فلســـفه اخــلاق | Moral Philosophy

[V E S T A]

فلسفه اخلاق شاخه‌ای است از فلسفه که به استدلال درباره پرسش‌های بنیادین اخلاقیات می‌پردازد. درستی و نادرستی امور، شناخت امور خیر و شر، و باز شناسی فضایل، مسائل بنیادین اخلاق را تشکیل می‌دهند. پرسش از این مسائل بنیادین منجر به شکل‌گیری دو حوزه نظری می‌شود: فرا اخلاق و اخلاق هنجاری؛ فلسفه اخلاق این دو حوزه را شامل می‌شود.


فلسفه اخلاق یکی از رویکردهای علم اخلاق است و بدون در نظر گرفتن نقش و اهمیت آن و پیش کشیدن سؤالاتی که این حوزه از فلسفه مطرح می‌کند نمی‌توان فهم کاملی از اخلاق و اخلاقیات کسب کرد.

نهایتاً فلسفه اخلاق در شرایط بحرانی یا فوری بیش از دیگر علوم انتزاعی به دادمان نخواهد رسید اما مطمئناً اصول و مسائل اخلاقی که توسط فلسفه اخلاق مورد بررسی قرار می‌گیرند می‌توانند به صورت پیشینی بسیار از رخداد‌ها را ممکن و یا غیر ممکن سازند.

به این معنا که ساختار شکل گرفته اخلاقی پیرامون ما (به عنوان دستاورد اندیشه و فلسفه اخلاق)، رخ دادن امور را از صافی اخلاقیات حاکم رد می‌کند و در نتیجه شناخت این محیط اخلاقی به ما در تصمیم گیری‌های موقعی مان کمک فراوان خواهد رساند.


مسائلی از قبلی خیــر،شــر، درستــی، نادرســتی، فضیــلت، عدالــت، سعادت و .... در حوزه فلسفه اخلاق بررسی میشوند.

فلسفه اخلاق که شاخه‌ای از فلسفه است و وظیفهٔ آن پاسخ به پرسش هایی از این قبیل بعنوان پایهٔ اخلاق نظری ست:



خـوب و بــد یعنـــی چـــه؟

ماهیــت و حقیــقت مفاهیــم اخـلاقی چیست؟

قضایــای اخــلاق اخبـــاری اند یا انشــایی؟

مسائـل اخــلاقی جهــانی و جاودانــه (مطلـق) اند، یا سرزمینــی و موقّــت (نسبی)؟

معیــار کلــی خوبــی و بــدی یک صفــت یا رفتـار اخــلاقی چیست؟

شرایــط و حوزه‌هـــای مسئولیـــت اخــلاقی چیـــست؟



"ویکی پدیا"

[V E S T A]

آدمیان در مرحله‌ای از تاریخ پدیداری خود رفته رفته برخی چیزها را ارزشمند تصور کردند. تفکر ابتدایی انسان به این صورت وارد مرحله مفهوم سازی شد و مفهوم سازی موجب پدیدار شدن مفهوم خوبی یا خیر در ذهن انسان گشت و این شروع تفکر اخلاقی انسان بود.

وقتی کومون‌های اولیه شکل گرفتند دو مفهوم عمده در ساختار اجتماعی شان مشهود بود؛ یکی از این مفاهیم، مفهوم عرف بود و دیگری مفهوم تابو. عرف مجموعه قواعدی بود که جامعه به صورت سنتی آن را پذیرفته بود و موجبات انتظام اجتماعی را فراهم می‌آورد؛ زمانی که جوامع به سوی متمدن شدن گام برداشتند و از حالت کومون درآمدند، به مرور مفهوم عرف نیز تبدیل به مفهوم قانون شد.

