مثل همیشه داشت از اتفاقاتی که تو دانشکده براش افتاده بود حرف میزد اما این بار برخلاف همیشه به حرفهاش توجهی نشون نمیدادم

-الو.........

-ها چیه

-کجایی تو

-همینجا

-اگه راست میگی بگو چیگفتم

خنیدیم و بعد انگار که چیزی یادم افتاده باشه گفتم:

-شیما حافظ دست تو؟

-نه بابا داشت تو پذیرایی میخوندش

-برو ببین اگه باهاش کاری نداره بیارش

-برای چی؟

-برو دیگه

وقتی شیما از اتاق بیرون رفت من از جام بند شدم و رفتم روبروی پنجره ایستادم و به حیاط ذل زدم بارون نم نم داشت میبارید خودش رو بر تن عریان گلهای باغچه میک.بید نگاهم به درخت سیبی که روز تولد من کاشته شده بود افتاد چقدر اون درخت رشد کرده بود اون همسن من بود و پر بار

-بیا بابا رفته بود بخوابه

-خوب بیا اینجا یه فال بگیرم

-نیت کن

نیت کردم و شیما دوباره باصدای زیباش مرهمی بر دلم گذاشت تا بار مشکلم رو کم کنه و من رو به عرش ببره در حالی که به درخت سیب چشم دوخته بودم با دقت گوش میدادم.

-شاه شمشاد قدان خسر شیرین دهنان که به مژگان شکنند قلب همه صف شکنان

مست بگذشت و نظر بر من درویش انداخت کفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهی بود بنهد من شو و بر خور ز همه سیم تنان

......

معشوق شما را با یک غمزه چشم خود جادو کرده است شما با اراده قوی و هوش بیمانند خود تمام نقشه هایی که برای شما کشیده اند را نقش بر آب میکنید و دست بدخواهان خود را رو میکنید و آنها را ناکام میگذارید

در حالی که هنوز به درخت ذل زده بودم زیر لب گفتم:

-میدونم

فردا صبح تازهوارد اتاقم شده بودم و داشتم سیستمم رو روشن میکردم و به تصمیمی که گرفته بودم فکر میکردم که در زدند

-بله

از دیدنش داخل اتاقم خشکم زد باورم نمیشد که اون اومده تو اتاق من

-سلام آقای مهندس

-یلام خانوم کلهر ببخشید مزاحمتون شدم

-خواهش میکنم بفرمایید بنشینید

وقتی روبروش نشستم برای اولین بار با دقت به صورتش نگاه کردم و اون در حالی که استرس زیادی داشت گفت:

-ببخشید از این که مزاحمتون شدم میخواستم سوالی از شما بپرسم که تنها جوابش رو خودتون میتونید بدید

-حتماً بفرمایید من گوش میدم

- البته میدونم که اینجا جاش نیست اما من میخواستم بدونم که چرا به خواستگاری من جواب منفی دادید

به صورت کشیده و سفیدش نگاه کردم و بعد در حالی که اعتماد به نفس قوی در خودم حس میکردم گفتم:

-راستش آقای وهابی اولاً از اینکه اینقدر صریح حرفم رو میزنم امیدوارم من رو ببخشید

- خواهش میکنم من برای همین خدمتتون رسیدم

-بله من اگر جواب منفی به خواستگاری شما دادم دلیلش این نبوده که شما مشکلی داشتید تنها دلیلش این بوده که من برای آینده ام هدفهای زیادی دارم و حالا نمیخوام با ازدواج کردنم جلوی این هدف ها رو بگیرم و از الان خودم رو درگیر مسئولیت زندگی بکنم برای همین هم هست که جواب منفی دادم

-ببیند خانوم کلهر شما با ازدواج هم میتونید به خواسته هاتون برسید و من مانعی برای شما و هدفهاتون نیستم

-بله شما درست میفرمایید اما آقای مهندس من خودم رو بیشتر از هر کسی میشناسم من با ازدواج کردنم خودم رو شدیداَ درگیر زندگی میکنم و دیگه وقتی برای رسیدگی به هدفهام پیدا نمیکنم امیدوارم من رو درک کنید

-البته

و بعد از جاش بلند شد و گفت:

-باز هم شرمنده از اینکه مزاحمتون شدم

-خواهش میکنم

صدای ضربه کوتاهی که به در میخورد شنیدم و بعد بدون اینکه اجازه ورود داده باشم کامران وارد اتاق شد و یهو با مهندس وهابی سینه به سینه شد مهندس خودش رو عقب کشیدو گفت:

-سلام آقای محبی شرمنده

-سلام خوهش میکنم شما باید ببخشید

وقتی مهندس از در خارج شد و کامران وارد اتاق شد زیر لب سلامی کردم و به سمت صندلی رفتم و اون هم همون طور جوابم رو داد و روی مبل نشست و پرونده ای رو جلوی روم گذاشت و گفت:

-این کار جدیدتونه

-ممنون

-این اینجا چی کار داشت

سرم رو بلند کردم و گفتم:

-کی؟

-این پسره دیگه

-آهان منظورتون مهندس وهابیه؟

-بله

-کار خاصی نداشتند با بنده کار داشتند

-میدونم با تو کار داشتند میگم چی کار داشت

در حالی که از عصبانیت رو به انفجار بودم گفتم:

-فکر نمیکنم این موضوع به شما مربوط بشه آقای محبی

از جاش بلند شد و کیفش رو به دستش گرفت:

-بسیار خوب

و از کنارم رد شد و به سمت در رفت موقع خروجش برگشت و با غضب به من خیره شدو من هم عصبی نگاهش کردم و گفتم:

-خدانگهدار

و اون با ضرب در رو کوبید و خارج شد

ادامه دارد....

[sepideh_bisetare]

قسمت چهارم

پای باکس نشستمو هر چی از دهنم در اومد نثارش کردم پسره مغرور پرو چی فکر کرده پیش خودش فکر کرده من کالای فروشی زیر دستشم که با من اینطور برخورد میکنه یکی نیست بهش بگه آخه بچه …

لا ا… الا ا…

-بله

نوشین وارد اتاقم شد و آهسته زیرلب سلام کرد با نگاهی کنجکاو نگاهش کردم و جواب سلامش رو دادم و اون روی مبل نشست پیش خودم گفتم این دیگه با من چی کار داره که یهو تو ذهنم جرقه ای زد و خنده ام گرفت

-چیه میخندی؟

-آخه جالبه

-چی؟

-تو. اونم اینجا تو این اتاق

-هیچی همینجوری اومدم

-خوش اومدی

-چی کار میکنی

-کار میکنم

-شنیدم که این پروژه جدید خیلی برای رییس مهمه

-آره میدونم خودش شخصاً حسابی بهم سفارش کرده

-میدونی چیه تو خیلی تو کارت پیشرفت کردی با این که نزدیک به 4 ماهه که اومدی اینجا اما هم پروژه های مهم رو به دستت میدند و هم تو دل خیلی ها جا باز کردی.

از نیش زبونش حرصم گرفت و برای اینکه تلافی کارش رو بکنم با حرص گفتم:

-میدونی چیه از قدیم گفتن خلایق هر چه لایق

-اون که بله

-خوب حالا بگو کارت چیه که یادی از ما تازه واردها کردی

از جاش بلند شد و به سمت پنچره رفت و به خیابون ذل زد

-اتاق زیبایی داری

-اوهوم

-اما حیف تنهایی

-مهم نیست اونقدر غرق توی کارم هستم که زمان رو فراموش میکنم و البته خیلی بهتره که تنهام

-چرا؟

-چون که من اصلاً از حرفهای خاله خان باجیها خوشم نمیاد

برگشت رو به من و اومد دو تا دستاشو قائم روی میز گذاشت و با اخم بهم ذل زد

-ببین شیدا میخوام باهات دوستانه صحبت کنم

نگاه مزحکی بهش کردم و گفتم:

-حتماً واقعاً رفتارت هم دوستانه است

به خودش اومد و در حالی که اشک توی چشماش جمع شده بود گفت:

-من شنیدم که وهابی اومده خواستگاریت درسته؟

یه لحظه دلم براش سوخت

-کی گفته؟

-کل شرکت دارند راجع به این موضوع حرف میزنند

-درسته خوب که چی

-بهش جواب مثبت دادی؟

-خیلی برات مهمه که بدونی مطمئن باش اگه قصد ازدواج داشته باشم اولین کسی که از موضوع باخبر میشه تویی

-ببین شیدا من بیکار نیستم که کارمو ول کنم و بیام اینجا که مزاحم تو هم بشم مطمئن باش مسئله اونقدر برام جدی هست که اومدم اینجا

سرم رو انداختم پایین واقعاً نوشین چه حسی داشت حالا دیگه از اون غرور چند لحظه پیشش خبری نبود انگار اومده بود التماس .سرم رو بلند کردم و به صورتش ذل زدم و توی چشمای مشکی و مژه های بلند و فر خورده اش گم شدم

-شیدا؟

-بله

-جوابم رو ندادی

-ببین نوشین من الان قصد ازدواج ندارم حالا اون شخص هر کی میخواد باشه

شادی گذرایی توی چشماش شست و بعد دوباره گفت:

-پس امکانش هست که بهش جواب مثبت بدی؟

دوباره به صورتش نگاه کردم و به لبهای کوچیک صورتیش رسیدم انگار لبهاش داشت ملرزید و پوست سبزه اش به سفیدی گراییده بود انگار که وحشت کرده بود

-میخوام یه سوالی ازت بپرسم اگه قول بدی بین خودمون میمونه من هم جوابت رو میدم

-آره بگو

-تو به وهابی علاقه داری؟

-نه کی گفته؟

-چیزیه که اگه تا الان از حرفهای بقیه باورم نشده بود از رفتار تو باورم شد

سرش رو انداخت پایین و دو قطره اشک از صورتش چکید و روی میز افتاد

-آره

-ببین نوشین من درکت میکنم...