تابو مجموعه‌ای از رفتارها و گفتارهای ناهنجار اجتماعی بود که از سوی آیین و مذهب قوم ممنوع و نکوهیده بودند؛ مفهوم تابو نیز در سیر تطور جوامع مدنی، به مرور زمان به مفهوم اخلاقیات بدل گشت. پس از گذار از دوران کومون‌های اولیه و شکل گیری نخستین جوامع مدنی تشریک مساعی رو به افزایش نهاد و تقسیم کار برآوردن نیازها را آسان کرد. این جریان موجب شد که خواسته‌ها از نیازها پیشی بگیرند.

بالیدن آرمان‌ها، تکامل هوش بشری و نیز قابلیت تأمل درباره حیات و عالم موجب شد تا انسان ارزش گذاری نیازها و خواسته‌های خود را امری جدی و تا حدی حیاتی قلمداد کند. سرانجام آدمیان برای هر چیزی که در آن منفعتی احساس می‌کردند ارزش قائل می‌شدند و بدین طریق مفهوم خیر گسترش یافت.

---

خیر و شر


مبنای اخلاقیات بر این عقیده استوار است که آن چه برای انسان‌های (و یا حتی حیوانات) به خصوصی خوب یا بد است، نه فقط از دیدگاه آنان، بلکه از دیدگاه فراگیرتری خوب یا بد می باشد.

حکم کردن به این که چه چیزی فی نفسه خوب است به این معناست که آن چیز ارزشمند است. ذهن انسان با عمل ارزش گذاری امور خیر و شر را پدید می آورد و در نتیجه به تقبیح و تحسین این امور می پردازد. نمی توان به طور قطع گفت که ارزش گذاری‌های این چنینی اصولاً قراردادی هستند و یا به صورت غریزی موجودند. با این حال، وجود این دو مفهوم در تاریخ تفکر بشری غیر قابل انکار است.

وجود این مفاهیم در ذهن انسان موجب شده است تا نظریات مختلف اخلاقی خیر و شر را به طرق گوناگون تعبیر کند. برخی خیر را، خیر فرد می دانند؛ عده ای معتقدند که خیر همان خیر جمعی است و دیگرانی معتقدند که مفهوم خیر نسبت به موقعیت تاریخی و فرهنگی یک جامعه تعریف می شود. با وجود این عدم توافق، یک مفهوم در فلسفه اخلاق از اهمیت کلیدی برخوردار است و آن مفهوم خیر اعلی است.

خیر اعلی یعنی بالاترین شکل خیر که انسان می تواند با حرکت به سوی آن اخلاقی تر عمل کند.

خیر می تواند به واسطه روابط علّی، هنجاری و مفهومی با درستی در ارتباط باشد. با این حال امکان عدم رابطه میان این دو مفهوم نیز وجود دارد. تبیین روابط خیر و درستی نیز در نظریات مختلف به اشکال مختلف بیان شده است.


درست و نادرست

هرچند که نمی توان به قطعیت گفت هر آنچه درست است خوب نیز هست اما به نظر می رسد که به لحاظ ارزشی این دو با هم تساوی دارند. یعنی ارزش درستی با ارزش خوبی برابری می‌کند با این تفاوت که خوبی مفهوم بسیار نسبی تر و شناورتری از درستی دارد. درستی و نادرستی امور با آثار عمل بر روی فرد انجام دهنده و دیگران در معرض عمل سر و کار دارد.

فرد با ارتکاب عمل درست و یا نادرست در وهله اول خود را در موقعیت اخلاقی قرار داده و با این فضا سنجیده می شود. در مرحله بعدی آثار عمل فرد می تواند بر احساسات دیگران کارگر افتد و همین طور می تواند سود و زیان مادی به دیگران وارد کند. در نتیجه در اطلاق ارزش درست یا نادرست برای یک امر باید به تأثیرات آن امر بر فرد عامل و نیز تأثیرات آن بر دیگران توجه کرد.