-چه درکی تا حالا عاشق شدی؟ من دوساله تمامه که دیونشم شبا خوابشو میبینم هر روز به عشق دیدنش میام سر کار و به عشق دوباره دیدنش ساعتها رو میگذرونم میتونی اینو درک کنی من برای بودنش نفس میکشم برای دیدنش زنده ام

-ببین نوشین خواهش میکنم خودتو کنترل کن من هرگز به اون جواب مثبت نمیدم

-چرا؟

-چون دوست ندارم تو رو تو این وضع ببینم

-ببین شیدا من و تو هر دو بیست سالمونه همدیگه رو خوب درک میکنیم ازت خواهش میکنم...

-نیازی به خواهش کردن نیست حمید((وهابی))اصلاً با خواسته های من جور در نمیاد

-یعنی تو میخوای بگی که بهش...

آره جواب منفی دادم.

از اون سمت میز دولا شد روی میزم و گونه ام رو بوسید.

ساعت هشت از شرکت خارج شدم و به سمت ماشینم رفتم که صدای بوق اتوموبیلی رو شنیدم اما بی توجه سوار ماشین شدم و روشنش کردم و به راه افتادم تازه از محوطه شرکت خارج شده بودم که ماشینی با سرعت از کنارم رد شد و بوق زد اما چون هوا تاریک شده بود تشخیص ندادم که کی بود

نزدیک خیابون خونمون شده بودم که یهو ماشینی ازم سبقت گرفت و جلوم ایستاد با تعجب ماشین رو نگه داشتم و به اون که از ماشین پیاده شده بود و به سمت من میومد نگاه کردم یه لحظه حس کردم که کامران سادسیم داره و از این موضوع ترس وجودم رو در بر گرفت.

نشست روی صندلی و به من که با تعجب نگاهش میکردم گفت:

-فکر کنم امشب شام جایی دعوت بودی

با همون تعجب گفتم:

-من؟

-بله و فکر کنم من شما رو به شام دعوت کرده بودم

تازه یاد قراری که گذاشته بود و فال حافظ افتادم و گفتم:

-ولی من یادم نمیاد که قول مساعدی به شما داده باشم

با عصبانیت دستم رو تو دستش گرفت و گفت:

-چرا؟

سعی کردم که دستمو از دستش خارج کنم اما نمیشد لبخندی به لبش نشست و گفت:

-وقتی عصبی میشی قیافه ات خواستنی تر میشه

-لطفاً دستم رو ول کنید و از ماشین من پیاده شید امکان داره کسی ما رو اینجا ببینه و این برای من خیلی بد میشه.

باز با چشمای جادویش به چشمام ذل زد و گفت:

-دوست دارم شام امشب رو با هم بخوریم دلم میخواد کمی با هم صحبت کنیم قبول میکنی؟

دوباره زبونم قفل شد هر وقت اینطور مظلومانه با من صحبت میکرد چیزی تو دلم تکون میخورد و سست میشدم انگار جادوی چشماش من رو اسیر کرده بود ناخودآگاه سرم رو تکون دادم و موافقت کردم. دستم رو ول کرد و از ماشینم پیاده شد و گفت:

-ماشینت رو پارک کن و بیا

و وقتی به سمت ماشینش رفت من تازه فهمیدم چه غلطی کردم و دلم میخواست بزنم خودم رو له کنم اما نمیشد ای کاش میتونستم برم خونه وکمی استراحت کنم اما نمیشد گوشیم رو از کیفم در اوردم و شماره خونه رو گرفتم:

-بله

-سلام شیما خوبی

-مرسی تو خوبی کجایی؟

-خوبم مامان هست؟

-نه با بابا رفتند بیرون

-باشه وقتی اومد بگو من شام نمیام خونه جایی دعوت دارم

-با کی ان شالله

-یکی از بچه های شرکت دعوتم کرده

-ببینم نکنه مهندسه؟

-نه بابا بعداً برات تعریف میکنم کاری نداری؟

-نه مواظب خودت باش

وقتی تلفن رو قطع کردم توی آینه به خودم خیره شدم واز توی داشبرد شال سورمه ای رنگم رو برداشتم

وقتی روی صندلی جلو جا گرفتم ناخودآگاه نگاهش کردم با تعجب ابروش را بالا انداخت و گفت:

-ببینم چند لحظه پیش مقنعه سرت نبود؟

به آینه سمت پنجره خیره شدم و از دیدن خودم در آینه لبخند زدم موهای خرمایی رنگم رو که ریخته بود روی صورتم کنار زدم و دوباره برگشتم سمتش و گفتم:

-من زیاد وقت ندارم

دستش رو اورد جلوی صورتم و موهام رو دوباره ریخت جلوی چشمم حس کردم بند بند وجودم داشت ذوب میشد حس سنگینی بهم دست داده بود

موهام رو دوباره از جلوی چشمم کنار زدم و گفتم:

-میشه عجله کنید؟

زیباترین بخندی که در تمام عمرم دیده بودم رو زد و گفت:

-حتماً

جلوی رستوران زیبایی توفق کرد و از ماشین پیاده شد و به سمت من اومد و در رو برام باز کرد و دستم رو گرفت تا پیاده شم



از اینکه کسی داخل رستوران به اون بزرگی نبود تعجب کردم و پشت سرش که داشت به سمتی میرفت به راه افتادم

-بفرمایید بنشینید

به مستخدمی که صندلی رو برام کنار کشیده بود نگاه کردم و نشستم و تشکر کردم وقتی کامران روبروم نشست به اطرافم نگاه کردم و از چیزی که میدیدم تعجب میکردم وقتی وارد محوطه باز رستوران شدیم درگه به اطرافم نگاه نکرده بودم تاریکی شب و وجود ماهی زیبا در آسمان فضایی رویایی پدید آورده بود و درختانی که در گوشه و کنار به چشمم میخورد من رو محصور میکرد

دستش رو روی دستم احساس کردم و به سمتش چرخیدم و دستم رو از دستش جدا کردم و دیگه به اطراف نگاه نکردم

-ببخشید آقا براتون چی بیارم

- برای من میگو و برای خانوم

مکثی کرد و پرسید

-عزیزم چی میخوری

با حرص از اینکه اینقدر با من خودمونی شده بود سرم رو بلند کردم و نگاهش کردم که گفت:

-برای خانوم هم میگو بیارید

چقدر این بشر پرو بود وقتی مستخدم رفت با حرص نگاهش کردم و گفتم:

-دلیل این همه صمیمیت برای من هنوز مجهول آقای محبی

با صدای بلندی خندید که من با ترس به اطرافم نگاه کردم و از اینکه کسی اونجا نبود خدا رو شکر کردم

-آخ عزیزم تو شیرینترین دختری هستی که من در تمام عمرم دیدم همه دخترها آرزو دارند که من یک بار اونها رو اینجوری خطاب کنم اما تو

و بعد دوباره خندید دلم میخواست میتونستم بزنمش اما این قدرت رو در خودم نمیدیدم

-شما در رابطه با من چی فکر کردید و نه اصلاً در رابطه با خودتون چی فکر کردید که منو به اینجا دعوت کردید و حالا هم این کلمات مسخره رو به کار میبرید اگه راست میگید که خیلی خها آرزوی این کمات مزحک رو دارند همون ها رو به شام دعوت کنید

کیفم رو از روی صندلی برداشتم و از جام بلند شدم که برم که یهو دستم رو کشید و من رو به سمت خودش کشید و وقتی صورتم رو برگردوندم بی اختیار لبهام به لبهاش که حالا سر پا ایستاده بود برخورد کرد خودم رو ازش جدا کردم که گفت:

-من تو چیز زیادی نمیخوام تنها میخوام کمی با من راحتر از این برخورد کنی به نظر تو خواسته زیادیه؟

و بعد با چشماش نگاهم کرد و بهم نزدیکتر شد دلم میخواست اون لحظه زمین دهن باز میکرد و من رو میبلعید با انگشت اشاره آروم صورتم رو نوازش کرد و دستش رو به نرمی روی لبهای رژ زده ام کشید و بعد آروم دستم رو رها کرد و گفت:

-همراهیم میکنی؟

بی اختیار رفتم و روی صندلی نشستم و اون هم روبروم نشست از اینکه من اینقدر بی اختیار شده بودم از خودم بدم میومد اما کاری نمیتونستم بکنم

وقتی دم خونه ماشین رو نگه داشت برگشتم و به سمتش و گفتم:

-بابت شام متشکرم شب خوبی داشته باشید

طوری نگاهم میکرد که بدنم سست میشد کمی نزدیکتر شد و گفت:

-شب خوبی داشتم امیدوارم بتونم راحت بخوابم

لبخند زدم و گفتم:

-حتماً همینطوره

باز هم نزدیکم شد و گفت:

-نه اگه تو کنارم بودی راحتر میخوابیدم

-آقای محبی

-کامران

-بله آقا کامران

-کامران

-کامران

-جانم

اصلاً یادم رفت که چی میخواست بهش بگم دستم رو محکم توی دستش گرفت و بعد دستم رو نزدیک لبش کرد و آهسته لبش رو روی دستم کشید و بوسه ای نرم به دستم زد

ادامه دارد....