برخی اوقات مفهوم «درست و نادرست» با مفهوم «مخالف و موافق قانون» اشتباه گرفته می شود. این دو مفهوم کاملاً از هم متفاوتند؛ ممکن است قوانینی وجود داشته باشد که چیزی که ندرست نیست را ممنوع سازد و یا امری نادرست را الزام کند. وقتی ما قادریم ساختارهایی مثل آن چه گفته شد را در ذهن خود بسازیم و بفهمیم معلوم می‌شود که ایده‌های درستی متفاوت از ایده‌های قانونی هستند. زیرا ما به واسطه ایده‌های درستی می توانیم قوانین را نیز مورد ارزیابی قرار دهیم.



"ویکی پدیا"

[MOHAMMAD_ASEMOONI]

سلام . بهترین معیار برایِ تشخیص خوب و بد و خیر و شر و درست و نادرست چی هست ؟

[Stream]

سلام . بهترین معیار برایِ تشخیص خوب و بد و خیر و شر و درست و نادرست چی هست ؟

به نظر من تنها معیار قابل اعتماد Ethical Naturalism هست.

عموما معیار اصلی عواقب کار هست که در صورتی که تاثیری روی سایرین نداشته باشه کار نه خوب و نه بد تلقی میشه (مثلا موسیقی گوش دادن در هدفون)، اگه تاثیر منفی روی سایرین داشته باشه کار بد و نادرست تلقی میشه (مثلا موسیقی گوش دادن با صدای خیلی بلند در آپارتمان) و اگه تاثیر مثبت داشته باشه کار خوب و درست تلقی میشه (مثلا کمک به یک نابینا برای عبور از خیابان). اینکه چه تاثیری مثبت هست و چه تاثیری منفی رو هم باید از شیوه علمی بدست آورد یعنی کوچک کردن مسئله به جزئیات ساده تر و حل و فصل اون جزئیات بر اساس مشاهدات تکرار پذیر (معمولا از گذشته یا آزمایشات).

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Mohammad Hosseyn]

به نظر من تنها معیار قابل اعتماد Ethical Naturalism هست.

عموما معیار اصلی عواقب کار هست که در صورتی که تاثیری روی سایرین نداشته باشه کار نه خوب و نه بد تلقی میشه (مثلا موسیقی گوش دادن در هدفون)، اگه تاثیر منفی روی سایرین داشته باشه کار بد و نادرست تلقی میشه (مثلا موسیقی گوش دادن با صدای خیلی بلند در آپارتمان) و اگه تاثیر مثبت داشته باشه کار خوب و درست تلقی میشه (مثلا کمک به یک نابینا برای عبور از خیابان). اینکه چه تاثیری مثبت هست و چه تاثیری منفی رو هم باید از شیوه علمی بدست آورد یعنی کوچک کردن مسئله به جزئیات ساده تر و حل و فصل اون جزئیات بر اساس مشاهدات تکرار پذیر (معمولا از گذشته یا آزمایشات).

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

میتونه یک مبنای خیلی خوب باشه ولی اشکالاتی هم داره .

وقتی ما راحع به اصول اخلاقی صحبت میکنیم ، الزما اخلاق اجتماعی نیست. مثلا گوش دادن موسیقی از هدفون هم میتونه از جنبه ی ضررهای فردی که داره غیر اخلاقی شمرده بشه که حالا اینجا علم هم میتونه همین تحلیل رو داشته باشه .

اما برای اینکه چه چیزی خوب هست یا بد ، درسته که علم کمک بسیاری میتونه بکنه ولی اصلا کفایت نمیکنه . در واقع میشه گفت مبنای اصلی نمیتونه باشه. برای مثال میتونیم راجع به بزرگترین اصل اخلاقی ، آزادی صحبت کنیم. علم به اون معنی که شما بکار بردید چطور میتونه در آزمایش به این برسه که آزادی یک اصل اخلاقی هست ؟

من راجع به این دیدگاه که شما طرفدارش هستی اطلاعات خیلی زیادی ندارم خوشحال میشم اون رو در ادامه بیشتر باز کنی ، ولی اگر اشتباه نکنم سم هریس جزو پیشگامان این نظریات هست که اخیرا یک نقد مختصر مفید از نظراتش خوندم که میتونه شروعی برای گفتگوی ما باشه :
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Stream]

میتونه یک مبنای خیلی خوب باشه ولی اشکالاتی هم داره .