[omid2020-com]

کمتر پیش میاد من داستان بخونم اون هم توی نت
ولی وقتی چند خط از داستانتون رو خوندم تا آخرش ادامه دادم
امیدوارم ادامه ش هم جالب باشه
برای ادامه بازم سر میزنم فقط اگه زود به زود بنویسید

[sepideh_bisetare]

قسمت پنجم
شب هر کاری میکردم خوابم نمیبرد باورم نمیشد که کامران اینقدر با احساس باشه و یا نه باورم نمیشد که من اینقدر ضعیف و نفس باشم یعنی این ممکنه نه خدایا نباید اینجوری میشد یعنی من بهش علاقه مند شدم نه دوست ندارم که اینجوری بشه یعنی سخته باور کردنش من هیچ وقت دوست نداشتم اینجوری عاشق بشم ای خدا من هزار و یک هدف دارم برای زندیگیم حالا این عشق من رو از پا در میاره من مطمئنم
روزها از پی هم میگذشت و کامران سعی میکرد ارتباطش رو با من نزدیک کنه اما من برخلاف اینکه به این باور رسیده بودم که دوستش دارم اما سعی میکردم که بهش این اجازه رو ندم که بهم نزدیک بشه روز پنجشنبه بود من در پروژه مهم شرکت موفق شده بودم کامران به همراه مسئول این پروژه مهم وارد دفترم شده بودند و ازم تشکر میکردند که فرهاد خان که یکی از دوستان صمیمی کامران بود رو به من گفت:
-خوب خانوم کلهر از اونجایی که ما رو در به ثمر رسوندن این امر مهم یاری کردید واقعاً از شما سپاسگزارم و دوست دارم که شما ما رو در جشنی که به افتخار موفقیتمون گرفتیم همراهی کنید امیدوارم که دست رد به سینه ما نزنید
-من کاری نکردم فرهاد خان تنها وظیفه ام رو به نحو احسن انجام دادم امیدوارم که این آخرین همکاری شما با شرکت ما نباشه
فرهاد و کامران با صدا خندیدند و کامران با نگاهی تشکر آمیز به من خیره شد و لبخند زد
-اما شما جواب من رو ندادید
-در ارتباط با چی؟
-اینکه دعوت ما رو قبول میکنید یا خیر؟
-البته خیلی دلم میخواد در این جشن حضور داشته باشم اماباور کنید که من نمیتونم
-جشن ما روز جمعه است
-بله اطلاع دارم اما ....
-خواهش میکنم اما اگر نیارید تشریف بیارید دیگه
کامران نگاهم کرد و بعد گفت:
-فرهاد جان شما نگران نباش میان
وقتی اونها از اتاقم بیرون رفتند من از دست کامران به شدت عصبی شدم اون چه حقی داشت راجع به من تصمیم بگیره؟ کیفم رو برداشتم و رفتم داخل دستشویی و لباسم رو مرتب کردم و اومدم برم از شرکت بیرون که یهو کامران وارد اتاقم شد و من هم بی توجه به اون به سمت در رفتم که توی راه کامران دستم رو طوری کشید که بی اختیار توی بغلش افتادم وقتی سرم رو بلند کردم کامران لباش رو روی لبهام گذاشت احساس آرامشی میکردم که تا به حال حسش نکرده بودم اما باز هم غرورم مداخله کرد و به زور لبهام رو ازش جدا کردم و با حرص گفتم:
-دفعه آخرت باشه که این کار رو کردی
دوباره صورتش رو نزدیک صورتم کرد و این بار به چشمام ذل زد و گفت:
-عزیزم بابت همه چیز ازت متشکرم تو بی نظیری
ابروهام رو بالا انداختم و گفتم:
-به تو کی اجازه داده که به جای من تصمیم بگیری؟
-قلبم
-بیخود مگه من خودم زبون ندارم
-عزیزم اینقدر بی انصاف نباش ما دوست داریم که تو هم کنارمون باش کسی که باعث این موفقیت شده
-ببین کامران خان
-جااااااااااااااااااانم
دوباره اون ضعف به سراغم اومد خوب بلد بود من رو رام کنه
-کامران چند بار بگم اینجوری نگو جانم
-جان چشم عزیزم
-حالا ولم کن
-چشم
وقتی ولم کرد راه افتادم به سمت در که ظشت یرم اومد و من رو که نزدیک در رسیده بودم گرفت و هلم داد به سمت دیوار
-ا چرا همچین میکنی؟
-عزیزم اجازه هست
-برای چی؟
نزدیکم شد طوری که گرمی نفسهاش رو روی صورتم حس میکردم باورم نمیشد که اون اینقدر داغ و پر حرارت باشه با اینکه منظورش رو فهمیده بودم گفتم:
-اگه میخوای بگی بیام مهمونی نه نمیام
-اون رو که مطمئنم میای من برای چیز دیگه ای اجازه گرفتم:
-برای چی؟
-شیدا میزاری من از شهد وجودت سیراب بشم؟
صدای سیلی که به گوشش زدم گوش خودم رو آزار داد نگاهش کردم و گفتم:
-خیلی پرویی تو در مورد من چی فکر کردی؟
از کنارش عبور کردم و از اتاق خارج شدم احساس غرور میکردم از اینکه روشو کم کده بودم لذت میبردم اما از طرفی بیقرار بودم که خیلی محکم زدمش درد رو خودم حس میکردم
صبح جمعه بود و با شیما توی پذیرایی نشسته بودیم که مامان هم به جمع ما اضافه شد و گفت:
-بچه ها من و بابا داریم میریم بیرون کمی خرید کنیم تا دو سه ساعت دیگه برمیگردیم
وقتی ماماینا رفتند شیما رفت توی آشپزخونه وبا دو تا لیوان آب هویج برگشت و روبروم نشست و گفت:
-بیا بخور چشمات کم سو شده
-یعنی چی؟
-آخه ما رو نمیبینی
-گمشو دیونه منظورت چیه؟
-منظورم اینکه کم فکر این کامران رو بکن ولش کن
از تعجب دو تا شاخ روی سرم سبز شد
-چی میگی تو تو از کجا فهمیدی
-از کجا فهمیدم از بس که تو خواب اسمشو صدا میکنی همه همسایه هم میدونند کامران کیه
-جان من راست میگی؟
-راستش دیشب که اومدم تو اتاق خوابت خواب بودی
-کی؟
-ساعت دوازده
-تو اتاق خواب من چی کار داشتی
-هیچی اومده بودم بخورمت
-گمشو میگم تو اتاق خابم چی کار داشتی
-اومده بودم حافظ رو بردارم
-خوب
-هیچی داشتی خواب میدیدی و هی اسم کامران رو صدا میکردی هر چی هم صدات کردم متوجه نشدی و آخر سر که آروم شدی از اتاقت اومدم بیرون
کمی فکر کردم تا یادم بیاد که دیشب چه خوابی میدیدم اما هر چی فکر کردم چیزی یادم نیومد
-حالا این کامران کی هست؟ نکنه همونیه که با ماشین رسوندتت
-آره خودشه
-خوب
-خوب؟
-خوب درد خوب و مرض دیدی میگم آب هویجتو بخور چشمات کم سو شده
-چه ربطی داره
-ربط داره دیگه اونوقتها هر چی میشد به من میگفتی اما حالا
-باشه بابا الان برات تعریف میکنم کامران ریسس جایی که من توش کار میکنم اون.....
تمام اتفاقاتی که تو اون مدت افتاده بود رو برای شیما تعریف کردم و اون هر از گاهی با خنده متلکی میانداخت و هر از گاهی میگفت چه پرو تا اینکه صدای در اومد و شیما رفت تا در رو باز کنه