وقتی ما راحع به اصول اخلاقی صحبت میکنیم ، الزما اخلاق اجتماعی نیست. مثلا گوش دادن موسیقی از هدفون هم میتونه از جنبه ی ضررهای فردی که داره غیر اخلاقی شمرده بشه که حالا اینجا علم هم میتونه همین تحلیل رو داشته باشه .

اخلاقیات عموما مربوط به رفتاری است که با دیگران در ارتباط است ولی حرف شما درسته که این ها همه قابل بررسی هستند حالا با برچسب اخلاق یا مثلا سبک زندگی یا ...

اما برای اینکه چه چیزی خوب هست یا بد ، درسته که علم کمک بسیاری میتونه بکنه ولی اصلا کفایت نمیکنه . در واقع میشه گفت مبنای اصلی نمیتونه باشه. برای مثال میتونیم راجع به بزرگترین اصل اخلاقی ، آزادی صحبت کنیم. علم به اون معنی که شما بکار بردید چطور میتونه در آزمایش به این برسه که آزادی یک اصل اخلاقی هست ؟

من راجع به این دیدگاه که شما طرفدارش هستی اطلاعات خیلی زیادی ندارم خوشحال میشم اون رو در ادامه بیشتر باز کنی ، ولی اگر اشتباه نکنم سم هریس جزو پیشگامان این نظریات هست که اخیرا یک نقد مختصر مفید از نظراتش خوندم که میتونه شروعی برای گفتگوی ما باشه :
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

بحث علم (Science) صرفا نیست، بحث شیوه تفکر و آنالیز علمی است یعنی تصمیم گیری بر اساس مشاهدات گذشته و آزمایش و فعالیت های تکرار پذیر. قاعدتا همیشه لازمه ما یک سری فرضیات اولیه داشته باشیم (مثلا: سلامتی بهتر از بیماری است / زندگی بهتر از کشته شدن است / آرامش بهتر از اضطراب است / نبود درد بهتر از درد است / و چیزهای بسیار ساده و ابتدایی از این قبیل که اکثرا بطور علمی هم قادر به اثبات هستند)، و در نهایت می تونیم هر عمل یا سیستم تفکر رو بر اساس تاثیرشون در این فرضیات ابتدایی بسنجیم (اینجاست که اون شیوه تفکر علمی به کار میاد). مثلا درباره آزادی میشه به سادگی به این نتیجه رسید که آزادی نسبت به سایر سیستم ها (مثلا خفقان) بیشتر کمک می کنه به سلامتی، آرامش و ... انسان که این رو میشه هم بطور تئوری (ریز کردن مسئله به جزئیات بسیار ساده تر) بررسی کرد و هم بطور عملی یعنی مطالعه اون فاکتورها در جوامع گذشته که آزادی داشتن و نداشتن و مقایسه اون ها و میشه به این نتیجه رسید که آزادی نسبت به سایر سیستم ها مناسب تر هست. آیا این شیوه می تونه اثبات کنه که آزادی مطلقا یک اصل اخلاقی است؟ خیر ولی راه دیگه ای نداریم.

قضیه مشابه سلامتی است، ما تعریف دقیقی از سلامتی در پزشکی نداریم و قطعا هم نمی تونیم بگیم بر اساس علم، خوردن "فلان چیز" یک اصل تغذیه به حساب میاد یا اینکه "فلان غذا" بهترین غذاست یا "فلان ورزش" بهترین ورزش هست ولی این مانعی نیست که بطور علمی بررسی کنیم تاثیرات غذاهای مختلف و ورزش های مختلف بر روی بدن چیه و در نهایت به نتیجه برسیم که آیا این غذا بهتر و سالم تر از غذای دیگه هست یا خیر. در اخلاق هم نهایتا نوع بررسی اینگونه خواهد بود یعنی نمیگیم "آزادی" مطلقا عالی است و بهترین است، ولی در مقام مقایسه "آزادی" با "خفقان"، قادر هستیم بطور مستند نشون بدیم آزادی بهتر از خفقان است و این صرفا نظر یک شخص نیست بلکه به عنوان یک مقایسه مستقل از ذهنیت و ادراک انسان قادر به رسیدن است.

این لینکی که دادید بیشتر یک حمله به سم هریس بود تا یک نقد مفید روی گفته هاش (و حتی محتوای کتاب Moral landscape رو هم بطور صحیح بیان نمی کرد). سم هریس مدعی شده که بر اساس Neuroscience میشه بطور Objective تاثیر رفتارهای مختلف روی Well-being افراد رو بررسی کرد که می تونه معیاری باشه برای سنجش و مقایسه رفتارهای متفاوت در بحث اخلاق که قطعا من و شما هم باهاش موافق هستیم، و این ابزاری مفید در بحث های فلسفه اخلاق است.

--

صحبت این نیست که این شیوه بی اشکال یا بی نقص هست، صحبت اینه که این شیوه بهترین و مطمئن ترین راهی است که ما داریم و واقعا راه دیگه ای در دست ما نیست.

[V E S T A]

به نظر من اخلاقیات بیشتردر ارتباطِ فرد با اجتماع قابل تعریف هست و خصایل و رفتارهای فردی در محدوده اخلاقیات تعریفی نداره..

چیزی که به عنوان اخلاق فردی در نظر گرفته میشه همون فضایل و خصلت هایی اکتسابی هستن که تحت تاثیر شرایط (زمان و مکان) شکل گرفته و ارزش گذاری شدن. این شرایط هم فقط در ارتباط فرد با محیط پیرامونش ایجاد میشن.

مثلا صداقت یا بخشندگی خصلت های فردی هستن که در ارتباط با اجتماع (ارتباط با سایرین) تعریف میشن و در هر شرایطی (زمان و مکان) تعریف خاص خودشون رو دارن و بر همین اساس هم ارزشمند یا فاقد ارزش (درست یا نادرست،خوب یا بد)هستند.

[MOHAMMAD_ASEMOONI]

سلام . یکی میگه اگه پول پیدا کردی تو خیابون بذار جیبت , مالِ خودته . یکی میگه باید یک سال بدون اینکه سختی بکشی و کار و زندگیت رو تعطیل کنی باید بگردی دنبال صاحبش ( جزئیات داره ) , اگه پیداش نکردی دیگه باید از طرفِ صاحبش بدی به یه فقیر و نیازمند و اگر هم خودت نیازمند هستی میتونی خودت برداریش حالا طبق ethical naturalism باید چکار کنیم ؟

[Mohammad Hosseyn]

اخلاقیات عموما مربوط به رفتاری است که با دیگران در ارتباط است ولی حرف شما درسته که این ها همه قابل بررسی هستند حالا با برچسب اخلاق یا مثلا سبک زندگی یا ...

به نظر من اخلاقیات بیشتردر ارتباطِ فرد با اجتماع قابل تعریف هست و خصایل و رفتارهای فردی در محدوده اخلاقیات تعریفی نداره..

چیزی که به عنوان اخلاق فردی در نظر گرفته میشه همون فضایل و خصلت هایی اکتسابی هستن که تحت تاثیر شرایط (زمان و مکان) شکل گرفته و ارزش گذاری شدن. این شرایط هم فقط در ارتباط فرد با محیط پیرامونش ایجاد میشن.

مثلا صداقت یا بخشندگی خصلت های فردی هستن که در ارتباط با اجتماع (ارتباط با سایرین) تعریف میشن و در هر شرایطی (زمان و مکان) تعریف خاص خودشون رو دارن و بر همین اساس هم ارزشمند یا فاقد ارزش (درست یا نادرست،خوب یا بد)هستند.