-کی بود
-پستچی
-چی کار داشت
-هیچی اومده بود حالمونو بپرسه
-بیمزه میگم چی کار داشت
-خوب پستچی با آدم چی کار داره اومده بود نامه بده
-نامه؟
-آره گفت از طرف آقایی به اسم فرهاد یه نامه برای تو داره
-فرهاد؟
-آه ای شیرین من شیرین شیرین من کجایی که ببینی از فراغت برایت نامه مینوسم آه ای شیرین من
خندیدم و گفتم:
-زهر مار این همون مردی که برات گفتم که دعوتم کرده مهمونی
-اوه بله همون آقا خوش تیپ؟
-من همچین حرفی زدم
-ای بابا چند تا چند تا برای ما هم یه...
-بیار اینجا بینم دیونه
وقتی بسته رو از دست شیما گرفتم و بازش کردم کارت دعوتی بود که تاریخش امشب بود و پایینش آدرس اون محل نوشته شده بود
-چی نوشته
-کارت دعوت برای امشب
-منم میام
گمشو تو که دعوت نیستی
-مگه تعداد زده اونجا
-نه
-پس منم میام
کمی فکر کردم و گفتم:
-حالا اگه من رفتم تو بیا
-چه بهتر تو نیا من میرم
خندیدم و گفتم
-یعنی بریم
-آره چرا که نه
جلوی آینه ایستاده بودم وآرایش میکردم که شیما گفت:
-این لباس مناسبه
برگشتم و نگاهش کردم که کت و شلوار شیکی به تن کرده بود که در تنش میرقصید لبخندی زدم و گفتم:
-اون شال کرمت رو هم سرت کن
-حتماً
دلم نمیخواست برم اما کاری نمیتونستم بکنم بعد از دعوای ظهر با کامران از دیدنش خجالت میکشیدم ای کاش نمیزدمش اما کار خوبی کردم حقش بود اون باید میفهمید که نباید پاشو فراتر از اونی که هست بگذاره
-تو که هنوز اماده نیستی؟
-چی بپوشم
-اوم صبر کن
رفت سمت کمد لباسهام و کمی نگاه کرد و بعد کت و دامن مشکی رنگم رو از داخل کمد خارج کرد و گفت:
-بیا اینها رو بپوش
-مگه دارم میرم پارتی این دامنش کوتاه
-با اون بوت بلندهات بپوش
-اما
-ا گوش دیگه به حرف در ضمن زود باش دیر میشه
برای بار آخر خودم رو داخل آینه ماشین نگاه کردم و شالم رو کمی جلوتر کشیدم و از ماشین پیاده شدم
-اینه
-تو کارت که اینجوری نوشته
شما رفت جلو ساختمان و زنگ رو فشرد و در بیصدا روی پاشنه چرخید و ما با هم وارد ساختمون شدیم
-واو چقدر اینجا زیباست
-بابا جان خودت رو کنترل کن عزیزم
با دستش جایی از منظره باغ رو که آلاچیق زیبایی بود رو نشون داد و گفت:
چه قشنگه شیدا
-شیما جان کسی داره میاد طرفمون لطف کن خفه شو
-بی تربیت
-به به سلام حال شما چطوره خیلی خوش آمدید
دست فرهاد رو که به سمتم دراز شده بود رو فشردم
-سلام ممنون
وبعد رو به شیما کردم و گفتم:
-ایشون خواهرم هستند شیما و ایشون هم فرهاد خان
-سلام عرض شد خانوم بسیار خوش آمدید مجلس ما رو منور کردید بفرمایید
شیما دستش رو فشرد و زیر لب چیزی گفت و بعد گفت:
-متشکرم آقای فرهاد ممنون از این همه لطفی که دارید
-ببخشید من جلوتر میرم راهنماییتون کنم
-خواهش میکنم
به دنبالش به راه افتادیم که شیما بازوم و گرفت و با خنده گفت:
-چه زبون باز
لبمو گاز گرفتم و گفتم:
-هیس میشنوه
وقتی وارد محوطه شدیم از شلوغی جمعیت جا خوردم که فرهاد رو به همه جمع کرد و گفت:
-دوستان عزیز خواهش میکنم
همه برگشتند به سمت ما که بین جمعیت کامران رو در لباسی بسیار شیک دیدم که در کنار دختری ایستاده بود و به ما نگاه میکرد
-دوستان عزیز من میخوام که یک نفر رو که باعث این موفقیت بزرگ شده رو به شما معرفی کنم
و بعدبرگشت سمت من و گفت:
-شیدا خانوم یکی از کسانی هستند که ما موفقیتمون رو مدیون ایشون هستیم
همه شروع کردند کف زدند احساس شرمندگی میکردم وگرمم شده بود وقتی همه ساکت شدند از همه تشکر کردم که کامران رو دیدم که به همراه همون دختر به سمتم اومد و گفت:
-سلام خیلی خوش امدید
-سلام ممنونم
با تعجب رو به شیما خیره شد که من گفتم:
-ایشون خواهرم هستند شیما
-اوه بله حال شما خیلی از دیدنتون مسرور شدم شیما خانوم درسته؟
شیما با لبخند دستش رو فشرد و گفت:
-متشکر از ممنون بله شیما هستم
-ایشون هم یکی از دوستان خوب بنده سایه خانوم هستند
با کنجکاوی دختری رو که معرفی کرده بود نگاه کردم دختری با قامتی بلند و موهای بلوند که به طرز زیبایی آنها را آراسته بود و چشمهای میشی زیبایی داشت اما افاده در تمام اعضای بدنش خودنمایی میکرد لبخند زدم و اعلام خوشحالی کردم و شیما هم هم مانند من گفت:
-از آشنایی با شما خوشحالم
سایه رو به من گفت:
-پس شما کسی هستید که باعث این موفقیت شدید
-من عضوی از این گروه بودم نه باعثش
-بله
فرهاد نزدیک ما شد و گفت:
-خوب اگه مشکلی نیست میخواهم شما رو به نوشیدنی دعوت کنم ؟
شیما زودتر از من گفت:
-البته
هردومون به سمت او به راه افتادیم و از کامران و سایه جدا شدیم
فرهاد و شیما با هم گرم گرفته بودند و سایه و کامران با هم به آرومی نوشیدنیم رو میخوردم که فرهاد گفت:
-شیدا جان اگه مشکلی نیست ما بریم در هوای آزاد
به شیما نگاه کردم و گفتم:
-خواهش میکنم بفرمایید
به رفتن اونها نگاه میکردم که گرمی دستی رو روی شونه ام حس کردم یرم رو برگردوندم و از دیدنش کاملاً متعجب شدم
-سلام
-یلام شما هم اینجایید
-بله من هم عضوی از این قسمت پر کار بودم
-باور کنید خیلی متعجب شدم
خندید و گفت:
-چرا
-من فکر میکردم که شما فقط...
-کارهای داخلی رو انجام میدم
-بله
-نه من کارهای خارجی شرکت رو هم نظارت میکنم
-مهندس وهابی من واقعاً از اینکه شماها من رو در موفقیت این پروژه همراهی کردید ممنونم
-ما وظیفه مون رو انجام دادیم
کامران به ما نزدیک شد و رو به وهابی گفت:
-خوب آقای مهندس من به شما یه تشکر بدهاکارم
-نه من وظیفه ام رو انجام دادم
صدای موزیک اونقدر بلند بود که صدای دیگری نمیشنیدم کامران در آغوش سایه میرقصید و من هم با شیما صحبت میکردم که وهابی نزدیکم شد و گفت:
-میتونم با شما برقصم
با تعجب به کامران که حالا داشت من رو نگاه میکرد خیره شدم و بعد لبخند معنی داری زدم و گفتم:

[sepideh_bisetare]

قسمت ششم
گفتم:
-با رقص نه اما با کمی قدم زدن موافقم
شیما با تعجب نگاهم کرد و من هم نگاهش کردم و طوری که مهندس متوجه نشد چشمکی بهش زدم و گفتم:
-تو هم با ما میای
-نه ترجیح میدم داخل بمونم
-باشه
وقتی با هم بیرون میرفتیم ناگهان چشمم به کامران افتاد که هنوز با سایه داشت صحبت میکرد اما کاملاً معلوم بود که تمام حواسش پیش منه و من هم لبخند مرموزی به لب اوردم و آهسته دست حمید ((مهندس وهابی )) که دستم رو گرفته بود فشردم
-هوای خیلی زیباییه
-و البته باغ زیباییه
-بله همین طوره
-موافقید بشینیم
-هر طور شما راحتید
وقتی من روی صندلی نشستم حمید روبروی من ایستاد و کمی به اطراف نگاه کرد که من گفتم:
-شما نمیشینید
-ترجیح میدم سرپا باشم
-که به موقع بتونید فرار کنید
با صدای بلندی خندید و گفت:
-اوه نه ترجیح میدم بایستم چون بهتر میتونم مخاطبم رو ببینم
-هر طور میلتونه
کمی سکوت بینمون حکمفرما شد که گفت:
-پروژه سختی بود
-نه اتفاقاً به نظر من خیلی هم ساده بود
-چطور
-میدونید چیه این پروژه زمان بیشتری نسبت به پروژه های دیگه نیاز داشت اما حساسیت کاری زیادی نمیخواست من در پروژه های دیگه حساسیت بیشتری به خرج داده بودم
-متوجه منظورت نمیشم
-خوب شاید بشه کمی واضحتر راجع به این موضوع صحبت کرد ببینید از اونجایی که صاحب این پروژه فردی بود که وضع مالی مناسبی داشت و اسمش میون تمام اسم و رسم دارهای این شهر آشناست برای همینه که همه فکر میکردند که با چه پرژه عظیمی روبرو هستند در صورتی که به نظر من پروژه ای آقای جمالی اورد اون ارزش بیشتری داشت که روش کار بشه تا این پروژه
-کدوم آقای جمالی
-نمیدونم که اسمش رو شنیدید یا نه یه آقایی بود که تقریباً بیست و پنج سالش بود و ماه پیش اومده بود و طرحی بسیار خوب دستش بود اما یه مشکل عمده داشت اونم این بود که فقط طرح داشت هیچ سرمایه ای برای این کار نداشت
-آهان همون پسره رو میگید که طرح اهدایی رو داشت
-بله
-خوب
-بله اون اومد و وقتی با آقای رییس صحبت کرد و آقای محبی چنان جوابی بهش داد که منی که شش هفت متر اونورتر از اون ایستاده بودم صدای شکستن غرور و آرزوهاش رو شنیدم اما آقای محبی نشنید حتماً میپرسید چرا چون اون جوون گفت طرح از من و سرمایه از شما در قبال 30 هفتاد به نفع آقای محبی در صورتی که همه ما میدونیم 70 30 به نفع کسی هست که طرح رو داره اما آقای محبی به راحتی دست رد به سینش زد
-واقعاً از این موضوع متاسفم اما چیزی هست که واقعیت داره یه سرمایه گذار نمیتونه چنین ریسکی بکنه احتمال این هست که اون طرح به فروش نرسه
-این حرف شما رو قبول دارم نه همشو با دیدن اون پروژه همه چیز حل میشد
-اما من شنیدم که روی طرح اون سرمایه گذاری شد
نفس عمیقی کشیدم و گفتم:
-بله اون هم به اسرار من بود
-چرا ؟
-وقتی من اون روز حال اون جوون رو دیدم ناخودآگاه تصمیم گرفتم بهش کمک کنم برای همین دنبال موضوع رو گرفتم و به فهمیدم که این جوون فوق لیسانس نقشه کشی داره و فارغ تحصیل دانشکده شریعتی و خانواده ای مریض داره و برای اینکه به خودش ثابت کنه که میتونه روی پای خودش بیاسته اون طرح رو میکشه و وقتی من برای بار اول اون طرح رو دیدم چنان تحت تاثیر قرار گرفتم که تصمیم گرفتم به ناچار به دروغ متوسل شم و بگم که اون جوون از آشنایان من هست و آقای ریسس روی طرحشون سرمایه گذاری کرده
-جالبه و من شنیدم که روی اون طرح کلی سود کرده
-بله همین طوره
-هیچ فکر نمیکردم که شما هم از این دسته از آدمها باشید
-چطور مگه ما انسان نیستیم مگه همه ما تن واحده نیستیم پس این حرفتون هیچ معنی نداره
دستاشو بالا برد و با لبخند گفت:
-من تسلیمم
خندیدم و گفتم:
-فکر کنم کمی قدم بزنیم بهتر باشه
تا اومدم از جام بلند شم صدای آشناش رو شنیدم حس کردم قلبم به شدت میتپه نمیخواستم به خودم بقبولونم که دوستش دارم اما نمیتونستم جلوی بروز احساساتم رو بگیرم
-حمید خان اینجایید کل سالن رو به دنبالتون گشتیم
ارواح عمت تو که دیدی اومدیم بیرون
-چطور مگه کارم داشتید
-بله فرهاد میخواست کمی باهات صحبت کنه و توی سالن منتظرتونه
-بسیار خوب من میرم داخل
برگشت به سمت من و لبخندی زد و معذرت خواهی کرد و به داخل رفت و من هم روم رو برگردوندم که به سمت دیگه ای برم که گفت:
-هوای اینجا انگار بهتر از داخله
محلش ندادم و بیتفاوت به راه خودم ادامه دادم که صدای قدمهاش رو شنیدم که به دنبالم میومد روبروم درخت بزرگی بود که جلوش رو سبزه های زیادی پوشونده بود ومن باید از اون مسیر میگذشتم تا بتونم به داخل برم و یا باید برمیگشتم و از روبروی کامران میگذشتم که ترجیح دادم راه مستقیم خودم رو برم که کامران بهم نزدیک شد و روبروم ایستاد نگاهش کردم و اون هم با چشمای عسلیش به من ذل زد آخ که چقدر بیتاب میشدم وقتی اینجوری نگاهم میکرد به کت و شلوار خردلی که تنش بود نگاه کردم و ناخواسته لبخند زدم که گفت:
-چیه لباسم نامرتبه؟
سریع خودمو جمع و جور کردم و گفتم:
-از سر راهم برو کنار میخواهم رد شم
کمی خودش رو کنار کشید و گفت:
-خوب رد شو عزیز دلم
اخم کردم و اومدم از جلوش رد شم که دستم رو محکم گرفت برگشتم و نگاهش کردم که گفت:
-امشب خیلی زیبا شدی
-ولم کن
-چرا؟
-ببین کامران با زبون خوش ولم کن وگرنه
لبخند مزحکی زد و گفت:
-وگرنه؟
و یک قدم اومد جلو از فشاری که به دستم وارد میشد دردم گرفت
-اخ ولم کن
دوباره نزدیکم شد این بار روبروم ایستاده بود و چشم در چشم بودیم و من با اون بوتهای پاشنه بلند هم قدش شده بودم
-عزیزم چرا ولت کنم ولت کنم تو رو از دستم در میارن
سرش رو اورد جلوی صورتم و دستم رو آروم اورد بالا و نوک انگشتای کشیده ام رو بوسید و گفت:
-دیگه هیچ وقت اینجوری به کسی سیلی نزن انگشتات درد میگیره
حس کردم چیزی در وجودم شکست و ناخودآگاه اشکی از روی گونه ام سر خورد خیلی جلوی خودم رو گرفتم وگرنه کم مونده بود اون لحظه کنترلم رو از دست بدم و بغلش کنم
همون طور که دستم تو دستش بود دستم رو نزدیک لباش کرد و آروم دستمو روی لبش کشید دستمو از دستش کشیدم و با تحکم گفتم:
-دست از سر من بردار با این کارا میخوای چی رو ثابت کنی
-شیدا تو مال منی
با لحن مزحکی اداشو در اوردم و گفتم:
-مگه به خواب ببینی که من مال تو باشم
-چرا مگه من در حق تو چه بدی کردم
لبخند زدم و گفتم:
-تو در مورده خودت چی فکر کردی؟ که هر چیزی رو بخوای میتونی داشته باشی؟
-آره
-اما محض اطلاعت باید بگم من اون چیز نیستم من آدمم و میتونم انتخاب کنم
-حتماً انتخابت این پسر؟
-کدوم؟
-حمید
از اینکه به حمید حساس بود لذت بردم و گفتم:
-اون یا هر کس دیگه ای به تو مربوط نیست
دستم رو محکم گرفت و آروم گونه ام رو بوسید و گفت:
-اینو یادت باشه تو فقط مال منی
ادامه دارد....

[sepideh_bisetare]