درسته که عموما جنبه ی اجتماعی اخلاقیات رو داریم ولی این دلیل بر حذف حوزه ی شخصی در اخلاق نیست. فرض کنید تنها یک نفر در این سیاره زندگی میکرد. درسته که خیلی از قواعد اخلاقی برای این فرد موضوعیت نمی داشت ولی همچنان این فرد به درستی و نادرستی فکر میکنه و رفتارش رو بر مبنای اون شکل میده.

بحث علم (Science) صرفا نیست، بحث شیوه تفکر و آنالیز علمی است یعنی تصمیم گیری بر اساس مشاهدات گذشته و آزمایش و فعالیت های تکرار پذیر. قاعدتا همیشه لازمه ما یک سری فرضیات اولیه داشته باشیم (مثلا: سلامتی بهتر از بیماری است / زندگی بهتر از کشته شدن است / آرامش بهتر از اضطراب است / نبود درد بهتر از درد است / و چیزهای بسیار ساده و ابتدایی از این قبیل که اکثرا بطور علمی هم قادر به اثبات هستند)، و در نهایت می تونیم هر عمل یا سیستم تفکر رو بر اساس تاثیرشون در این فرضیات ابتدایی بسنجیم (اینجاست که اون شیوه تفکر علمی به کار میاد). مثلا درباره آزادی میشه به سادگی به این نتیجه رسید که آزادی نسبت به سایر سیستم ها (مثلا خفقان) بیشتر کمک می کنه به سلامتی، آرامش و ... انسان که این رو میشه هم بطور تئوری (ریز کردن مسئله به جزئیات بسیار ساده تر) بررسی کرد و هم بطور عملی یعنی مطالعه اون فاکتورها در جوامع گذشته که آزادی داشتن و نداشتن و مقایسه اون ها و میشه به این نتیجه رسید که آزادی نسبت به سایر سیستم ها مناسب تر هست. آیا این شیوه می تونه اثبات کنه که آزادی مطلقا یک اصل اخلاقی است؟ خیر ولی راه دیگه ای نداریم.

قضیه مشابه سلامتی است، ما تعریف دقیقی از سلامتی در پزشکی نداریم و قطعا هم نمی تونیم بگیم بر اساس علم، خوردن "فلان چیز" یک اصل تغذیه به حساب میاد یا اینکه "فلان غذا" بهترین غذاست یا "فلان ورزش" بهترین ورزش هست ولی این مانعی نیست که بطور علمی بررسی کنیم تاثیرات غذاهای مختلف و ورزش های مختلف بر روی بدن چیه و در نهایت به نتیجه برسیم که آیا این غذا بهتر و سالم تر از غذای دیگه هست یا خیر. در اخلاق هم نهایتا نوع بررسی اینگونه خواهد بود یعنی نمیگیم "آزادی" مطلقا عالی است و بهترین است، ولی در مقام مقایسه "آزادی" با "خفقان"، قادر هستیم بطور مستند نشون بدیم آزادی بهتر از خفقان است و این صرفا نظر یک شخص نیست بلکه به عنوان یک مقایسه مستقل از ذهنیت و ادراک انسان قادر به رسیدن است.

این لینکی که دادید بیشتر یک حمله به سم هریس بود تا یک نقد مفید روی گفته هاش (و حتی محتوای کتاب Moral landscape رو هم بطور صحیح بیان نمی کرد). سم هریس مدعی شده که بر اساس Neuroscience میشه بطور Objective تاثیر رفتارهای مختلف روی Well-being افراد رو بررسی کرد که می تونه معیاری باشه برای سنجش و مقایسه رفتارهای متفاوت در بحث اخلاق که قطعا من و شما هم باهاش موافق هستیم، و این ابزاری مفید در بحث های فلسفه اخلاق است.

--

صحبت این نیست که این شیوه بی اشکال یا بی نقص هست، صحبت اینه که این شیوه بهترین و مطمئن ترین راهی است که ما داریم و واقعا راه دیگه ای در دست ما نیست.