قسمت هفتم:
نزدیک به شش ماه بود که توی شرکت کامران کار میکردم و اون هر روز سعی میکرد تا به من بیشتر نزدیک بشه حالا دیگه به یقین رسیده بودم که دیونه وار دوستش دارم و نمیتونم ازش دل بکنم اما با این حال سعی میکردم که کامران از این موضوع بویی نبره اما امان از روزی که به دلیلی به شرکت نمیومد و به دیدنم نمیومد دلم میخواست به هر دلیلی بهش زنگ بزنم و حالشو بپرسم سرم رو با کار گرم میکردم اما نمیتونستم و در آخر پیش نوشین میرفتم و با هم راجع به کامران و حمید صحبت میکردیم دیگه نوشین میدونست که من چقدر کامران رو دوست دارم و ما برای همدیگه جدا از اینکه همکار بودیم دوستای خوبی هم بودیم
-چی کجا رفته؟
-گفتم که رفته تایلند
-کی چرا اینقدر بیخبر؟
-دیشب ساعت هشت شب پرواز داشته
-تو از کجا فهمیدی؟
-ببین شیدا خودتو کنترل کن
-بگو کی بهت گفت؟
-من از دهن پرهام شنیدم
دستمو کشید و گفت:
-کجا داری میری دارم میرم ازش بپرسم
-دیونه شدی؟ تو پرهام رو نمیشناسیفردا همه شرکت میفهمند که تو کامران رو دوست داری
-آخه نوشین تو که منو درک میکنی چرا اینقدر بیخبر رفت پس چرا به من نگفت: حالا کی برمیگرده؟
-من نمیدونم عزیزم
یک هفته از رفتن کامران به تایلند برای انجام کاری میگذشت و من نمیتونستم بر غرور لعنتیم غلبه کنم و بهش زنگ بزنم اما میدونستم که دارم از درون داغون میشم به هر طریقی سعی میکردم راجع به کامران خبری بگیرم برای همین دست به دامن شیما شدم
-شیما تروخدا
-شیدا من برم به فرهاد چی بگم دیونه اون دو تا با هم صمیمی هستند اگه من حرفی بزنم میفهمه که بهش علاقه مند شدی
-خوب تو یه جوری بپرس که متوجه نشه
-چی میگی شیدا من همینجوری سعی میکنم زیاد باهاش روبرو نشم و باهاش حرف نزنم اون موقع تو میگی یه کاره برم ازش بپرسم که کامران کجا رفته اون نمیگه که چی شده که من دارم یه همچین سوالی میپرسم؟
-اه شیما پس من چی کار کنم
-بابا برمیگرده دیگه سفر قندهار که نرفته
-پس کی الان یه هفته است که رفته و من ازش هیچ خبری ندارم
-خوب چرا بهش زنگ نمیزنی
-برای چی زنگ بزنم
کنارم نشست و دستمو توی دستاش گرفت و گفت:
-من میدونم که خیلی دوستش داری اما باید بهش ثابت کنی که دوستش داری اون بیچاره که همش داره دنبالت میاد و تو براش ناز میکنی اگه دوستش هم نداری...
-شیما تو که میدونی من خیلی دوستش دارم
-پس بهش زنگ بزن
-نمیتونم
-چرا
-چون هنوز مطمئن نیستم ازش
-از چیش مطمئن نیستی
-از این که منو دوست داره
-یعنی چی منظورت چیه
-ببین شیما فرهاد تا حالا چند بار به تو گفته دوستت داره؟
خندید و به شوخی گفت:
-از اون شب مهمونی دقیقاً دویست بار بهم گفته
-شوخی نمیکنم دارم باهات جدی حرف میزنم
-خب باشه
-منظورم اینکه واقعاً دوستت داره
سرشو تک.ن داد و گفت:
-اره
-اما کامران تا حالا یک بار هم به من ابراز علاقه نکرده من همیشه پیش خودم فکر میکنم اون منو به خاطر ارضای هوسهاش میخواد نه منو برای خودم اون همیشه به من به چشم کالا نگاه میکنه و میگه تو مال منی فقط مال من اما یک بار هم بهم نگفته دوستم داره این چه عشقیه که الان بعد از یک هفته یه زنگ نزده حال منو بپرسه
-یعنی تو فکر میکنی اون دوستت نداره
-نمیدونم
اشکام امونم رو بریده بود دیگه طاقت دوریش رو نداشتم سرمو روی شای شیما گذاشتم و به یاد اون شب مهمونی افتادم که به افتخار موفقیت کامران و فرهاد برگزار شده بود از اون شب فرهاد به شیما ابراز علاقه کرده بود و در هر زمانی انتظارش رو میکشید باورم نمیشد که فرهاد عاشق شده باشه نمیدونم چقدر فرق بین کامران و فرهاد هست اما فرهاد که یه پسره بیست و سه ساله بود و پنج سال از شیما بزرگتر بود چنان بهش ابراز علاقه میکرد که گاهی اوقات حسرت میکشیدم
نه روز در بیخبری از کامران سپری شده بود و من بیحالتر از همیشه به سرکار رفته بودم و توی دفتر کارم نشسته بودم و با پروژه جدید ور میرفتم اما اصلاً حوصله کار کردن نداشتم از جام بلند شدم و رفتم جلوی پنجره ایستادم و به بیرون خیره شدم عقربه های ساعت دوازده ضرب رو زد و من بیحال بهش نگاه کردم و دوباره به بیرون خیره شدم چقدر دلم برای کامران تنگ شده بود دیگه نمیتونستم طاقتم طاق شده بود تصمیم گرفتم که بهش زنگ بزنم و صداش رو بشنوم وقتی از جلوی پنجره برگشتم یهو به کسی برخورد کردم و نزدیک بود که بخورم به شیشه که دستای مهربونش منو محکم در آغوش گرفت باورم نمیشد که کامران باشه احساس میکردم دارم خواب میبینم اما نه این خواب نبود آهسته با ناخونهام پشتش رو چنگ زدم که منو از خودش جدا کرد مست عطر تنش شده بودم خودش بود بعد از این همه انتظار بالاخره دیدمش اخ که چقدر دلم برای نفسهاش تنگ شده بود انگار زبون به دهنم نبود با بهت به صورت شادابش نگاه میکردم
-سلام به چی نگاه میکردی
دوست نداشتم جواب بدم دوست داشتم نگاهش کنم اگر تا الان هم در دوست داشتنم شک داشتم امروز دیگه یقین پیدا کردم که دیونه وار میپرستمش عاشقشم
-جواب سلام واجبه ها!
با صدایی که بیشتر به ناله شبیه بود سلام کردم
-سلام به روی ماهت
منو روی دستاش بلند کرد و برد روی مبل نشوند دلم نمیخواست مانعش بشم دوست داشتم تو بغلش باشم و به صورتش به چشماش نگاه کنم
-ما رو نمیبینی خوشی
آروم روی صورتم دولا شد گرمی نفسهاش آتیشم زد داشتم دیونه میشدم بی اختیار سرش رو توی آغوشم گرفتم وگونه اش رو بوسیدم
این اولین بوسه ای بود که در تمام این مدت بر گونه اش میزدم سرش رو بلند کرد و با چشمای متعجب به من خیره شد انگار دیگه هوشم برگشته بود سر جاش دوباره اون غرور لعنتی به سرزنشم به پا خواست و دعوام کرد سعی کردم از روی پاهاش بلند شم که مانعم نشد و به راحتی بلند شدم و در حالی که پشتم بهش بود گفتم:
-معذرت میخوام دست خودم نبود
و به سمت آینه گوشه اتاق رفتم تا روسریم رو مرتب کنم
از پشت بغلم کرد که گفتم:
-کامران ولم کن
از دستش خیلی شاکی بودم دوست نداشتم منو اینجوری توی بیخبری بزاره برای همین اخمام رفت توی هم و بیتفاوت شروع کردم به ساز مخالف زدن
منو برگردوند سمت خودش و با چشمای جادوییش به من ذل زد
-تو منو بوسیدی؟ باورم نمیشه حس میکنم خوابم شیدا باورم نمیشه
-گفتم که دست خودم نبود
-پس دست کی بود
-ا اذیت نکن
-چیه؟ دلت برام تنگ شده بود
-نه
-دروغ نگو دلت برام تنگ شده بود
-گفتم که نه
دوباره منو روی دستاش بلند کرد که گفتم:
-بزارم زمین وگرنه جیغ میزنما
لبخند شیرینی به لب اورد و گفت:
-جیغ بزن
-کامران
-جان کامران
-بزارم زمین
-تا نگی دلت برام تنگ شده بود نمیزارمت زمین
به چشماش نگاه کردم و با حرص گفتم:
-چرا دلم باید برات تنگ میشد؟
-چون دل منم برات تنگ شده بود
-دروغگو
-به جون شیدا دلم برات تنگ شده بود
-پس چرا بهم زنگ نزدی
-مگه تو بهم زنگ زدی
-من که دلم برات تنگ نشده بود
-در حالی که روی دستاش بودم چرخید و با خنده گفت:
- بزار این لبات دروغ بگن چشمات که دروغ نمیگه
چشمامو بستم و اون منو روی مبل خوابوند خودش اومد روم و در گوشم گفت:
-چشماتو باز کن عزیزم
-نمیخوام من عزیز تو نیستم
-شیدای من
-....
-شیدا جونم
-....
-شیدای کامران
همون طور که چشمام بسته بود گفتم:
-جونم
-دردت به جونم عزیزم بگو دلت برام تنگ شده بود
هنوز چشمام بسته بود
-آره تنگ شده بود خیلی هم تنگ شده بود
بعد چشمامو باز کردم و با لبخند گفتم:
-اما نه برای تو برای اینکه بیای و بهت بخندم
اخماشو کشید توی هم و گفت:
-بهم بخندی
-آره
-چرا
-برای اینکه بهت بگم دارم ازدواج میکنم
انگار یه سطل آب یخ ریختند روی بدنش نمیدونم چرا یهو این حرف رو زدم اما از گفتنش پشیمون نبودم میخواستم ببینم واقعاً دوستم داره یا نه
همون طور بهم ذل زده بود و نگاهم میکرد دیگه نمیخندید ومن هم داشتم نگاهش میکردم که یهو از روم بلند شد و گفت:
-ببخشید داشتم باهات شوخی میکردم
و بعد از اتاق بیرون رفت
باورم نمیشد که اینقدر راحت با موضوع کنار اومده باشه و بدون اینکه چیز دیگه ای بپرسه از اتاق بیرون بره پس حدسم درست بود اون منو دوست نداشت سرم رو بین دستام گرفتم و گریه کردم
چشمام رو باز کردم نفهمیدم کی خوابم برده بود اما انگار گرمی اشکهام کار خودش رو کرده بودم سرم داشت از درد منفجر میشد به ساعت دیواری اتاق که نه شب رو نشون میداد خیره شدم و با وحشت از جام بلند شدم شرکت یک ساعته که تعطیل شده کیفم رو برداشتم و رفتم جلوی آینه ایستادم و صورتم رو مرتب کردم و از اتاق بیرون رفتم توی راهرو بودم که گوشیم زنگ خورد مامان بود که نگرانم شده بود:
-سلام
-سلام شیدا کجایی
-مامانی جونم سرکارم یه خورده کارم طول کشید دارم راه میافتم
-عزیزم یه خبر میدادی نگرانت شدیم
-ببخشید مامان جون سرگرم کار شدم
-باشه زود بیا مهمون داریم
-کیه؟
-آقای وهابی
-حمید وهابی
-بله زود بیا خداحافظ
با تعجب گوشی رو قطع کردم و به از اطرافم نگاه کردم که هیچ کس توی سالن نبود یهو از دیدن کامران جلوی در اتاقش تعجب کردم و یرم رو انداختم پایین و از جلوش رد شدم که دستمو گرفت توی دستش ضربان قلبم تند شده بود و دستام یخ کرده بود
-دیر وقته من میرسونموتن
-متشکرم با آژانس میرم
از شانس اون روز ماشینم خراب بود و نیورده بودمش.منو سمت خودش کشید وگفت:
-در هر حال بهتون تبریک میگم مهندس وهابی آدم خوبیه
اونقدر بغض داشتم که با یه تلنگر اشک سرازیر بشه وقتی اشکام رو دید بغلم کرد و گفت:
-عزیزم چرا گریه میکنی
دیگه بیشتنر از این طاقت نداشتم
-کامران
-جانم
-تو منو دوست داری؟
-منظورت چیه؟
-جوابمو بده
-با دستاش محکم پشت کمرم رو فشار داد و گفت:
-به اندازه همه دنیا دوستت دارم عزیزم
سرم رو توی شونش فشار دادم وگفتم:
-منم خیلی دوستت دارم
سرم رو بلند کرد و گفت:
-اما تو گفتی....
-دروغ گفتم میخواستم ببینم تو چقدر دوستم داری
صورتم و بوسید و گفت:
-اخ شیدا اگه بدونی چقدر اذیتم کردی
نگاهش کردم و گفتم:
-چقدر؟
خندید و گفت:
-الان بهت میگم
منو روی دستاش بلند کرد و منم جیغ آرومی زدم
ادامه دارد....

[sepideh_bisetare]

چرا عزیزم ادامه هم داره حالا چرا میزنی؟

[sepideh_bisetare]

قسمت هشتم:

-بله بفرمایید
-تو هنوز بیداری
نگاهی به ساعت دیواری اتاقم انداختم که عقربه ها داشت 3 رو نشون میداد برگشتم به سمت شیما و با لبخند گفتم
-نه هنوز بیدارم
اومد نزدیکم و دستم رو گرفت و گفت:
-بسه شیدا به خدا خودتو داغون کردی لااقل امشب رو بخواب خواهر من
دستشو فشردم و به بیرون خیره شدم و گفتم:
-داشتم خاطراتم رو مرور میکردم
-دوباره؟
-صد باره این کار هر شبه منه
از جاش بلند شد و پشتش رو به من کرد و بعد از مدت کوتاهی با لبخند برگشت سمتم و گفت:
-بگیر بخواب دلم نمیخواد فردا کامران تو رو با چشمای قرمز ببینه
خندیدم و گفتم:
-باشه تو برو
وقتی شیما از اتاق بیرون رفت قطره اشکی رو که روی گونه ام چکید رو پاک کردم و چشمام رو بستم
پنج ماه بهترین لحظه های عمرم رو کنار کامران با عشق گذروندم یک روز کامران که داخل اتاقم نشسته بود و ما با هم در ارتباط با پروژه ای صحبت میکردیم ناخودآگاه گفت:
-اگه من بیام خواستگاریت بابات تو رو میده به من؟
خندیدم و گفتم:
-معلومه که نه
اخماش رفت تو هم و گفت:
-چرا؟
خودمو لوس کردم و گفتم:
-واسه دختر خشگلش رو بده به یکی مثل تو
سرش رو انداخت پایین و بعد نفس عمیقی کشید و گفت:
-ولی من تو رو میخوام به هر قیمتی
-کامران تو واقعاً منو میخوای؟
از جاش بلند شد و اومد سمتم و گفت:
-آره عزیزم من و تو تا ابد کنار هم زندگی....
صدای موبایلش مانع شد تا ادامه حرفش رو بزنه
-بله
-سلام مامان جون خوبی ممنون مرسی پدر خوبه؟
کمی مکث کرد و گفت:
-اوه کی این اتفاق افتاد؟
از جام بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم دوست نداشتم فکر کنه که من به حرفهاش گوش میدم
وقتی یه ربع بعد به اتاق رفتم کامران توی اتاق نشسته بود و سرش رو بین دستاش گرفته بود رفتم نزدیکش که سرش رو بلند کرد و گفت:
-کجا رفتی؟
-همینجا بودم اتفاقی افتاده
-نه عزیزم
دستمو کشید و منو روی پاش نشوند و گونه ام رو بوسید با تعجب نگاهش کردم و گفتم:
-چرا چشمات قرمزه کامران؟
-چیزی نیست هانی
-بگو گریه کردی؟
-نه فقط ...
-فقط چی؟
-هیچی پدرم
-اتفاقی براش افتاده تروخدا بگو دارم پس میافتم
-سکته کرده
با تاسف سرم رو انداختم پایین و گفتم:
-متاسفم ان شالله خوب بشه
بوسیدتم و گفت:
-ممنونم هانی
کمی مکث کرد و گفت:
-عزیزم من باید برم یه جایی
-کجا؟
-باید برم امریکا
انگار یک سطل آب یخ ریختند روی بدنم من برام خیلی جدایی از کامران سخت بود اون هم خارج از کشور میخواست بره اما با همه مخالفتم گفتم:
-کی؟
-فردا باید برم حال بابا اصلاً خوب نیست دکترها جوابش کردند
-کی برمیگردی؟
سرشو تکون داد
از روی پاش بلند شدم و رفتم سمت پنجره و اشکی که روی صورتم چکید رو پاک کردم من نباید تو این وضعیت به فکر خودم باشم اون باید میرفت پیش مادرش که تنها بود و پیش پدرش که هیچ حالش خوب نیست
همون طور که داشتم بیرون رو نگاه میکردم گفتم:
-سلام من رو برسون
-میخوام راجع به تو با مامان صحبت کنم
-الان تو این وضعیت مناسب نیست بهتره بزاری برای یه وقت دیگه
-ok
وقتی برای اخرین بار توی فرودگاه دستش رو فشردم و ازش خداحافظی کردم اشکم سرازیر شد و اون بغلم کرد رو به شیما گفت:
-مواظبش باش
شیما خندید و گفت:
-آقا پسر قبل از شما ما هم مواظبش بودیم
کامران لبخند زد و گفت:
-آخه الان دیگه باید جای منم ازش مواظبت کنی
-خوب خیلی ناراحتی بردار با خودت ببر
-من از خدامه
کامران با عشق نگاهم کرد و گفت:
-اگه نتونستم باهات تماس بگیرم برات میل میذارم زود به زود چکش کن
-مواظب خودت باش
فرهاد دخالت کرد و گفت:
-حالا انگاری داره میره سفر قندهار برمیگردی دیگه بیا برو پرواز منتظر تو نمیمونه ها
دست فرهاد رو محکم فشرد و گفت:
-فرهاد شیما رو اذیت نکنی ها
شیما خندید و گفت:
-کامران من بلدم از خودم دفاع کنم تو کلاه خودتو بگیر باد نبره
فرهاد در حالی که داشت پشت کامران پنهان میشد با خند ه گفت:
-بله این خودش بلده
شیما محکم زد به بازوی فرهاد و گفت:
-چیه دوستتو دیدی شیر شدی
-بابا من بدبخت که چیزی نگفتم تازه چه شیری دیدی که پشتش قایم شده بودم
-سپر بلا پیدا نکردی به این بدبخت چسبیدی این یکی رو میخودا سپر بلای خودش بشه
خندیدم و به کامران که داشت میخندید نگاه کردم دوباره صدای پیجر توی سالن پیچید صداش مثل ناقوس مرگ بود برای من خوب میدونستم که فرهاد و شیما از قصد دارن شیطونی میکنن که ما ناراحت نشیم اما چی میتونست جای کامران رو برای من بگیره
-خوب دیگه بچه ها مواظب خودتون باشید
-رسیدی بهم زنگ بزن
-من به تایم اینجا ساعت 3 میرسم امریکا
-باشه بهم زنگ بزن
دستم رو فشرد و به چشمام نگاه کرد و گفت
-دوستت دارم منتظرم باش
شیما دخالت کرد و دستمو از دست کامران بیرون کشید و گفت:
-هوی این کارا رو جلو بچه ها (داشت به فرهاد اشاره میکرد)نکن بد آموزی داره
همه خندیدم و فرهاد دست کامران رو گرفت و گفت:
-بیا برو دیگه شرت کم
وقتی کامران رفت انگار قلب من هم با خودش برد تا جایی که میتونستم نگاهش کردم تا زمانی که از جلو چشمام محو شد با صدای بلند زدم زیر گریه شیما دستمو گرفت و گفت:
-شیدا چرا گریه میکنی برمیگرده دیگه
سرم رو تکون دادم و گفتم:
-دست خودم نیست
فرهاد با خنده گفت:
-یاد بگیر شیما من اگه برم زیر ماشینم تو اینجوری برام گریه نمیکنی
شیما چشم غره ای بهش رفت و گفت:
-گمشو دیونه الان وقت شوخی کردنه؟
خندیدم و گفتم:
-ولش کن شیما چی کارش داری
بدون کامران زمان برام سخت میگذشت و دلواپسی من داشت دیونه ام میکرد
یه هفته از رفتن کامران میگذشت که برای اولین بار باهام تماس گرفت چون تا به اون موقع برام میل میفرستاد و من تمامی میلهاش رو داشتم وقتی صدای گرمش پشت گوشی پیچید اشکم سرازیر شد و حتی نتونستم جواب سلامش رو بدم
-چطوری عزیزم دلم برات یه ذره شده
-بیمعرفت الان وقت زنگ زدنه؟
-گلم نمیتونستم به خدا این مدت سرم خیلی شلوغ بود گرفتار بیماری پدر بودم
-حالشون چطوری؟
-مامان خوبه اما بابا تعریفی نداره
-بیماری قلبی سخت از پاش انداخته دیگه نه میتونه جایی رو ببینه و نه به درستی میشنوه و دکترها میگن دو تا سکته پشت سرهم کرده
-برای چی؟
-راستش هیچی
-چرا؟
-میگم شیدا امشب قراره راجع به تو با مامان صحبت کنم
-به نظرت زمان مناسبی که بخوای راجع به من باهاش صحبت کنی؟
-نمیدونم اما اگه دیر بجنبم برام استین بالا میزنند
و بعد با صدای بلند خندید و گفت:
-اون وقت دیگه کامران رو نداری ها
-گمشو کامران حوصله ندارم باهام شوخی نکن