اگر بحث سم هریس این باشه که علم ابزاریست برای فلسفه ی اخلاق بله بنده هم باهاش موافقم و حرف این آقای Brian Earp هم همین هست . حالا اگر برداشت ایشون از حرف اقای هریس ناقصه یک بحث دیگه ای هست که مثل بحثای ماست بعدا میفهمن که هر دوتاشون یه چیز میگن

با این وجود نظر شما راجع به تفسیر اخلاقیات با طبیعت جیه ؟

خب برگردیم به بحث . بعنوان مثال در آزادی ، ما به این دلیل که یک نظام باز و آزاد ، نسبت به یک نظام بسته نتابج بهتری رو بوجود میاره (بر اساس یک سری معیارهای تعیین شده مورد قبول همه) ، آزادی رو نمی پذیریم. یعنی استدلالی که در فلسفه اخلاق ارائه میشه نمیتونه اینجوری باشه. این یک مبنا نیست. چه بسا آزادی نتایج مثبتی ببار نیاره ولی باز هم بعنوان یک اصل اخلاقی بپذیریمش. اما ما از مباحث علمی هم در جهت توجیه آزادی استفاده میکنیم. میتونیم شاخص سازی کنیم و نشون بدیم که آزادی ها چقدر در بهبود شرایط موثر بوده . این کاربرد علم در این زمینه هست . اما در فلسفه اخلاق خود کلمه ی "بهبود" باید تعیین شده باشه. علم نمیتونه این رو برای ما تعیین کنه. این در حوزه ی فلسفه هست.

[Stream]

با این وجود نظر شما راجع به تفسیر اخلاقیات با طبیعت جیه ؟

خب برگردیم به بحث . بعنوان مثال در آزادی ، ما به این دلیل که یک نظام باز و آزاد ، نسبت به یک نظام بسته نتابج بهتری رو بوجود میاره (بر اساس یک سری معیارهای تعیین شده مورد قبول همه) ، آزادی رو نمی پذیریم. یعنی استدلالی که در فلسفه اخلاق ارائه میشه نمیتونه اینجوری باشه. این یک مبنا نیست. چه بسا آزادی نتایج مثبتی ببار نیاره ولی باز هم بعنوان یک اصل اخلاقی بپذیریمش. اما ما از مباحث علمی هم در جهت توجیه آزادی استفاده میکنیم. میتونیم شاخص سازی کنیم و نشون بدیم که آزادی ها چقدر در بهبود شرایط موثر بوده . این کاربرد علم در این زمینه هست . اما در فلسفه اخلاق خود کلمه ی "بهبود" باید تعیین شده باشه. علم نمیتونه این رو برای ما تعیین کنه. این در حوزه ی فلسفه هست.

موافقم که بطور تاریخی دلیل پذیرش ما این نبوده (همونطور که دلیل اینکه در گذشته غذای کثیف نمی خوردیم آگاهی از باکتری ها نبوده)، ولی این مانعی نیست که بشه سنجید آزادی واقعا نتایج مثبتی رو به بار میاره و اتفاقا در شرایطی که آزاد نبودن نتایج مثبت تری رو به بار بیاره، کار اخلاقی به نظر من سلب آزادی است (مثال میشه زد در صورت نیاز).

این کاربرد علم در این زمینه هست . اما در فلسفه اخلاق خود کلمه ی "بهبود" باید تعیین شده باشه. علم نمیتونه این رو برای ما تعیین کنه. این در حوزه ی فلسفه هست.

یک فرض باید کرد اون هم اینه که هدف اخلاقیات، افزایش Well-being افراد است یا کم کردن سختی کشیدن و Suffering (که حتی همین فرض رو هم میشه از طریق علمی بهش رسید). کلمه "بهبود" تبدیل میشه به یک فاکتور قابل اندازه گیری بطور علمی و نیازی نیست چیزی متفاوت از مفهوم علمی Well-being افراد تعریف بشه و بهبود Well-being افراد هم یک بحث فلسفی نیست.