اون شب تا دو ساعت باهاش صحبت کردم و کمی حالم بهتر شده بود باورم نمیشد که یک هفته است که ازش دورم دلم برای شیطنهاش تنگ شده بود دلم برای اون بوسه های گرمش تنگ شده بود ای خدا کی برمیگرده جرئت نکردم ازش بپرسم که کی برمیگرده چون طاقت این رو نداشتم که زمان طولانی رو بیان کنه دوست داشتم توی بیخبری بمونم به نظرم این کار بهتر بود
-پاشو آماده شو بریم بیرون فرهاد اومده دنبالمون ببرمتمون بیرون
-اومده تو رو ببره نه منو
-مگه نمیدونه؟
-چیو؟
-اینکه تو سر جهازی منی
خندیدم و گفتم:
-برو منتظرش نذار
-بابا پاشو دیگه چیه دو هفته است چسبیدی به این اتاق ولش نمیکنی نکنه مراد میده
رفت به سمت دیوار اتاقم و دستش رو روی دیوار کشید و زیر لب چیزی گفت
-چی کار میکنی
-ا تنها تنها ما هم حاجت داریم ها
صدای بوق ماشینی بلند شد
-د پاشو دیگه
-شیما من نمیام
-بیخود پاشو ببینم تو که میدونی تو نیای من نمیرم پس پاشو
-آخه
-آخه و زهرمار
دوست نداشتم که با وجودم بین اونها مانعی باشم اما مطمئن بودم که اگه من نرم شیما هم نمیره دلم برای فرهاد میسوخت بدجوری به شیما دل بسته بود اما شیما هیچ وقت باهاش رو راست نبود و دادماض سعی داشت که سر به سرش بزاره اما گاهی مواقع از میان حرفهاش میفهمیدم که بهش علاقه داره اما نمیدونستم چرا اینقدر باهاش کل کل میکنه
-به چی فکر میکنی شیدا
-ها من
-آره دیگه مگه نشنیدی گفت شیدا نگفت شیما که
-به هیچی
شیما رو به فرهاد کرد و گفت:
-به نظرت به چی فکر میکنه
فرهاد کمی از بستنیش رو خورد و گفت:
-یوسف گمگشته باز آید به کنهان غم مخور کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور
خندیدم و گفتم:
-فکر نمیکردم که اهل شعر هم باشی
-نبود از وقتی عاشق من شد اهل ادب شد
فرهاد نگاه معنی داری به شیما کرد و گفت:
-تو جز زد حال زدن کار دیگه ای بلد نیستی؟
شیما شونه هاشو بالا انداخت و با خنده گفت:
-نه دروغ میگم مگه؟
فرهاد پشتشو به شیما کرد و رو به من گفت:
-ولش کن داشتیم چی میگفتی آهان با ر بده
خندیدم و گفتم:
-الحق که مثل هم جفتتون هم خلید
شیما:- ا نشد قرار شد از ر بدی عیب نداره من از د میدم ((دیدی بستنیم آب شد))
از جام بلند شدم و گفتم:
-من الان بر میگردم
-کجا میری؟
-میام الان
فرهاد به سمت شیما برگشت و من هم از اونجا دور شدم کمی توی پارک قدم زدم و بعد تنهایی رفتم روی صندلی نشستم که یهو گوشیم زنگ خورد
-بله بفرمایید
-سلام بیمعرفت هیچ معلومه تو کجایی
-سلام چطوری ببخشید یه مدت حالم مساعد نیست چه خبر خوبی
-خوبم هیچ نمیگی نوشینی هم هست یا نه حالا چرا سرکار نمیای
-بدون کامران دست و دلم به کار نمیره
-ای مجنون بیابون گرد چی شد اون شعارهایی که میدادی که عشق و عاشقی شعاره چی شد اون نصیحتهایی که به من میکردی تو که خودت دیونه تر شدی
-دست رو دلم نزار که خونه توی اون دفتر هر جا چشم میندازم کامران رو میبینم
-کی برمیگرده
-نمیدونم
-کی باهاش حرف زدی
-2 روز پیش
-پس چرا برنمیگرده الان نزدیک یک ماهه رفته
-آره میگه گرفتار مریضی باباشه دکترها جوابش کردن و اون مجبوره پیش مادرش بمونه
-ای وای الهی بمیرم برات دلت براش تنگ شده
-اوهوم چه خبرا از حمید چه خبر
-چه خبر میخواستی باشه مثل همیشه ازش باخبرم اما اون بیتفاوتتر از همیشه
-هنوز نتونستی فراموشش کنی؟
-بعضی ها بهم میگن اگه ازدواج کنم میتونم فراموشش کنم
-حالا کو شوهر
خندید و گفت:
-فردا شب قراره برام خواستگار بیاد شنبه حتماً بیا سرکار میخوام باهات حرف بزنم
-باشه میام راستی موفق باشی
-ممنون
-بهش جواب مثبت بده دیگه کسی خر نمیشه بیاد خواستگاریتها
-گمشو
-خداحافظ
دو روز دیگه میشد یک ماه که کامران از ایران رفته بود توی این یک ماه من سه دفعه بیشتر باهاش صحبت نکرده بودم بیشتر به هم میل میزدیم ای کاش میتونستم باهاش تماس بگیرم
-پاشو ببینم ای شمع نیمه جون چیه تنهایی اینجا نشستی
-پس کو فرهاد؟
-تیشه به دست رفته به جنگ کوه
خندیدم و دستشو که به سمتم دراز بود رو گرفتم و دوشادوش هم رفتیم سمت ماشین فرهاد
-راستی شیدا دیشب کامران بهم زنگ زد
-کامران؟پس چرا زودتر نگفتی
-آخه دلم راضی نبود تا اینکه شیما گفت که بهت بگم
-چی میگفت:
-راستش باباش فت کرده بود و حالش خیلی بد بود خیلی پکر بود
-آخی الهی واسه دلش بمیرم راجع به من چیزی نگفت:
شیما:-ببین شیدا میخوای یه زنگ بهش بزنی حالشو بپرسی
-فرهاد نگفتی
-نه چیزی راجع به تو نگفت
احساس کردم که چیزی در درونم فرو ریخت و حس بدی بهم دست داد
-میشه همینجا نگه داری؟
فرهاد:-برای چی؟
--میخوام به کامران زنگ بزنم
-باشه
دستام برای گرفتن شمارش یاریم نمیکرد چندین بار شماره اش رو روی صحفه اوردم تا بالاخره تونستم شماره اش رو بگیرم
-بله
-ا... ال.... الو
- تویی
-سلام کامران
-سلام
-خوبی؟
-آره تو خوبی؟
-چه خبر؟
-سلامتی
-چرا صدات گرفته؟
-چیزی نیست
-راستش فرهاد بهم راجع به پدرت گفت واقعاً متاسفم امیدوارم غم آخرت باشه
سکوت کرده بود و چیزی نمیگفت حس کردم داره گریه میکنه انگار میخواست با حرفهام تسکین دردش باشم
-کامران منو تو غم خودت شریک بدون عزیزم
-ممنونم
-حال مادرت چطوره؟
-تعریفی نداره
دلم میخواست ازش بپرسم حالا کی برمیگرده اما نمیتونستم دلم این اجازه رو بهم نمیداد دوست نداشتم فکر کنه که من مغرورم و به خودم فکر میکنم
-خیلی تنهام
-مگه من مردم
-خدا نکنه
صدای ظریف زنونه ای به گوشم رسید که به کامران چیزی میگفت و کامران هم بر خلاف دفعات قبلش خیلی سرد باهام حرف میزد
-کسی کنارته کامران؟
-آره
-کیه؟
-یکی از دوستام
بی اختیار جمله ای به ذهنم رسید جمله ای که هر لحظه با خودم تکرارش میکردم
-کی میشه دوباره باز موعد دیدار برسه این همه فاصله ها جدایی ها تموم بشه
-دلم برات تنگ شده
-دارم آتیش میگیرم تو این کویر لعنتی کی میشه دست نوازش تو رو گونه هام حس بکنم
-دلم میخواست اینجا کنارم باشی
- کی میشه دوباره باز موعد دیدار برسه این همه فاصله ها جدایی ها تموم بشه
-میخوام بهت یه چیزی بگم
-ضربان قلب من مشتاق دیاره تو این دقایق کی تموم میشه ....
-من من راجع به تو با مامان صحبت کردم
اینبار من بودم که سکوت کردم
-اون با ازدواج من و تو مخالفه
دنیا دور سرم چرخید میدونستم که کامران به مادرش علاقه شدیدی داره و روی حرفش حرف نمیزنه
-اما شیدا من همه سعیم رو میکنم بهت قول میدم
-برای چی داری بهم قول میدی
-تو مال منی فقط مال من
کامران کی برمیگردی؟
-خیلی زود خیلی زود منتظرم بمون عزیزم
-الو الو
شارژ این لعنتی تموم شده بود و دیگه نتونستم باهاش صحبت کنم به شیما که روبروی من ایستاده بود و اشک میریخت نگاه کردم یه لحظه به خودم اومدم و دیدم که صورتم خیس اشکه رفتم سمتش و اون منو تو بغلش گرفت و با دستای مهربونش اشکام رو پاک کرد

ادامه دارد...